....Zoals altijd in Afrika zijn er geen problemen, alleen uitgestelde oplossingen.
Het duurde niet lang of een NGO-auto van Finland stopte en ik werd naar het volgende dorpje, een goeie vijftig kilometer verder, getakeld.
De barmhartige Samaritanen vervolgden hun weg en samen met een groezelige garagist nam ik de schade op.
Het leek het veiligst de auto naar Nairobi te slepen.
Voor dat doel werd een gammele Toyota pick up opgeduikeld die duidelijk al jaren geleden zijn laatste krachten verspeeld had op de bergachtige wegen rond het godvergeten gat.
Het werd weer hilarisch toen de tientallen helpende handen vonden dat de auto's wat te dicht achter elkaar zouden rijden. Om dat euvel op te lossen werd het touw niet wat slapper of in een bocht gelegd, neen, de sleepauto werd vooruit gereden tot de gepaste afstand bereikt werd.
Uiteindelijk, nadat het hele dorp zijn zeg gedaan had en iedere hand de knopen gecontroleerd had, konden we gaan. Vijf kilometer verder stopten we voor de eerste maal. De drie kerels hadden er geen van allen aan gedacht dat een auto ook benzine nodig heeft.
We maakten nog flink wat ruzie over de hoeveelheid die moest gekocht worden - zij vonden vijf liter voor meer dan honderd kilometer met een 2000 kg zware jeep aan een touw wel voldoende, ik schatte dat we toch iets meer zouden nodig hebben -.
En daar gingen we opnieuw, het touw brak vijfmaal door de stuurmanskunsten van de chauffeur waardoor ik telkens een stukje dichter tegen het bakje van de pick up hing, het werd donker en de batterij van de jeep gaf minder en minder stroom om de achterkant van de Toyota te verlichten en tot overmaat van ramp was er een onverhard stuk van meer dan vijfentwintig kilometer, net voor Nairobi.
Geradbraakt kwam ik aan in de hoofdstad. Ik had honderdzestig kilometer achter een auto gehangen en ik moest nog een oplossing vinden om mijn familie op te halen in de luchthaven...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten