Vastbesloten ben ik om de enigszins andere benaderingswijze der dagelijks dingen op een opgewekte, begripvolle manier te bekijken.
Ik ben er echt van overtuigd dat niemand doet wat wij onbegrijpelijk vinden omdat ie daar nu eenmaal plezier in heeft of omdat ie de boel een beetje wil verzieken.
Ik werk samen met fijne mensen die allen bang zijn om hun job te verliezen, dus wat er soms gebeurt, komt gewoon voort uit een andere cultuur, een andere opvoeding, een verschillende zienswijze...
En ik moet hierin een tussenoplossing zien te vinden voor mezelf, anders kan ik maar beter terug naar Belgie komen...
In een vorige blog had ik het over Tito die me een opgewekte "ja" stuurde op mijn vraag of hij het telefoonnummer van George had.
Het nummer zelf kreeg ik evenwel niet.
Dit is wat gisteren gebeurde...
We zijn aan het verhuizen en dat is een perfect moment om alles weer op een rijtje te krijgen.
Ik vond verschillende sleutels zonder thuisadres en ik besloot de vondelingen met hun respectievelijke sleutelgat te herenigen terwijl ik een beetje belangrijk liep te doen over het uitgestrekte terrein.
Het kostte me wat tijd en moeite maar uiteindelijk lagen alle sleutels netjes op een rijtje met een begeleidend briefje erbij.
Tito werd ingeschakeld teneinde de sleutels van een sleutelhanger te voorzien.
Ik heb duidelijk mijn lesje nog niet geleerd want ik kreeg alles terug, een groot kluwen, netjes zoals ik het gevraagd had.
Iedere sleutel bengelde blij aan zijn eigen sleutelhanger.
Helaas was 1 ding over het hoofd gezien.
Niemand had eraan gedacht om een papiertje in de sleutelhanger te schuiven.
En zo zat ik op slag weer met een verdrietig hoopje thuisloze sleutels....
Tijdens onze verhuis zijn we ook uit ons kantoor vertrokken en in de toekomst zullen we daar onze voorraden voor de kampen onder brengen.
Een ideale mogelijkheid om het lege lokaal van een nieuwe laag verf te voorzien.
Onze schrijnwerkers - de ingenieurs noemen we ze hier gekscherend - gingen samen met Anton- van-het-onderhoud de klus klaren.
Eerst moesten alle gaten in de muur opgevuld worden. Daarvoor spoel je eerst alle stof weg zodat de cement beter houdt.
Elireheme en Manase dachten duidelijk dat ze in een tropisch zwembad zaten. Er werd gespetterd en gespoeld.
Ik nam regelmatig poolshoogte maar behalve elkaar nat maken, hielden onze ingenieurs het deftig.
In de hoek van het kantoor hangt ook de router, die alle computers van het zo noodzakelijke internet voorziet.
Toen alle computers hun connectie verloren, wist ik meteen hoe laat het was.
Ik stormde ons vroegere kantoor binnen en Manase was opgewekt de muur water aan het geven.
Het vuilbruine goedje droop beneden uit de router die net onder het werkplekje van de jongen hing.
Een stuk plastiek zou dit alles vermeden hebben, maar daar waren de drie helden niet opgekomen.
Ik verloor mijn geduld en schold de angstig kijkende jongens de huid vol in het westvlaams.
Ze begrepen me volledig, zoveel was duidelijk...
Kokend stapte ik terug naar buiten.
Vlakbij de deur keek ik nog eens woedend achterom.
Kwestie van mijn optreden een dramatisch orgelpunt te geven.
Anton mikte een dikke klodder cement in een gat boven de nog steeds onbeschermde router.
Hij miste half en met een zompig geluid kwam de cement neer op de ventilatie-openingen van het toestel...
(voor wie niet van cliffhangers houdt: ik ben tot halfzeven 's avonds bezig geweest het ding uit elkaar te vijzen en te drogen en vanmorgen was ik om kwart voor zeven terug om te zien of ik iedereen van internet kon voorzien voor de werkdag begon. Het lukte me nog ook...
Ik heb - als statement - nog geen woord gesproken, behalve het hoogstnodige en iedereen beseft dat het deze keer iets te veel uit de hand gelopen is.
Manase, Elirehema en Anton lopen in een wijde boog als geslagen honden om me heen, maar lang hou ik dit niet vol. Tegen de lunch zijn we weer dikke vriendjes...)
Translate
donderdag 29 januari 2009
zondag 25 januari 2009
WAT DE TOEKOMST BRENGEN ZAL IN DIT AARDSE TRANENDAL
Dit vond ik vandaag terug in een schriftje.
