Het begin van het gesprek verliep een klein beetje stroef want de uiterst sympatieke man aan mijn linkerkant - laten we hem Mike noemen (want dat is ook zijn naam) - had vroeger een etablissement in Arusha dat ik wel eens placht te frequenteren. Griekse keuken, wie kan daar aan weerstaan?
"Natuurlijk ken ik je nog," zegt, Mike, "jij hebt ooit eens de hoofdprijs weggekaapt op een tombola in mijn zaak."
"Een hele mooie schotelantenne." Hier werd het stil en keek mijn buurman me ietwat dreigend aan. Gelukkig was hij een kop kleiner dan ik en droeg hij een zalmroze T-shirt. Daar moest ik het van kunnen halen in een vuistgevecht.
"Een hele mooie schotelantenne." Hier werd het stil en keek mijn buurman me ietwat dreigend aan. Gelukkig was hij een kop kleiner dan ik en droeg hij een zalmroze T-shirt. Daar moest ik het van kunnen halen in een vuistgevecht.
Ik had nooit nog terug gedacht aan dat prachtige moment en wist zelfs niet eens meer wat ik met dat onding gedaan had.
Wat ik wel nog wist, was dat ik flink ondervraagd was door Mike. Alsof ik een misdaad gepleegd had door de hoofdprijs weg te kapen.
"Tja Mike," zei ik voorzichtig, "echt blij leek je niet te zijn met me."
"Tuurlijk was ik niet blij," zei mijn buurman terwijl hij zijn volle flesje veel te hard op de tafel neerzette.
Woedend schuim kwam uit de flessenhals en ik had al lang spijt van mijn vraag.
"Ik had het zo opgezet dat ik die schotelantenne zou winnen," bulderde hij.
Een donderend gelach steeg op en vulde de hele bar.
Rouwdouwers onder elkaar.
Ik lachte hartelijk en een beetje groenig mee.
Maar het ijs was gebroken en ik was aanvaard.
Snel deed ik teken naar Rest, het barmeisje (what's in a name) en liet een rondje aanrukken.
De volgende vijf uur luisterde ik naar adembenemende verhalen over het leven in de bush waar je afgesneden bent van alle comfort maar tegelijk moet zorgen dat je steenrijke klanten wel alles krijgen wat hun hartje belieft.
En steenrijk zijn ze.
Enkele vlucht van Arusha waar ik woon tot het kamp een goeie 1.200 kilometer verder?
16.000 dollar, weliswaar voor het hele vliegtuig maar er zijn maar twaalf zitjes.
Vlak voor de lange regens, zo rond eind februari wordt het hele kamp afgebroken en op vier trucks geladen die er vier dagen over doen om terug in Arusha te raken.
Eind mei gaat de rit terug in de andere richting en worden eerst de caterpillars met rupsbanden ingezet om de wegen weer te effenen.
Daarna is de landingsbaan aan de beurt en ondertussen wordt het kamp opgebouwd.
Dan komen de tent boys, de koks en de slagers aan.
Ik zag foto's van dessertjes die niet zouden misstaan in de beste restaurants van Parijs of New York.
Wat ik wel nog wist, was dat ik flink ondervraagd was door Mike. Alsof ik een misdaad gepleegd had door de hoofdprijs weg te kapen.
"Tja Mike," zei ik voorzichtig, "echt blij leek je niet te zijn met me."
"Tuurlijk was ik niet blij," zei mijn buurman terwijl hij zijn volle flesje veel te hard op de tafel neerzette.
Woedend schuim kwam uit de flessenhals en ik had al lang spijt van mijn vraag.
"Ik had het zo opgezet dat ik die schotelantenne zou winnen," bulderde hij.
Een donderend gelach steeg op en vulde de hele bar.
Rouwdouwers onder elkaar.
Ik lachte hartelijk en een beetje groenig mee.
Maar het ijs was gebroken en ik was aanvaard.
Snel deed ik teken naar Rest, het barmeisje (what's in a name) en liet een rondje aanrukken.
De volgende vijf uur luisterde ik naar adembenemende verhalen over het leven in de bush waar je afgesneden bent van alle comfort maar tegelijk moet zorgen dat je steenrijke klanten wel alles krijgen wat hun hartje belieft.
En steenrijk zijn ze.
Enkele vlucht van Arusha waar ik woon tot het kamp een goeie 1.200 kilometer verder?
16.000 dollar, weliswaar voor het hele vliegtuig maar er zijn maar twaalf zitjes.
Vlak voor de lange regens, zo rond eind februari wordt het hele kamp afgebroken en op vier trucks geladen die er vier dagen over doen om terug in Arusha te raken.
Eind mei gaat de rit terug in de andere richting en worden eerst de caterpillars met rupsbanden ingezet om de wegen weer te effenen.
Daarna is de landingsbaan aan de beurt en ondertussen wordt het kamp opgebouwd.
Dan komen de tent boys, de koks en de slagers aan.
Ik zag foto's van dessertjes die niet zouden misstaan in de beste restaurants van Parijs of New York.
Op het eind van de avond begon de discussie over welk deel van welk dier nu wel het lekkerst was.
De meningen, ietwat vertroebeld door het vele bier, waren verdeeld maar hoog in de lijst scoorde toch wel een bepaald stukje vlees.
Waar dan nog flink wat werk aan was ook.
Hou je vast want ik kan enkel hopen dat het beter smaakt dan het klinkt.
Gevuld colon van een eland is namelijk een absolute delicatesse, daar was iedereen het over eens.
De meningen, ietwat vertroebeld door het vele bier, waren verdeeld maar hoog in de lijst scoorde toch wel een bepaald stukje vlees.
Waar dan nog flink wat werk aan was ook.
Hou je vast want ik kan enkel hopen dat het beter smaakt dan het klinkt.
Gevuld colon van een eland is namelijk een absolute delicatesse, daar was iedereen het over eens.
Voor zij die het thuis willen proberen:
* leg een eland neer, bij voorkeer in de bush en niet in een zoo
* begin de eland te villen en vergeet niet alle restjes van de huid af te halen en dan de huid in zout te bewaren want de klant wil dit binnen een paar maand thuis ontvangen.
* houd het hart, de lever en de nieren apart
* haal het colon uit het beest. Moet zich volgens mij ergens achterin de carrosserie bevinden en spoel zorgvuldig
* spoel nog een paar keer en bestudeer zeer goed
* je zal opmerken dat de buitenkant van het colon een dikke laag van zeer lekker vet is.
* draai het colon binnenstebuiten zodat die vetlaag binnenin zit
* bind één kant van het colon af en vul op met het hart, de lever, de nieren en nog wat stukjes vlees, allemaal fijngesneden.
* laat zachtjes garen en je proeft de hemel.
Altijd al gedacht dat dat hele idee van een hemel totale bullshit was....
* draai het colon binnenstebuiten zodat die vetlaag binnenin zit
* bind één kant van het colon af en vul op met het hart, de lever, de nieren en nog wat stukjes vlees, allemaal fijngesneden.
* laat zachtjes garen en je proeft de hemel.
Altijd al gedacht dat dat hele idee van een hemel totale bullshit was....
1 opmerking:
Zowaar een typisch Westvlaams gerecht in de bush: vette derms!
Een reactie posten