DE PROCESSIE VAN ECHTERNACH (DEEL III)

Het was donker en de lichten werkten nog nauwelijks, het touw was ondertussen gevaarlijk kort, de zware jeep kon niet op de motor remmen en we waren in de heksenketel van Nairobi aanbeland en het was iedere keer op de tanden bijten toen een andere auto probeerde in te voegen omdat hij het touw niet zag.
Uiteindelijk werd ik tot bij Marc en Rashinda gesleept waar ik de jeep kon achterlaten terwijl er al een andere huurauto op me stond te wachten. Qua organisatie kon dat tellen.

Ik vloog uit de jeep en schoot in de andere auto. Binnen een half uur zou de familie landen en ik wilde op tijd in de luchthaven zijn.
Ik racete de parking op en nam de eerste, gereserveerde plaats naast de uitgang. Toen de bewaker me daar op wees, vertelde ik hem hooghartig dat ik deksels goed wist dat die plaats gereserveerd was...voor mij en enkel voor mij.
Het arme uniform werd op slag bleek en boog onderdanig voor me.
Ik was net op tijd aangekomen maar dat gold helaas niet voor de familie. Zij kampten met een staking in Zaventem en kwamen uiteindelijk met anderhalf uur vertraging aan.
Mama maakte zowaar een frivool danspasje en de zussen straalden.
We reden de luchthaven uit en verdwaalden gelijk.
Achteraf bleek gewoon dat we richting Arusha aan het rijden waren in plaats van Nairobi maar op een bepaald moment hadden we dat zelf door en we maakten rechtsomkeer.

Vijfhonderd meter verder reden we lek op de erbarmelijke weg.
We haalden alle bagage uit de koffer en stapelden die in de auto. Het was 1 uur 's nachts en ik wilde toevallige voorbijrijdende dieven niet op ideeen brengen. Waar we dan onszelf in veiligheid konden brengen, was nog niet geheel duidelijk...
We wrikten aan de krik, sukkelden met de beschermhoes van het wiel en plots kwamen twee engelen uit de hemel gevallen.
De auto stopte naast ons en ik wandelde er behoedzaam naar toe. De inzittenden bleken een man en een vrouw te zijn en dat stelde me gerust.
Ze richtten hun lichten op de achterkant van onze auto, de man hielp ons met het achterwiel en uiteindelijk klaarden we samen de klus in tien minuten.
Tot slot reden ze ons nog de hele weg voor tot aan ons hotel. Ze waren beiden straalbezopen maar ik was nooit gelukkiger dan toen om flink dronken mensen te ontmoeten...