Geschreven net na het incident. Voldoende hersteld om weer aan de toekomst te denken, maar nog geen werk in het vooruitzicht.
De laatste vier regels tonen me - tot mijn grote tevredenheid - dat ik echt wel afrikaans begin te denken...
ALS DAKWERKER BELAND IK VAST WEL IN DE GOOT
EN AAN VERLOSKUNDE HEB IK EEN BROERTJE DOOD.
VOOR CUIRCUSDWERG BEN IK VEEL TE GROOT.
DE TOEKOMST LIJKT EEN HARD TE KRAKEN NOOT.
IN LOODGIETERIJ BEN IK ECHT GEEN KRAAN,
ALS COMEDIAN ZOU IK SNEL AFGAAN;
MIJN JOB ALS ASTRONAUT GAAT NAAR DE MAAN.
'T IS HARD ZOEKEN NAAR EEN GOEIE BAAN.
ALS BEHANGER SPEEL IK VAST GEEN ENK'LE ROL.
SCHAAPSHERDER DAN? VEEL GEBLAAT EN WEINIG WOL.
EN PISTERENNER HOUD IK OOK GEEN RONDE VOL.
MIJN REKENING IS LEEG MAAR MIJN GEMOED SCHIET VOL.
MAAR TOEN BESEFTE IK DAT IK NOG ELKE DAG
IN WONDERMOOI AFRIKA LEVEN MAG.
NATUUR, RUST, ZONNESCHIJN EN SCHATERLACH.
ACH, IK TREK ME TOCH WEL UIT DE SLAG...
Geschreven net na het incident. Voldoende hersteld om weer aan de toekomst te denken, maar nog geen werk in het vooruitzicht.
De laatste vier regels tonen me - tot mijn grote tevredenheid - dat ik echt wel afrikaans begin te denken...
ALS DAKWERKER BELAND IK VAST WEL IN DE GOOT
EN AAN VERLOSKUNDE HEB IK EEN BROERTJE DOOD.
VOOR CUIRCUSDWERG BEN IK VEEL TE GROOT.
DE TOEKOMST LIJKT EEN HARD TE KRAKEN NOOT.
IN LOODGIETERIJ BEN IK ECHT GEEN KRAAN,
ALS COMEDIAN ZOU IK SNEL AFGAAN;
MIJN JOB ALS ASTRONAUT GAAT NAAR DE MAAN.
'T IS HARD ZOEKEN NAAR EEN GOEIE BAAN.
ALS BEHANGER SPEEL IK VAST GEEN ENK'LE ROL.
SCHAAPSHERDER DAN? VEEL GEBLAAT EN WEINIG WOL.
EN PISTERENNER HOUD IK OOK GEEN RONDE VOL.
MIJN REKENING IS LEEG MAAR MIJN GEMOED SCHIET VOL.
MAAR TOEN BESEFTE IK DAT IK NOG ELKE DAG
IN WONDERMOOI AFRIKA LEVEN MAG.
NATUUR, RUST, ZONNESCHIJN EN SCHATERLACH.
ACH, IK TREK ME TOCH WEL UIT DE SLAG...
CHANGING OF THE GUARDS, DEEL II
De hele eerste dag na Zakayo's plotselinge en mysterieuze verdwijning regende het SMSjes.
Hij zat in de gevangenis en er moest een borg betaald worden.
Hij zou weer op vrije voeten zijn en op weg naar huis.
Hij wilde opnieuw voor me werken.
Hij zou naar Dar Es Salaam afreizen.
Het leek me allemaal heel verwarrend dus reageerde ik maar niet. Dit kon immers alle kanten uit.
1 ding stond vast voor me. Lieve, hulpvaardige Zakayo kon onmogelijk terug komen. Stel je voor dat hij het binnen een paar maand voor een andere griet te pakken had en dat hij deze keer wat overtuigender wilde uitpakken.
Ik zag het zo voor me. Een kwartier nadat Zakayo me uitwuifde, 's ochtends op weg naar mijn werk, stopte er een gehuurd minibusje. Met wat vrienden laadde de jongen mijn hele hebben en houden op om er na de verkoop voor twee maand grote sier mee te maken tot alle centen op waren.
Ik wilde niet met die onzekerheid leven dus kreeg Zakayo geen nieuwe kans. Toen ik tijdens het opruimen ook nog wat foto's vond waarbij de jonge avonturier door vriendjes op de gevoelige plaat was vastgelegd terwijl hij met mijn zware motor op een onbekende weg reed, was de maat vol.
Het feit dat hij ook nog mijn helm, die ik nooit uitleen, op zijn zwarte kroezelkopje had, maakte me woest.
