Loopt het leger leeg?
In België waarschijnlijk wel als je dit zootje ziet maar in de US is dat natuurlijk helemaal anders.
De Verenigde Staten spenderen helemaal alleen meer per jaar aan de militairen dan de volgende tien landen tesamen. Hou er rekening mee dat Rusland en China daarin zitten; die zijn ook al niet echt gierig als het op hun veiligheid aankomt.
Als je een militair in uniform tegen komt, ben je geacht "thank you for your service" te zeggen en die kaki-mannen krijgen korting in ongeveer elk restaurant waar ze binnenstappen.
De USA is wapen- en legergek en veel valt daar niet tegen in te brengen.
Er valt al helemaal niets tegenin te brengen als je tussen de pest en de cholera moet kiezen zoals je hieronder kan lezen.
De US is ook het land waar je makkelijk met 50.000 dollar schuld uit de universiteit komt en daar wringt het schoentje. Mijn schoentje dan toch.
De enige manier waar je zonder schulden een hogere opleiding kan volgen, is net dat verdomde leger waar ik geen grote fan van ben.
En toch vertrekt Enzi vandaag naar Roswell, ook wel gekend van de UFO-landing in 1947.
Daar bevindt zich namelijk het New Mexico Military Institute.
Het instituut is zeer hoog gerangschikt op de academische lijsten en heeft eenvoudigweg een heel goede naam.
Een beetje "if you can't beat them, join them" idee is dat.
Waar ik het wel een beetje moeilijk mee heb, is dat Enzi twaalf is op het moment dat hij die poort binnenstapt. Oké, hij wordt dertien twee dagen later maar toch.
Als ik me herinner hoe onzeker ik was toen ik voor de eerste keer naar het secundair moest, kan ik me enkel voorstellen hoe mijn zoon zich zal voelen als hij die grote poort binnenstapt, als er iemand in zijn gezicht staat te schreeuwen of als hij weken aan een stuk die typische legerkost naar binnen moet werken.
Morgenochtend slaat de deur achter hem dicht en blijft hij binnen voor drie eindeloos lange weken. Het is verboden om contact te hebben met de buitenwereld. Geen telefoontjes, geen bezoek, geen emails.
Drie weken van training en drie weken van testen om te zien wat voor vlees dit schooljaar in de kuip heeft.
Wat je het Amerikaanse leger wel moet nageven, is dat ze in een school als deze op zoek zijn naar leiders. Naar mannen en vrouwen die verstandig zijn, sociaal begaafd en die nooit opgeven.
Als je uit het NMMI komt zonder het al te veel te verknallen, is je broodje gebakken.
Enzi zal er dus hopelijk blijven voor vier jaar High School. Daarna kan hij naar de universiteit op kosten van het leger en krijgt hij zelfs een salaris tijdens zijn studies en is hij automatisch reserve officier.
Daarna moet hij ( eerder 'kan hij') twintig jaar in het leger blijven wat betekent dat hij op zijn 38 een vol pensioen krijgt met onbeperkte ziekteverzekering en dat hij nog ruim de tijd heeft om een nieuwe carrière te beginnen.
Gisteren gingen we een stukje eten, mannen ondereen.
Mijn zoon zat er stoicijns bij zoals altijd. Hij heeft niets nodig en vraagt ook om niets.
Ik vroeg hem of hij zenuwachtig was en hij haalde zijn schouders op. Als hij het al was, was het er zeker niet aan te merken.
We praatten nog wat en daarna zette ik hem opnieuw af bij zijn moeder.
"We zijn alletwee niet gek op knuffels," zei ik met een flauwe lach.
Enzi stak zijn hand uit en dat was dat. Mannen ondereen.
Ik vind hem erg moedig en tegelijk heb ik zo erg met hem te doen.
Maar misschien vindt Enzi het daar wel reuzefijn:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten