AFRIKAANSE FERTELSELKES

 1. GIFTIG SPUUG

Het bedrijf werkt al enige jaren nauw samen met een heel aangename jongeman met 'een goed hoofd op zijn schouders.
Ik wil zeker de verstandhouding behouden en ga heel regelmatig een koffie drinken met Boniface.
En elke keer leer ik wat bij, gegarandeerd.
Zo kwamen we deze week tot de conclusie dat we in 2008 allebei voor hetzelfde bedrijf werkten op hetzelfde moment.
Alleen zat ik helaas op een stoel achter een verouderde computer terwijl mijn nieuwe vriend gids was op wandelingen door Tarangire National Park.
Het kamp had ook safari auto's voor klanten met geld en die auto's moesten natuurlijk in topconditie onderhouden worden.

Zo kwam het dat na de rit in de late namiddag de voertuigen moesten nagekeken worden om twee redenen.
Ten eerste zou de auto de dag erop zeker moeten starten want je wil het niet gedroomd hebben dat die rijke stinker niet op safari kan. Dus werd elke avond de olie en de bandenspanning gecontroleerd alsook de staat van allerlei onderdelen met moeilijk uit te spreken namen.

Reden nummer twee behandelt de koudbloedigen onder ons en meer bepaald de reptielen.

Het wordt avond en de temperatuur zakt maar jij, reptiel zijnde, weet ook dat de temperatuur van je lichaam zal zakken. Je bent tenslotte koudbloedig voor een reden.
En daar komt een safarivehikel aangereden met een lekker draaiende motor.
Was is dan leuker om je zo dicht mogelijk tegen het oliecarter aan te vleien of misschien zelfs wel helemaal in de motor te klimmen?
Gratis verwarming!

Boniface was aan de beurt die avond en opende de klep van de motor. Niks trok zijn aandacht dus hij deed gewoon zijn werk.
Toen hij iets te bruusk zijn hand verlegde zag hij vanuit zijn ooghoek iets bewegen tussen de motoronderdelen.
En wat doet iedereen dan instinctief? Je draait je hoofd in die richting om te zien wat er aan de hand is.
Daar had de spitting cobra op gewacht want die is natuurlijk ook niet van gisteren.
Met professionele perfectie spoot ie twee stralen gif in de beide ogen van Boniface.

Gelukkig wist onze gids wat te doen en begon hij zijn ogen uit te spoelen met water. Opnieuw en opnieuw, terwijl ondertussen een auto klaargemaakt werd om hem de drie uur naar Arusha te rijden.
Drie maand is Boniface blind geweest maar al die tijd kwam zijn zicht beetje bij beetje terug.
Nu heeft hij er absoluut geen last meer van.
Maar wel een verhaal te vertellen...
En daar gaat het tenslotte om!!

2. KINDERTJES IN TANZANIA

Heel regelmatig passeren hier kindertjes aan mijn deur met een koe of zes en een geit of drie.
De herdertjes zelf vijf, misschien zes jaar oud, en worden door de ouders gewoon op pad gestuurd.
Ga jij maar een eindje wandelen met Blanche en met Vlekje want dan steek je tenminste geen kattekwaad uit.

Als ik in de late namiddag op de weg ben, zie ik ook tientallen knulletjes en meisjesknulletjes in uniform aan de rand van de weg staan liften.
Die moeten nog twee dorpen verder en ze hebben het in de ochtend al te voet gedaan.
Nu en dan stopt dan een gammele pick up die onmiddellijk bestormd wordt door een jeugdbende met een gemiddelde leeftijd van zeven. 
Er zal er maar eens eentje vanaf vallen en onder de wielen terecht komen. Je wil er niet aan denken.

Maar goed, waar ik heen wil is dat kinderen hier van een veel jongere leeftijd voor zichzelf moeten kunnen zorgen en dat lukt wonderwel.

Bij de huur van mijn huis nu kwam ook een huismeisje.
Eigenlijk wil ik het woord 'huisvrouw' gebruiken want Martha is ergens in de veertig en is uit een zeer flinke blok hout gehouwen.
Ongebreidelde werklust, dat dan weer wel en ik mag ze zeer graag.

Op woensdag blijft ze wat langer want dan doet ze ook nog de tuin.
Ik had de gevolgen van mijn opmerking op dat moment niet ingeschat maar ik had Martha een paar maand geleden gezegd dat alleen zij welkom was in en rond mijn huis.
Voor je het weet, staat hier dertig man door je ramen naar binnen te staren. Ik spreek uit ervaring.

Helaas was Martha's man de stad uit vandaag en was Braydon van vier dus alleen thuis en misschien was dat toch wat te veel vrijheid voor dat ongeleid projectiel.
Dus zegt Martha plots dat ze Braydon bij de buren ging ophalen want daar had ze hem heengebracht voor zijn middagdutje.
"Gaat ie daar veel spelen - of slapen -", was mijn logische vraag.
"Neen," zegt Martha, die me aankijkt alsof ze de reden van mijn vraag niet begrijpt, "hij was er nog nooit geweest tot daarnet."
Dus Martha was gewoon aan de poort van de buren wezen kloppen, had tegen het huismeisje daar gezegd dat haar kleuter een dutje moest en dat was dan einde verhaal.
Veel onafhankelijker inderdaad want Braydon, het mooiste jongetje ooit trouwens, vertelde me dat ie heel lekker had geslapen...