GEEN WERKLOOSHEID TIJDENS HET STEMPELEN

Langzaamaan neemt het bedrijf vorm aan.
Wel, het bedrijf niet echt want dat draait gewoon lekker door.
Het gaat om de oneindige papierwinkel.

Een paar dagen geleden opende ik mijn 'post office box'. Een absolute noodzakelijkheid in een land waar geen straatnamen bestaan en bijgevolg ook geen postbodes.
We doorliepen opnieuw eindeloze formulieren alsof de staatsveiligheid ervan af hing en toen we bij het laatste document kwamen en ik dacht dat we er waren, was ik er bijna geweest.
Van pure, ingehouden woede.

"Nu hier nog de stempel van het bedrijf en we zijn helemaal klaar," zegt de flinke dame welgemutst.
Zij is ook blij dat we het levend gehaald hebben.
"De Stem Pel," zeg ik met nauwelijks verholen sarcasme hoewel het beter klinkt in het Nederlands dan in het Engels want 'stamp' heeft maar één lettergreep.
Daar kan je minder venijn inleggen...

"Beste bureaumiep," zeg ik plechtig want dit is niet mijn eerste ponykamp.
"Wat precies staat erop die stempels"?

Ze kijkt me blij aan want ze kent het antwoord.
Who wants to be a millionaire heeft een nieuwe kandidaat.

"De naam van het bedrijf."
Ik knik instemmend.
"De plaats waar het bedrijf is gevestigd."
Bingo. Dit wordt een kijkcijfersucces.
"En"
De kijkers zitten nu op het puntje van hun stoel.
"Het nummer van je postbus."
Ze kijkt me blij aan. Ik zwijg.

"Je hebt me net het nummer van mijn postbus gegeven, mevrouwtje."
"Dus hoe kan ik dan in godsnaam een stempel hebben waar die postbus - 1944 trouwens, makkelijk te onthouden - opstaat?"

Nu is het haar beurt om te denken dat ik een IQ heb dat lager is dan mijn schoenmaat.
"Laat een stempel maken dan. De stempelmeneer zit hier net om de hoek."

Helemaal vergeten.
Er zitten mannetjes op een stoeltje met een tafeltje voor zich waar een rubberband naast ligt.
Ze zijn de trotse bezitters van een gebroken scheermes en ook een breekmes. Een stukje schuurpapier en een kleine tube secondenlijm maken hun reparatiekit compleet.

Dus schrijf ik de naam van het bedrijf, de postbus en Arusha op een vodje papier, komen we overeen op 13 dollar wat waarschijnlijk veel te veel is en word ik gesommeerd om binnnen drie kwartier terug te komen.
In plaats daarvan besluit ik te blijven om met stijgende verbazing toe te kijken hoe mijn nieuwe vriend uit het niets een stempel te voorschijn tovert.

Mijn nieuwe vriend

en zijn gereedschapskist

We zijn akkoord dat het een ellipsvormige stempel wordt...

Er worden plaatshoudertjes gekerfd voor de letters

Toen hadden we een pauze nodig. Net op het moment dat de eierverkoper langs kwam

Eitje wordt eruit gelepeld, gaat in een zakje met wat zout en pikante saus.
Even schudden en je eet voor 20 cent.

Stempel is klaar

Een stukje hout wordt gezaagd

Einde project

Is het een mooie stempel? Niet echt.
Ben ik onder de indruk? Zeer zeker wel!!