ER WAS EEN BANAAN, DIE WAS HELEMAAL RECHT...

 Hij werd op een schaaltje met vruchten gelegd.

Hij keek al de vruchten heel vriendelijk aan
en sprak toen: ‘Goemiddag! Mijn naam is banaan!’

Het appeltje zei: ‘Een banaan? Kom, kom,
u maakt ons wat wijs hoor, bananen zijn króm!

De kasdruiven riepen: ‘Wij zijn niet zo dom!
Vertel ons geen leugens! Bananen zijn króm!’

Enzoverder enzovoort, het internet kan u wel verder helpen...

In mijn tuintje staan ook vier bananenbomen en daar wordt in deze tijd van het jaar heel druk over gedaan want de trossen zijn bijna rijp.
Martha, mijn huismeisje, zei op vrijdag dat het tijd was om de bananen in de voortuin te oogsten. 
Ze had ook al iemand gevonden die daar Tshs 20.000 (€8) zou voor betalen maar dan moesten we zelf nog wel Tshs 2.000 (die kan u zelf wel berekenen) ophoesten om Ibrahim in te schakelen om die hele trots ook daadwerkelijk naar beneden te halen.

Ik kwam thuis in de namiddag met de auto en Agnes kwam aangelopen.
Je zag namelijk die enorme tros vanop het weggetje en Agnes was een zakenvrouw.
"Hoeveel wil je voor die bananen, Witte", vroeg ze zonder de gebruikelijke begroetingen want Time was Money voor Agnes.

"Tshs 23,000, nu te betalen en jij betaalt ook Ibrahim", was mijn antwoord want ik had al een aanbod dus kon ik er net zo goed wat meer uithalen.

Agnes dook ergens diep in haar kleed en betaalde me gelijk. De makkelijkste transactie ooit.

Tien minuten later kwam Martha aangedaan aangelopen want de tamtam had al zijn werk gedaan en nu was de koper boos.

We praatten het uit en toen kwam Ibrahim aan die de stam van de bananenboom zou omhakken want zo gaat dat.
De stam groeit en groeit, heeft dan 1 tros en is dan aan het eind van zijn leven.

Martha en Agnes werden ingeschakeld als 'vangers' en hieronder ziet u hoe dat allemaal ging

Martha links en Agnes rechts.

Toen Ibrahim en Agnes verdwenen waren, hadden Martha en ik nog een gesprekje want ze was nog altijd een beetje verdrietig dat haar afspraak met de andere koper onderuit was gehaald.
Tamelijk zeker dat mijn huismeisje er wat winst op had genomen en dat ze die centen nu zag verdwijnen.

Ik gaf haar de helft van de winst en Martha werd op slag weer heel vrolijk want nu had ze een stuk meer.
En ikzelf?
Niet erg moeilijk om haar wat te geven zodat de schoolrekening van haar jongste zoontje kon betaald worden.
Hij is tenslotte het mooiste jongetje ooit...