Ik pakte al zijn bezittingen in, maande hem aan om op zaterdag om acht uur aan de poort te staan en overhandigde hem zijn povere bezit. De foto's gooide ik er woedend bovenop.
Zakayo was echter niet onder de indruk.
Tien seconden later kreeg ik een SMSje: hij miste nog een paar schoenen en hij wou eigenlijk geen tijd verliezen voor de rechter. Of ik dus zo vriendelijk wilde zijn...?
Ik beet op mijn tanden, gaf hem zijn schoenen en verontschuldigde me voor het feit dat ik iets van zijn kostbare tijd afgeknabbeld had.
Het einde van een zielig verhaal....
Hij zat in de gevangenis en er moest een borg betaald worden.
Hij zou weer op vrije voeten zijn en op weg naar huis.
Hij wilde opnieuw voor me werken.
Hij zou naar Dar Es Salaam afreizen.
Het leek me allemaal heel verwarrend dus reageerde ik maar niet. Dit kon immers alle kanten uit.
1 ding stond vast voor me. Lieve, hulpvaardige Zakayo kon onmogelijk terug komen. Stel je voor dat hij het binnen een paar maand voor een andere griet te pakken had en dat hij deze keer wat overtuigender wilde uitpakken.
Ik zag het zo voor me. Een kwartier nadat Zakayo me uitwuifde, 's ochtends op weg naar mijn werk, stopte er een gehuurd minibusje. Met wat vrienden laadde de jongen mijn hele hebben en houden op om er na de verkoop voor twee maand grote sier mee te maken tot alle centen op waren.
Ik wilde niet met die onzekerheid leven dus kreeg Zakayo geen nieuwe kans. Toen ik tijdens het opruimen ook nog wat foto's vond waarbij de jonge avonturier door vriendjes op de gevoelige plaat was vastgelegd terwijl hij met mijn zware motor op een onbekende weg reed, was de maat vol.
Het feit dat hij ook nog mijn helm, die ik nooit uitleen, op zijn zwarte kroezelkopje had, maakte me woest.
Ik pakte al zijn bezittingen in, maande hem aan om op zaterdag om acht uur aan de poort te staan en overhandigde hem zijn povere bezit. De foto's gooide ik er woedend bovenop.
Zakayo was echter niet onder de indruk.
Tien seconden later kreeg ik een SMSje: hij miste nog een paar schoenen en hij wou eigenlijk geen tijd verliezen voor de rechter. Of ik dus zo vriendelijk wilde zijn...?
Ik beet op mijn tanden, gaf hem zijn schoenen en verontschuldigde me voor het feit dat ik iets van zijn kostbare tijd afgeknabbeld had.
Het einde van een zielig verhaal....
donderdag 22 januari 2009
CHANGING OF THE GUARDS (BUCKINGHAM PALACE)
Toen ik eergisteren thuis kwam, lag er een briefje op mijn tafel in de woonkamer.
"Ik ben ervandoor, zoek maar een andere nachtwaker."
Het kinderlijke schrift van altijd lieve Zakayo.
Ik bleef het papiertje hoogst verbaasd bekijken want het was duidelijk dat Zakayo een slag van de molen had gekregen.
Sinds drie jaar woonde hij tot ons aller grote tevredenheid in het huisje in mijn tuin. Morani - teveel hond voor het klein verstand - en Zakayo waren onafscheidelijk; ik kon het goed vinden met mijn nachtwaker en hijzelf leek me altijd tevreden en opgewekt.
Ik had hem naar de engelse les gestuurd - iets wat enkel wat onverstaanbaar en verlegen gebrabbel had opgeleverd - hij werd beter en beter in het tuinieren en iedereen leek gelukkig.
Vorige week kreeg ik een bizar SMSje van de zachtmoedige jongen.
Hij wilde dat ik een revolver voor hem kocht. Ik ging ervan uit dat hij zich veiliger wilde voelen, weigerde de vraag en stond er verder niet bij stil.
Het zou me namelijk niet verbazen dat de helft van de doden bij schotincidenten vielen door onveilig gebruik van de tuigen en ik wilde niet in de statistieken opgenomen worden. 1 keer bijna leek me al genoeg.
Goed, Zakayo was er dus vandoor. Ik inspecteerde mijn huis; er leek niets verdwenen. De poort was netjes gesloten en de jongen had de sleutels terug over de poort naar binnen gegooid.
Zijn eigen huisje was een vuilnisbelt doordat ie blijkbaar alles door elkaar gegooid had terwijl ie zijn spullen pakte.
Ik stond voor een raadsel.
De volgende dag kreeg ik een SMSje: "Ik zit in de gevangenis, kom me helpen en ik kom terug werken voor je."
Op hetzelfde moment kwam mama Claude, die mijn huis schoonmaakt binnen. Ze had Zakayo aan de telefoon gehad.
