ER WAS EEN BANAAN, DIE WAS HELEMAAL RECHT...

 Hij werd op een schaaltje met vruchten gelegd.

Hij keek al de vruchten heel vriendelijk aan
en sprak toen: ‘Goemiddag! Mijn naam is banaan!’

Het appeltje zei: ‘Een banaan? Kom, kom,
u maakt ons wat wijs hoor, bananen zijn króm!

De kasdruiven riepen: ‘Wij zijn niet zo dom!
Vertel ons geen leugens! Bananen zijn króm!’

Enzoverder enzovoort, het internet kan u wel verder helpen...

In mijn tuintje staan ook vier bananenbomen en daar wordt in deze tijd van het jaar heel druk over gedaan want de trossen zijn bijna rijp.
Martha, mijn huismeisje, zei op vrijdag dat het tijd was om de bananen in de voortuin te oogsten. 
Ze had ook al iemand gevonden die daar Tshs 20.000 (€8) zou voor betalen maar dan moesten we zelf nog wel Tshs 2.000 (die kan u zelf wel berekenen) ophoesten om Ibrahim in te schakelen om die hele trots ook daadwerkelijk naar beneden te halen.

Ik kwam thuis in de namiddag met de auto en Agnes kwam aangelopen.
Je zag namelijk die enorme tros vanop het weggetje en Agnes was een zakenvrouw.
"Hoeveel wil je voor die bananen, Witte", vroeg ze zonder de gebruikelijke begroetingen want Time was Money voor Agnes.

"Tshs 23,000, nu te betalen en jij betaalt ook Ibrahim", was mijn antwoord want ik had al een aanbod dus kon ik er net zo goed wat meer uithalen.

Agnes dook ergens diep in haar kleed en betaalde me gelijk. De makkelijkste transactie ooit.

Tien minuten later kwam Martha aangedaan aangelopen want de tamtam had al zijn werk gedaan en nu was de koper boos.

We praatten het uit en toen kwam Ibrahim aan die de stam van de bananenboom zou omhakken want zo gaat dat.
De stam groeit en groeit, heeft dan 1 tros en is dan aan het eind van zijn leven.

Martha en Agnes werden ingeschakeld als 'vangers' en hieronder ziet u hoe dat allemaal ging

Martha links en Agnes rechts.

Toen Ibrahim en Agnes verdwenen waren, hadden Martha en ik nog een gesprekje want ze was nog altijd een beetje verdrietig dat haar afspraak met de andere koper onderuit was gehaald.
Tamelijk zeker dat mijn huismeisje er wat winst op had genomen en dat ze die centen nu zag verdwijnen.

Ik gaf haar de helft van de winst en Martha werd op slag weer heel vrolijk want nu had ze een stuk meer.
En ikzelf?
Niet erg moeilijk om haar wat te geven zodat de schoolrekening van haar jongste zoontje kon betaald worden.
Hij is tenslotte het mooiste jongetje ooit...

GEEN WERKLOOSHEID TIJDENS HET STEMPELEN

Langzaamaan neemt het bedrijf vorm aan.
Wel, het bedrijf niet echt want dat draait gewoon lekker door.
Het gaat om de oneindige papierwinkel.

Een paar dagen geleden opende ik mijn 'post office box'. Een absolute noodzakelijkheid in een land waar geen straatnamen bestaan en bijgevolg ook geen postbodes.
We doorliepen opnieuw eindeloze formulieren alsof de staatsveiligheid ervan af hing en toen we bij het laatste document kwamen en ik dacht dat we er waren, was ik er bijna geweest.
Van pure, ingehouden woede.

"Nu hier nog de stempel van het bedrijf en we zijn helemaal klaar," zegt de flinke dame welgemutst.
Zij is ook blij dat we het levend gehaald hebben.
"De Stem Pel," zeg ik met nauwelijks verholen sarcasme hoewel het beter klinkt in het Nederlands dan in het Engels want 'stamp' heeft maar één lettergreep.
Daar kan je minder venijn inleggen...

