WAT ALS.... HET REGENT.

 Als je als schildpad geboren bent
met zo'n schild dat je hele rug bedekt.
Zou je dan - als 't heel hard regent -,
denken "ik hoop dat 't nergens lekt"?

Of als je een klein vogeltje bent
in een nest van twijgjes en van takjes.
Zou je dan heel soms eens denken
"heeft Amazon ook vogelregenpakjes?"

Wat met een hond die zonder vast adres
de straat met iedereen moet delen?
Denkt die soms "hier valt niets meer te jatten,
misschien zou ik beter maar wat pijpe stelen."

Nog erger is de eendagsvlieg
die denkt "wat is het leven cru.
Het regent al mijn hele leven.
Voor mijn verjaardag wil ik een paraplu."

 

KAPITALISME OP ZIJN SMALST

Keihard kapitalisme - winstbejag zonder enige remmen - is nog meer dan vroeger aan een opmars bezig en dat mocht ik in de laatste drie weken ervaren.
Op mijn rekening in de USA waren centen gestort door een investeerder en die moesten naar Tanzania overgeschreven worden want er moet tenslotte betaald worden voor dit mooi bedrijf dat ik nu run.

In de US had ik een dollarrekening waarvan ik al overgeschreven had naar een dollarrekening in Oost Afrika dus zo moeilijk kon het allemaal niet zijn.
Behalve dat het wel moeilijk was...

Iedere keer ik probeerde over te schrijven, kreeg ik een foutmelding die zei dat ik misschien in een andere munt kon betalen.
Erg verstandig klonk dat niet want dan zou ik een flink bedrag van dollars naar Tanzaniaanse Shillings wisselen om daarna die Shillings weer in dollars om te zetten. Twee keer wisselkoersen en ik dacht dat ik er toch wel misschien twee of driehonderd dollar zou aan verliezen.
Dus belde ik de bank want emailen dat bestaat niet meer.
Je praat met iemand en op die manier heb je geen bewijs achteraf wat daar allemaal besproken is.

De mevrouw was afkomstig uit South Carolina en in het bezit van een zwaar zuiders accent maar ik begreep er toch voldoende van om te beseffen dat deze Einstein me net dat truukje zou aanleren. Namelijk twee keer de wisselkoers aanrekenen en daar zou de bank blij mee zijn.
Ik dan weer wat minder.
Ik protesteerde heftig maar - volgens deze professionele mevrouw - was dat de enige manier om mijn centen naar hier te krijgen.
Tja, als een expert van de bank dat zegt, dan geloof je dat op de duur dus ik schreef het bedrag over terwijl zij met me aan de lijn bleef.
Het lukte en zie je wel en dat is de enige mogelijkheid en alles goed en iedereen blij.

Tot ik de dag erop mijn Tanzaniaanse rekening bekeek.
Er was $3.148,50 dollar blijven hangen aan de wisselkoers.
Ik slikte eventjes en slikte toen nog een paar keer want dat was toch wel heel veel geld om kwijt te spelen op een simpele overschrijving.

Dus belde ik de bank en daar werd me gezegd dat ze een email zouden sturen naar de bank in Tanzania.
"Dat zal je gedacht hebben," zullen ze wel gezegd hebben in Dar Es Salaam, "als jij dat twee keer wil omwisselen, dan kost je dat flink wat want die computer die rekent natuurlijk ook niet gratis."

Een week later belde ik terug naar Bank of America waar ze me wisten te vertellen dat er inderdaad een goeie $3.000 minder in Afrika aangekomen was dan er in Amerika vertrokken was.
Op mijn vraag hoe het nu verder moest, bleek dat ik geduld moest hebben.
Er zou nu namelijk een nieuwe email vertrekken om te vragen of ze dat hele gedoe van wisselkoersen niet gewoon konden vergeten. Gewoon allemaal een beetje lief zijn voor elkaar.

Ik liep zeven dagen stijf van de zenuwen, belde opnieuw en kreeg de melding dat Tanzania niet wilde meewerken aan liefdadigheid.
Ik begon de mevrouw aan de telefoon te bewerken met schuldgevoelens maar zij hield vast aan het feit dat ik op die wisselkoersknop had geduwd en dat het bijgevolg mijn verantwoordelijkheid was.

Ik kon geen kant meer uit en toen hoorde ik mezelf vragen of ze me een contact kon geven van bevoegde diensten buiten de bank zodat ik klacht kon indienen.