De kerel had een vriendinnetje en had me een week of drie geleden gevraagd of hij met haar zou trouwen. Ik vertelde hem dat ie best nog wat geduld kon hebben. Ze kenden elkaar zes maand en ze was amper 19.
Bleek dat hij haar daarna toch ten huwelijk had gevraagd en dat ze geweigerd had.
Een man, gekrenkt in zijn eer, is gevaarlijk en Zakayo had het vermetele plan opgevat onschuldige Elisabeth neer te schieten.
De wraak van de afgewezen jongeman ging niet door wegens gebrek aan een pistool en toen had Zakayo maar beslist dat ze gingen trouwen. Punt uit.
Hij had zijn bezittingen opgeladen en was naar het huis van zijn verloofde vertrokken.
Een nieuwe weigering was haar antwoord.
Zakayo had een machete gekocht, was nog maar eens naar het - ondertussen doodsbange - meisje getrokken en had daar met het hakmes staan zwaaien.
De politie had hem ter afkoeling een nachtje in de cel gestopt.
Op een paar uur was de immer rustige jongen zijn liefje en zijn werk kwijt en had ie problemen met de politie.
"Had ik maar nooit," spookt vast de hele tijd door zijn hoofd....
Wegens de financiele crisis hadden we binnen in het bedrijf op diezelfde dag afscheid moeten nemen van de jongste kok. We hadden minder personeelsleden dus de klus kon ook geklaard worden door de drie andere keukenpieten.
Ik vond het echt jammer voor de goedlachse George. Maar door deze samenloop van omstandigheden was zijn vertrek voor mij een geschenk uit de hemel. Sinds gisteren woont George in het huisje in de tuin. Hij is drie jaar geleden bij de zaak als tuinier begonnen en vannacht om drie uur heb ik hem weer naar zijn bed gedirigeerd nadat ik wakker werd omdat de enthousiaste jongen de bloemen aan het water geven was.
Vanochtend om zes uur was ie de haag aan het knippen.
George is vast besloten me te bewijzen wat een hardwerkende kracht hij is.
Nog mooier werd het deze morgen. Rose, onze safari operations kracht, kwam ontzet het bureau binnen gestormd. Rose wordt snel emotioneel en draagt soms het leed van de wereld op haar schouders.
"Je hebt George eruit gegooid, dat is toch jammer."
Ik kon haar enkel gelijk geven , maar hij was er het laatst bij gekomen dus moest ie er ook weer als eerste uit.
Toen ik haar vertelde dat hij ondertussen al bij mij werkte, kreeg ik van haar het hele verhaal.
George was wees van kleinsaf, was weggehaald uit een weeshuis door de sociale diensten van ons bedrijf en was eigenlijk volwassen geworden onder de beschermende vleugels van al zijn collega's.
Dat de jongen er nu weer alleen voor stond, was tegen de ongeschreven sociale regels van Afrika.
En zo heb ik dan toch eens, onbedoeld weliswaar, een goede daad verricht in mijn leven.
Hopelijk schrijft de grijze baard het in zijn grote boek hierboven...
"Ik ben ervandoor, zoek maar een andere nachtwaker."
Het kinderlijke schrift van altijd lieve Zakayo.
Ik bleef het papiertje hoogst verbaasd bekijken want het was duidelijk dat Zakayo een slag van de molen had gekregen.
Sinds drie jaar woonde hij tot ons aller grote tevredenheid in het huisje in mijn tuin. Morani - teveel hond voor het klein verstand - en Zakayo waren onafscheidelijk; ik kon het goed vinden met mijn nachtwaker en hijzelf leek me altijd tevreden en opgewekt.
Ik had hem naar de engelse les gestuurd - iets wat enkel wat onverstaanbaar en verlegen gebrabbel had opgeleverd - hij werd beter en beter in het tuinieren en iedereen leek gelukkig.
Vorige week kreeg ik een bizar SMSje van de zachtmoedige jongen.
Hij wilde dat ik een revolver voor hem kocht. Ik ging ervan uit dat hij zich veiliger wilde voelen, weigerde de vraag en stond er verder niet bij stil.
Het zou me namelijk niet verbazen dat de helft van de doden bij schotincidenten vielen door onveilig gebruik van de tuigen en ik wilde niet in de statistieken opgenomen worden. 1 keer bijna leek me al genoeg.
Goed, Zakayo was er dus vandoor. Ik inspecteerde mijn huis; er leek niets verdwenen. De poort was netjes gesloten en de jongen had de sleutels terug over de poort naar binnen gegooid.
Zijn eigen huisje was een vuilnisbelt doordat ie blijkbaar alles door elkaar gegooid had terwijl ie zijn spullen pakte.
Ik stond voor een raadsel.
De volgende dag kreeg ik een SMSje: "Ik zit in de gevangenis, kom me helpen en ik kom terug werken voor je."
Op hetzelfde moment kwam mama Claude, die mijn huis schoonmaakt binnen. Ze had Zakayo aan de telefoon gehad.
De kerel had een vriendinnetje en had me een week of drie geleden gevraagd of hij met haar zou trouwen. Ik vertelde hem dat ie best nog wat geduld kon hebben. Ze kenden elkaar zes maand en ze was amper 19.
Bleek dat hij haar daarna toch ten huwelijk had gevraagd en dat ze geweigerd had.
Een man, gekrenkt in zijn eer, is gevaarlijk en Zakayo had het vermetele plan opgevat onschuldige Elisabeth neer te schieten.
De wraak van de afgewezen jongeman ging niet door wegens gebrek aan een pistool en toen had Zakayo maar beslist dat ze gingen trouwen. Punt uit.
Hij had zijn bezittingen opgeladen en was naar het huis van zijn verloofde vertrokken.
Een nieuwe weigering was haar antwoord.
Zakayo had een machete gekocht, was nog maar eens naar het - ondertussen doodsbange - meisje getrokken en had daar met het hakmes staan zwaaien.
De politie had hem ter afkoeling een nachtje in de cel gestopt.
Op een paar uur was de immer rustige jongen zijn liefje en zijn werk kwijt en had ie problemen met de politie.
"Had ik maar nooit," spookt vast de hele tijd door zijn hoofd....
Wegens de financiele crisis hadden we binnen in het bedrijf op diezelfde dag afscheid moeten nemen van de jongste kok. We hadden minder personeelsleden dus de klus kon ook geklaard worden door de drie andere keukenpieten.
Ik vond het echt jammer voor de goedlachse George. Maar door deze samenloop van omstandigheden was zijn vertrek voor mij een geschenk uit de hemel. Sinds gisteren woont George in het huisje in de tuin. Hij is drie jaar geleden bij de zaak als tuinier begonnen en vannacht om drie uur heb ik hem weer naar zijn bed gedirigeerd nadat ik wakker werd omdat de enthousiaste jongen de bloemen aan het water geven was.
Vanochtend om zes uur was ie de haag aan het knippen.
George is vast besloten me te bewijzen wat een hardwerkende kracht hij is.
Nog mooier werd het deze morgen. Rose, onze safari operations kracht, kwam ontzet het bureau binnen gestormd. Rose wordt snel emotioneel en draagt soms het leed van de wereld op haar schouders.
"Je hebt George eruit gegooid, dat is toch jammer."
Ik kon haar enkel gelijk geven , maar hij was er het laatst bij gekomen dus moest ie er ook weer als eerste uit.
Toen ik haar vertelde dat hij ondertussen al bij mij werkte, kreeg ik van haar het hele verhaal.
George was wees van kleinsaf, was weggehaald uit een weeshuis door de sociale diensten van ons bedrijf en was eigenlijk volwassen geworden onder de beschermende vleugels van al zijn collega's.
Dat de jongen er nu weer alleen voor stond, was tegen de ongeschreven sociale regels van Afrika.
En zo heb ik dan toch eens, onbedoeld weliswaar, een goede daad verricht in mijn leven.
Hopelijk schrijft de grijze baard het in zijn grote boek hierboven...
woensdag 21 januari 2009
DIT IS AFRIKA
Sinds zeven maanden zie ik dat mijn team zijn uiterste best doet om hun gezicht in de plooi te houden als de ouwe weer eens zijn stokpaardje bestijgt en over het belang van communicatie begint.
De helft moet een slappe lach aanval inhouden, de andere helft heeft het moeilijk een aanval van hysterische vernielzucht te onderdrukken.
"Daar gaat ie weer," zie je ze denken,"commuicatie.... alsof we al niet genoeg afkwebbelen op een dag, het zit ons tenslotte in de genen."
Misschien heb ik nog de juiste nuance niet gevonden, misschien wordt het ooit wel eens duidelijk maar tot nu toe denk ik dat veel van mijn lieve medewerkers communicatie verwarren met praten of met een antwoord geven.
Er gebeuren de absurdste dingen omdat de nachtwaker niet met de dagploeg heeft gepraat, omdat twee timmermannen los van elkaar dezelfde inkopen doen, omdat de truck vertrekt en de helft van de staff van een kamp niet op de hoogte is gebracht.
Gisteravond zat ik gezellig thuis van een filmpje te genieten toen ik het telefoonnummer van George, 1 van onze koks nodig had.
Ik belde mijn rechterhand, een man met zestien jaar ervaring, een prachtige hulp als een bevoorradingstruck gekanteld is op de glibberige wegen rond de krater, als alle vliegtuigen vol zitten en we een dringende medische vraag hebben of als een bepaald product niet meer op de markt is in Arusha.
Hij lost problemen op en hij doet dat goed.
Dat communicatie niet zijn sterkste kant is, was me al langer duidelijk. De brave man slaagt erin om drie weken op rij iets per vliegtuig naar Zanzibar te sturen zonder de manager ginds te verwittigen.
Aangezien mijn bureau naast die van hem staat, hoort ie me honderd keer per dag vragen of dit klaar is, dat opgevolgd is en het andere al verstuurd is.
De kerel blijft er stoicijns onder...
Gisteren stuurde ik dus een SMSje naar mijn geeerde collega: "Goeiavond, heb jij het nummer van George?"
Het antwoord kwam meteen, in dikke, blije letters...
"YES"
De helft moet een slappe lach aanval inhouden, de andere helft heeft het moeilijk een aanval van hysterische vernielzucht te onderdrukken.
"Daar gaat ie weer," zie je ze denken,"commuicatie.... alsof we al niet genoeg afkwebbelen op een dag, het zit ons tenslotte in de genen."
Misschien heb ik nog de juiste nuance niet gevonden, misschien wordt het ooit wel eens duidelijk maar tot nu toe denk ik dat veel van mijn lieve medewerkers communicatie verwarren met praten of met een antwoord geven.
Er gebeuren de absurdste dingen omdat de nachtwaker niet met de dagploeg heeft gepraat, omdat twee timmermannen los van elkaar dezelfde inkopen doen, omdat de truck vertrekt en de helft van de staff van een kamp niet op de hoogte is gebracht.
Gisteravond zat ik gezellig thuis van een filmpje te genieten toen ik het telefoonnummer van George, 1 van onze koks nodig had.
Ik belde mijn rechterhand, een man met zestien jaar ervaring, een prachtige hulp als een bevoorradingstruck gekanteld is op de glibberige wegen rond de krater, als alle vliegtuigen vol zitten en we een dringende medische vraag hebben of als een bepaald product niet meer op de markt is in Arusha.
Hij lost problemen op en hij doet dat goed.
Dat communicatie niet zijn sterkste kant is, was me al langer duidelijk. De brave man slaagt erin om drie weken op rij iets per vliegtuig naar Zanzibar te sturen zonder de manager ginds te verwittigen.
Aangezien mijn bureau naast die van hem staat, hoort ie me honderd keer per dag vragen of dit klaar is, dat opgevolgd is en het andere al verstuurd is.
De kerel blijft er stoicijns onder...
Gisteren stuurde ik dus een SMSje naar mijn geeerde collega: "Goeiavond, heb jij het nummer van George?"
Het antwoord kwam meteen, in dikke, blije letters...
"YES"
maandag 12 januari 2009
MENINGEN VOOR DE MENIGTE
Het is begin januari en de start van een nieuw jaar houdt ook goede voornemens in. Je kan me vanaf nu - toch minstens voor de volgende week, want kortstondige opflakkeringen zijn eigen aan voornemens - elke dag in de fitness vinden, vastbesloten deze kathedraal van een lichaam alle eer aan te doen middels belachelijke hijswerktuigen, loopbanden die piepen onder mijn gewicht en fietsjes waarop ik me een logge beer in het staatscircus van Moskou voel.
Ik krijg er ook wat cultuur en actualiteit bij want de twee plasmaschermen (zover zijn we al in Tanzania) draaien CNN met zijn holle slogans in een eindeloze loop van prime time gebalk door smakeloos gefohnde wezens die ergens ooit menselijk geweest zijn voor botox zijn intrede deed.
Dat gebalk en gemekker veronderstel ik eigenlijk want de echt duiding, diepgravende zoektochten naar de waarheid op een amerikaanse zender, krijg ik helaas nooit te horen. Ons team van instructeurs, zoals deze spiermassa's hier geheten worden, verkiezen een dreunende beat om ons op te zwepen tot extatische hoogten van welzijsverhogend martelaarschap op de foltertuigen...
Ik krijg dus enkel de samenvatting te zien, een zinnetje dat in 1 keer volledig op het scherm moet omdat het anders teveel hersenenergie zou eisen van de luie kijker.
Obama was aan het woord, het politiek correcte antwoord van de States, de excuus-truus die de openheid moet voorstellen van een bekrompen en kortzichtig land.
De one-liner vertaalde wat de nieuwe president zei: Obama belooft drie miljoen banen te redden of te scheppen.
Aangezien ik op het fietsje niet veel anders doe dan de tijd af te tellen tot ik deze vrijwillige gevangenschap mag verlaten, hield de zin me nogal bezig.
Vooral het woordje "of" verontrustte me.
Ik ben er zeker van dat CNN verstandig genoeg is om in te schatten dat alle Amerikanen blij waren met de belofte van deze monchichi-knuffelbeer van de vernieuwing.
Ik las evenwel iets anders: als de president drie miljoen amerikaanse jobs gaat redden dan heeft ie waarschijnlijk geen tijd meer voor het slapengaan om er nog eens evenveel bij te scheppen.
God heeft ooit eens een dergelijk huzarenstukje volbracht maar hij moest slechts twee mensen op de wereld zetten. Eigenlijk een mens en een rib, maar dat doet hier niets ter zake....
In het ander geval, zou Barak (Baraka is lot, geluk, hoop in het Kiswahili en Arabisch) 3 miljoen nieuwe banen scheppen. Wat gebeurde er dan met de jobs die gered moesten worden?
Mij leek het eerder alsof hij een pak mensen heel gelukkig zou maken terwijl een even groot deel van zijn bevolking werkloos zou worden.
Je kan tenslotte niet overal tegelijk zijn, dat is alweer het voorrecht van God...
Ik bedacht hoe makkelijk het leek om mensen op het verkeerde been te zetten en toen ik na mijn uurtje in de fitness van mijn welverdiende krant en whisky genoot in het lommerrijke Via Via cafe, zag ik hoe de media in Tanzania ook het gevaar verspreidden.
De voorpagina was gewijd aan het drama om als albino geboren te worden in Oost-Afrika. Op de foto naast het artikel stond een albino meisje van in de twintig.
Ze keek verslagen maar tegelijk berustend in de lens op die typisch afrikaanse manier.
In haar schoot rustten de twee omzwachtelde stompjes van haar onderarmen.
Hier waren duistere bushdokters de mening toegedaan dat de handen en voeten van albino's geneeskrachtige en zelfs magische eigenschappen bezaten.
Op regelmatige basis hoorde je dan ook dat weer een albino in het donker uit de hut was gesleurd en meer dood dan levend achtergelaten werd met de uiteinden van de ledematen vakkundig afgehakt.
De journalist had duidelijk nooit mediatraining gehad en besefte niet wat de psychologische impact van zijn mening was.
Je kon er mooi geld mee verdienen, aldus de pennenlikker. Niemand zou je in het donker achteraangaan aangezien je waarschijnlijk zelf ook over duidelijke krachten beschikte. Zijn artikel was eigenlijk een verkapte aanmoediging om al die bleke albino's om zeep te helpen en er tegelijk een flinke stuiver aan te verdienen.
Hier in Tanzania werd met het leven van de enkeling gespeeld, maar wat Obama deed, was eigenlijk al even verderfelijk: de rol van de media en het gebrek aan kritische zin van de lezer/luisteraar opent de deur naar valse beloftes en verkeerde veronderstellingen.
Hoogst verontrustend allemaal...
Ik krijg er ook wat cultuur en actualiteit bij want de twee plasmaschermen (zover zijn we al in Tanzania) draaien CNN met zijn holle slogans in een eindeloze loop van prime time gebalk door smakeloos gefohnde wezens die ergens ooit menselijk geweest zijn voor botox zijn intrede deed.
Dat gebalk en gemekker veronderstel ik eigenlijk want de echt duiding, diepgravende zoektochten naar de waarheid op een amerikaanse zender, krijg ik helaas nooit te horen. Ons team van instructeurs, zoals deze spiermassa's hier geheten worden, verkiezen een dreunende beat om ons op te zwepen tot extatische hoogten van welzijsverhogend martelaarschap op de foltertuigen...
Ik krijg dus enkel de samenvatting te zien, een zinnetje dat in 1 keer volledig op het scherm moet omdat het anders teveel hersenenergie zou eisen van de luie kijker.
Obama was aan het woord, het politiek correcte antwoord van de States, de excuus-truus die de openheid moet voorstellen van een bekrompen en kortzichtig land.
De one-liner vertaalde wat de nieuwe president zei: Obama belooft drie miljoen banen te redden of te scheppen.
Aangezien ik op het fietsje niet veel anders doe dan de tijd af te tellen tot ik deze vrijwillige gevangenschap mag verlaten, hield de zin me nogal bezig.
Vooral het woordje "of" verontrustte me.
Ik ben er zeker van dat CNN verstandig genoeg is om in te schatten dat alle Amerikanen blij waren met de belofte van deze monchichi-knuffelbeer van de vernieuwing.
