DE VLUCHT UIT HET PARADIJS

Iedereen heeft hopelijk wel al eens gehoord van de Ngorongoro krater in het noorden van Tanzania. Dit lapje grond moet wellicht 1 van de meest ongerepte stukjes natuurschoon zijn ter wereld. Althans voor de hordes toeristen er langskwamen.
Ik herinner me in ieder geval een verkeersopstoppping van drie kwartier omdat iedereen de kont van een neushoorn wou zien. Dat het vage beeld tussen het struikgewas evengoed een stuk rots kon zijn, deed er niet toe. Het kuddegevoel dat de mens eigen is, zorgde ervoor dat de laatst aangekomenen niet wilden vertrekken voor ze ook een kans gekregen hadden en dat de eersten klem stonden en niet weg raakten. Hilarisch en zielig tegelijk om in een file te staan in het midden van zoveel natuurschoon.

Voor diegenen die nu met het schaamrood op de wangen aan zichzelf toegeven dat ze de krater niet kennen, even een korte beschrijving.
De naam Ngorongoro is gegeven door zijn oorspronkelijke bewoners, de Maasai. Zij zijn een volk van herders en hun koeiebellen maakten blijkbaar een soortgelijk geluid en daar dankt de krater dan weer zijn naam aan. Een onomatopee of klanknabootsing, zoals zo lekker wordt gezegd.
Het gaat hier om een uitgedoofde vulkaan met een rand van ongeveer 2000 meter hoog waar je 's nachts kan kamperen en waar het bitter koud is. De afdaling is indrukwekkend: 600 meter gaat het steil naar beneden via een smal, onverhard slingerpaadje waarbij je onder je de indrukwekkende kratervloer ziet. Een goeie twintig kilometer in diameter, herbergt dit nationaal park verschillende eco-systemen. Er is een soort woud, er zijn uitgestrekte grasvelden, er is een meer en het hele gebied is dooraderd met riviertjes.
Olifanten en buffels durven de lange weg naar boven aan, maar alle andere dieren blijven waar ze zijn. Het spreekt dan ook vanzelf dat de rit over de kratervloer 1 lange ontdekkingstocht door de fauna van Oost-Afrika is.
Verbazingwekkend ook dat de Maasai nog altijd toestemming hebben om er hun kuddes te laten grazen.

In de vorige eeuw, voor het toerisme de kop opstak en tegelijker tijd hele gebieden infecteerde door het tactloze gedrag, maar ze evengoed van de ondergang redde door de harde valuta, woonde er een Engels gezin in de krater.
Hun huis staat er nog en wordt nu gebruikt door de parkrangers.
Als de familie eens de tocht naar Arusha, in die tijd zelf een zakdoek groot, waagde, was dat een hele onderneming.
Met ezels ging het in twee dagen over de kraterrand tot in Oldeani. Daar werd overgestapt op een ossenspan en duurde het nog eens drie dagen alvorens het einddoel bereikt werd.
Daarnaast werd op geregelde tijdstippen hun veestapel gedecimeerd door hongerige leeuwen, cheeta's en hyena's en het spreekt voor zich dat de familie hun vraatzuchtige buren op een dag zo grondig beu waren, dat ze hun hele hebben en houden bij elkaar raapten en voorgoed de lange tocht naar Arusha aanvatten waar hun nakomelingen nu nog altijd leven.
Zonder het goed te beseffen gaven ze het paradijs op.
Maar dat geeft ons nu wel de kans om ervan te genieten en dat word ik nooit moe, ook al ga ik er vijftig keer...