En letterlijk in een fractie van een seconde begon mijn gezelschap een ander script af te lezen.
Ze stelde voor dat ze het naar het volgende niveau zou brengen en dat haar manager me binnen de 24 uur zou terugbellen.

Een kwartier later kreeg ik telefoon van Dwayne. Eerder een naam om bij McDonalds hamburgers te bakken maar daar kon Dwayne zelf niets aan doen natuurlijk.
Dwayne verontschuldigde zich uitvoerig en vertelde me dat hij ondertussen opdracht gegeven had om het verschil onmiddellijk op mijn Amerikaanse rekening te laten storten.
Waar het dus op neer kwam, was dat Bank of America meer dan $3.000 verlies wilde maken om ervoor te zorgen dat ik geen verdere stappen zou ondernemen.

Wat er achter zat, dat begrijp ik zelf niet, maar de dag erop stonden de centen wel netjes op mijn rekening.
Ikke blij maar wel nog meer zeker dan vroeger dat het boeven zijn. Allemaal!

 

TEVEEL GELD EN TE WEINIG VERSTAND

Zaterdag belandde ik aan een tafel in een lokale afspanning met PH's oftewel Professional Hunters.

Het begin van het gesprek verliep een klein beetje stroef want de uiterst sympatieke man aan mijn linkerkant - laten we hem Mike noemen (want dat is ook zijn naam) - had vroeger een etablissement in Arusha dat ik wel eens placht te frequenteren. Griekse keuken, wie kan daar aan weerstaan?

"Natuurlijk ken ik je nog," zegt, Mike, "jij hebt ooit eens de hoofdprijs weggekaapt op een tombola in mijn zaak."
"Een hele mooie schotelantenne." Hier werd het stil en keek mijn buurman me ietwat dreigend aan. Gelukkig was hij een kop kleiner dan ik en droeg hij een zalmroze T-shirt. Daar moest ik het van kunnen halen in een vuistgevecht. 

Ik had nooit nog terug gedacht aan dat prachtige moment en wist zelfs niet eens meer wat ik met dat onding gedaan had.
Wat ik wel nog wist, was dat ik flink ondervraagd was door Mike. Alsof ik een misdaad gepleegd had door de hoofdprijs weg te kapen.

"Tja Mike," zei ik voorzichtig, "echt blij leek je niet te zijn met me."
"Tuurlijk was ik niet blij," zei mijn buurman terwijl hij zijn volle flesje veel te hard op de tafel neerzette.
Woedend schuim kwam uit de flessenhals en ik had al lang spijt van mijn vraag.

"Ik had het zo opgezet dat ik die schotelantenne zou winnen," bulderde hij.
Een donderend gelach steeg op en vulde de hele bar.
Rouwdouwers onder elkaar.
Ik lachte hartelijk en een beetje groenig mee.

Maar het ijs was gebroken en ik was aanvaard.
Snel deed ik teken naar Rest, het barmeisje (what's in a name) en liet een rondje aanrukken.

De volgende vijf uur luisterde ik naar adembenemende verhalen over het leven in de bush waar je afgesneden bent van alle comfort maar tegelijk moet zorgen dat je steenrijke klanten wel alles krijgen wat hun hartje belieft.
En steenrijk zijn ze. 
Enkele vlucht van Arusha waar ik woon tot het kamp een goeie 1.200 kilometer verder?
16.000 dollar, weliswaar voor het hele vliegtuig maar er zijn maar twaalf zitjes.

Vlak voor de lange regens, zo rond eind februari wordt het hele kamp afgebroken en op vier trucks geladen die er vier dagen over doen om terug in Arusha te raken.
Eind mei gaat de rit terug in de andere richting en worden eerst de caterpillars met rupsbanden ingezet om de wegen weer te effenen.
Daarna is de landingsbaan aan de beurt en ondertussen wordt het kamp opgebouwd.
Dan komen de tent boys, de koks en de slagers aan.
Ik zag foto's van dessertjes die niet zouden misstaan in de beste restaurants van Parijs of New York.

Op het eind van de avond begon de discussie over welk deel van welk dier nu wel het lekkerst was.
De meningen, ietwat vertroebeld door het vele bier, waren verdeeld maar hoog in de lijst scoorde toch wel een bepaald stukje vlees.
Waar dan nog flink wat werk aan was ook.

Hou je vast want ik kan enkel hopen dat het beter smaakt dan het klinkt.