"Beste bureaumiep," zeg ik plechtig want dit is niet mijn eerste ponykamp.
"Wat precies staat erop die stempels"?

Ze kijkt me blij aan want ze kent het antwoord.
Who wants to be a millionaire heeft een nieuwe kandidaat.

"De naam van het bedrijf."
Ik knik instemmend.
"De plaats waar het bedrijf is gevestigd."
Bingo. Dit wordt een kijkcijfersucces.
"En"
De kijkers zitten nu op het puntje van hun stoel.
"Het nummer van je postbus."
Ze kijkt me blij aan. Ik zwijg.

"Je hebt me net het nummer van mijn postbus gegeven, mevrouwtje."
"Dus hoe kan ik dan in godsnaam een stempel hebben waar die postbus - 1944 trouwens, makkelijk te onthouden - opstaat?"

Nu is het haar beurt om te denken dat ik een IQ heb dat lager is dan mijn schoenmaat.
"Laat een stempel maken dan. De stempelmeneer zit hier net om de hoek."

Helemaal vergeten.
Er zitten mannetjes op een stoeltje met een tafeltje voor zich waar een rubberband naast ligt.
Ze zijn de trotse bezitters van een gebroken scheermes en ook een breekmes. Een stukje schuurpapier en een kleine tube secondenlijm maken hun reparatiekit compleet.

Dus schrijf ik de naam van het bedrijf, de postbus en Arusha op een vodje papier, komen we overeen op 13 dollar wat waarschijnlijk veel te veel is en word ik gesommeerd om binnnen drie kwartier terug te komen.
In plaats daarvan besluit ik te blijven om met stijgende verbazing toe te kijken hoe mijn nieuwe vriend uit het niets een stempel te voorschijn tovert.

Mijn nieuwe vriend

en zijn gereedschapskist

We zijn akkoord dat het een ellipsvormige stempel wordt...

Er worden plaatshoudertjes gekerfd voor de letters

Toen hadden we een pauze nodig. Net op het moment dat de eierverkoper langs kwam

Eitje wordt eruit gelepeld, gaat in een zakje met wat zout en pikante saus.
Even schudden en je eet voor 20 cent.

Stempel is klaar

Een stukje hout wordt gezaagd

Einde project

Is het een mooie stempel? Niet echt.
Ben ik onder de indruk? Zeer zeker wel!!

AFRIKAANSE FERTELSELKES

 1. GIFTIG SPUUG

Het bedrijf werkt al enige jaren nauw samen met een heel aangename jongeman met 'een goed hoofd op zijn schouders.
Ik wil zeker de verstandhouding behouden en ga heel regelmatig een koffie drinken met Boniface.
En elke keer leer ik wat bij, gegarandeerd.
Zo kwamen we deze week tot de conclusie dat we in 2008 allebei voor hetzelfde bedrijf werkten op hetzelfde moment.
Alleen zat ik helaas op een stoel achter een verouderde computer terwijl mijn nieuwe vriend gids was op wandelingen door Tarangire National Park.
Het kamp had ook safari auto's voor klanten met geld en die auto's moesten natuurlijk in topconditie onderhouden worden.

Zo kwam het dat na de rit in de late namiddag de voertuigen moesten nagekeken worden om twee redenen.
Ten eerste zou de auto de dag erop zeker moeten starten want je wil het niet gedroomd hebben dat die rijke stinker niet op safari kan. Dus werd elke avond de olie en de bandenspanning gecontroleerd alsook de staat van allerlei onderdelen met moeilijk uit te spreken namen.

Reden nummer twee behandelt de koudbloedigen onder ons en meer bepaald de reptielen.

Het wordt avond en de temperatuur zakt maar jij, reptiel zijnde, weet ook dat de temperatuur van je lichaam zal zakken. Je bent tenslotte koudbloedig voor een reden.
En daar komt een safarivehikel aangereden met een lekker draaiende motor.
Was is dan leuker om je zo dicht mogelijk tegen het oliecarter aan te vleien of misschien zelfs wel helemaal in de motor te klimmen?
Gratis verwarming!

Boniface was aan de beurt die avond en opende de klep van de motor. Niks trok zijn aandacht dus hij deed gewoon zijn werk.
Toen hij iets te bruusk zijn hand verlegde zag hij vanuit zijn ooghoek iets bewegen tussen de motoronderdelen.
En wat doet iedereen dan instinctief? Je draait je hoofd in die richting om te zien wat er aan de hand is.
Daar had de spitting cobra op gewacht want die is natuurlijk ook niet van gisteren.
Met professionele perfectie spoot ie twee stralen gif in de beide ogen van Boniface.

Gelukkig wist onze gids wat te doen en begon hij zijn ogen uit te spoelen met water. Opnieuw en opnieuw, terwijl ondertussen een auto klaargemaakt werd om hem de drie uur naar Arusha te rijden.
Drie maand is Boniface blind geweest maar al die tijd kwam zijn zicht beetje bij beetje terug.
Nu heeft hij er absoluut geen last meer van.
Maar wel een verhaal te vertellen...
En daar gaat het tenslotte om!!

2. KINDERTJES IN TANZANIA

Heel regelmatig passeren hier kindertjes aan mijn deur met een koe of zes en een geit of drie.
De herdertjes zelf vijf, misschien zes jaar oud, en worden door de ouders gewoon op pad gestuurd.
Ga jij maar een eindje wandelen met Blanche en met Vlekje want dan steek je tenminste geen kattekwaad uit.

Als ik in de late namiddag op de weg ben, zie ik ook tientallen knulletjes en meisjesknulletjes in uniform aan de rand van de weg staan liften.
Die moeten nog twee dorpen verder en ze hebben het in de ochtend al te voet gedaan.
Nu en dan stopt dan een gammele pick up die onmiddellijk bestormd wordt door een jeugdbende met een gemiddelde leeftijd van zeven. 
Er zal er maar eens eentje vanaf vallen en onder de wielen terecht komen. Je wil er niet aan denken.

Maar goed, waar ik heen wil is dat kinderen hier van een veel jongere leeftijd voor zichzelf moeten kunnen zorgen en dat lukt wonderwel.

Bij de huur van mijn huis nu kwam ook een huismeisje.
Eigenlijk wil ik het woord 'huisvrouw' gebruiken want Martha is ergens in de veertig en is uit een zeer flinke blok hout gehouwen.
Ongebreidelde werklust, dat dan weer wel en ik mag ze zeer graag.

Op woensdag blijft ze wat langer want dan doet ze ook nog de tuin.
Ik had de gevolgen van mijn opmerking op dat moment niet ingeschat maar ik had Martha een paar maand geleden gezegd dat alleen zij welkom was in en rond mijn huis.
Voor je het weet, staat hier dertig man door je ramen naar binnen te staren. Ik spreek uit ervaring.

Helaas was Martha's man de stad uit vandaag en was Braydon van vier dus alleen thuis en misschien was dat toch wat te veel vrijheid voor dat ongeleid projectiel.
Dus zegt Martha plots dat ze Braydon bij de buren ging ophalen want daar had ze hem heengebracht voor zijn middagdutje.
"Gaat ie daar veel spelen - of slapen -", was mijn logische vraag.
"Neen," zegt Martha, die me aankijkt alsof ze de reden van mijn vraag niet begrijpt, "hij was er nog nooit geweest tot daarnet."
Dus Martha was gewoon aan de poort van de buren wezen kloppen, had tegen het huismeisje daar gezegd dat haar kleuter een dutje moest en dat was dan einde verhaal.
Veel onafhankelijker inderdaad want Braydon, het mooiste jongetje ooit trouwens, vertelde me dat ie heel lekker had geslapen...