Gevuld colon van een eland is namelijk een absolute delicatesse, daar was iedereen het over eens.

Voor zij die het thuis willen proberen:

* leg een eland neer, bij voorkeer in de bush en niet in een zoo

* begin de eland te villen en vergeet niet alle restjes van de huid af te halen en dan de huid in zout te       bewaren want de klant wil dit binnen een paar maand thuis ontvangen.

* houd het hart, de lever en de nieren apart

* haal het colon uit het beest. Moet zich volgens mij ergens achterin de carrosserie bevinden en spoel   zorgvuldig

* spoel nog een paar keer en bestudeer zeer goed

* je zal opmerken dat de buitenkant van het colon een dikke laag van zeer lekker vet is.
* draai het colon binnenstebuiten zodat die vetlaag binnenin zit
* bind één kant van het colon af en vul op met het hart, de lever, de nieren en nog wat stukjes vlees,  allemaal fijngesneden.
* laat zachtjes garen en je proeft de hemel. 

Altijd al gedacht dat dat hele idee van een hemel totale bullshit was....

MASIKA

'Masika' is het woord dat de boeren in Tanzania het liefste horen.

Masika is het seizoen van de lange regens, ergens van in maart tot eind mei en - in een land dat helemaal afhangt van regenval - zorgt deze periode natuurlijk voor een succesverhaal of anders voor een totale mislukking in het landbouwdepartement.

Alles hangt ook af van hoe God of Allah die ochtend is opgestaan want soms wordt die ouwe een beetje boos zonder reden en dan moeten alle Tanzanianen gestraft worden.
Gewoon stilletjes ondergaan, eens glimlachen en je schouders ophalen en dan komt alles wel weer goed, is hier het advies.

Vorige week was het weer van dat.
De Almachtige had tijdens de koopjes een klank- en lichtspektakel op de kop kunnen tikken dat zijn gelijke niet kende.
En wanneer moest dat uitgetest worden? In het midden van de nacht natuurlijk, zo is Hij wel.

Drie uur aan een stuk zaten we met zijn allen in Ng'aramtoni ya Chini in de orkestbak terwijl de lichttechnici de stroboscopen mishandelden.

Het was een gekkenhuis, de apocalyps, het armageddon en nog veel moeilijke woorden waar ik niet kon opkomen toen ik onder mijn bed, zo wit als mijn lakens, wachtte tot het licht werd.
En eigenaardig genoeg gebeurde dat nog ook.
De Grote Baas moet op een bepaald moment in zijn slaap zijn gestuikt.
Narcolepsie met zo een kabaal, je moet het maar kunnen...

Om acht uur, vier uur nadat de regens opgehouden waren, kreeg ik telefoontjes en berichtjes van alle kanten.
Ik had geen waterschade, de elektricteit was er nog en alleen het internet haperde een beetje.
Er werden foto's verspreid van een pluviometer.
Dertien centimeter regen op drie uur alstublief.

Dat betekent dan ook 130 liter van dat hemelsap.
Per vierkante meter!!

Op een aarde die totaal verhard en samengepakt is door de lange droogte kan die regen ook niet indringen en daarbij komt het zo hard en zo snel naar beneden dat de bovenste laag gewoon in beton verandert.

Wat doe je dan als je een waterdruppeltje bent?
Je zoekt gewoon de weg van de minste weerstand en het gaat onmiddellijk naar beneden met je.
Het water van onze buurt zocht zijn weg naar Ng'aramtoni ya Juu waar het centrale kruispunt vier uur later nog altijd een openluchtzwembad op speed was.

Ik kreeg telefoon na telefoon dat ik het schouwspel op de brug moest aanschouwen en inderdaad, het was halucinant.
Heelder boomstammen waren meegespoeld in het kolkende water. Die waren dan weer - samen met andere stukken afval - vast komen zitten onder de brug waardoor een volledige dam werd gebouwd.
Het water kon geen kant meer uit en vrat de hele zijkanten van de rivieroevers af. Waterleidingen spoelden weg, wegen naast de rivier verdwenen en een auto werd gewoon omgetrokken en eindigde in de rivier.

Het water kon nog altijd niet snel genoeg weg en stroomde nu over de weg met een razernij die beangstigend was.

We zijn nu een volle week verder.
Er is eindelijk weer water (mijn tanks waren bijna leeg) maar de sporen zijn nog altijd overal te zien.
Ik hoop maar dat Hij het een beetje rustig houdt voor de volgende twee maand...