Ik las evenwel iets anders: als de president drie miljoen amerikaanse jobs gaat redden dan heeft ie waarschijnlijk geen tijd meer voor het slapengaan om er nog eens evenveel bij te scheppen.
God heeft ooit eens een dergelijk huzarenstukje volbracht maar hij moest slechts twee mensen op de wereld zetten. Eigenlijk een mens en een rib, maar dat doet hier niets ter zake....
In het ander geval, zou Barak (Baraka is lot, geluk, hoop in het Kiswahili en Arabisch) 3 miljoen nieuwe banen scheppen. Wat gebeurde er dan met de jobs die gered moesten worden?
Mij leek het eerder alsof hij een pak mensen heel gelukkig zou maken terwijl een even groot deel van zijn bevolking werkloos zou worden.
Je kan tenslotte niet overal tegelijk zijn, dat is alweer het voorrecht van God...
Ik bedacht hoe makkelijk het leek om mensen op het verkeerde been te zetten en toen ik na mijn uurtje in de fitness van mijn welverdiende krant en whisky genoot in het lommerrijke Via Via cafe, zag ik hoe de media in Tanzania ook het gevaar verspreidden.
De voorpagina was gewijd aan het drama om als albino geboren te worden in Oost-Afrika. Op de foto naast het artikel stond een albino meisje van in de twintig.
Ze keek verslagen maar tegelijk berustend in de lens op die typisch afrikaanse manier.
In haar schoot rustten de twee omzwachtelde stompjes van haar onderarmen.
Hier waren duistere bushdokters de mening toegedaan dat de handen en voeten van albino's geneeskrachtige en zelfs magische eigenschappen bezaten.
Op regelmatige basis hoorde je dan ook dat weer een albino in het donker uit de hut was gesleurd en meer dood dan levend achtergelaten werd met de uiteinden van de ledematen vakkundig afgehakt.
De journalist had duidelijk nooit mediatraining gehad en besefte niet wat de psychologische impact van zijn mening was.
Je kon er mooi geld mee verdienen, aldus de pennenlikker. Niemand zou je in het donker achteraangaan aangezien je waarschijnlijk zelf ook over duidelijke krachten beschikte. Zijn artikel was eigenlijk een verkapte aanmoediging om al die bleke albino's om zeep te helpen en er tegelijk een flinke stuiver aan te verdienen.
Hier in Tanzania werd met het leven van de enkeling gespeeld, maar wat Obama deed, was eigenlijk al even verderfelijk: de rol van de media en het gebrek aan kritische zin van de lezer/luisteraar opent de deur naar valse beloftes en verkeerde veronderstellingen.
Hoogst verontrustend allemaal...
zaterdag 10 januari 2009
DE KAASKOPPEN VAN KENIA
Veel van mijn avonden tijdens mijn jeugd in de westvlaamse klei werden gekenmerkt door nederlandse televisie.
Het was nu eenmaal objectief vast te stellen dat Nederland veel verder stond in het gebruiken van TV als een ontspannings- en ontsnappingsmiddel terwijl de brave Vlamingen nog steeds de idee aanhingen dat we het allemaal eerder informatief en belerend moesten houden.
We zijn tenslotte altijd droogkloten geweest.
Ik herinner me dan ook van die tijd - en misschien is dat nog altijd zo - dat onze noorderburen een beetje neerkeken op ons. Met een welwillend glimlachje weliswaar maar we waren toch duidelijk de mindere in de vergelijking.
Wij vonden die kaaskoppen dan weer arrogant, luidruchtig en te zelfzeker.
Ik veronderstel niet dat ik er een trauma aan over gehouden heb, maar laten nu net de Nederlanders de grootste buitenlandse bevolkingsgroep in Arusha zijn. Na de Afrikanen van andere landen en de Indiers wel te verstaan.
Het ontbreekt ze niet aan moed, onze buren. Ze zetten safaribedrijven op, bloemenkwekerijen, zaadveredelings-serres en noem maar op.
Misschien reageren ze zich wel af voor hun bizarre namen vanuit de tijd toen ze dachten dat ze Napoleon een hak konden zetten. Ik heb mijnheer Boter ooit ontmoet tijdens een safari. Fantastische man maar Boter in godsnaam?
Of Sjoukje.
Woont hier ook. Twee meter lang, een flink stuk boven de honderd kilo maar wel als Sjoukje door het leven gaan.
Mensje dan. Alsof het kind zo lelijk was bij de geboorte dat de ouders het voor alle duidelijkheid maar mensje doopten.
En tenslotte heb je nog Bakske Haringsla, de Fries die ooit de elfstedentocht won. Het was althans iets in die zin.
Alle Tanzanianen kennen dan ook de Nederlanders. Iedereen heeft wel ergens ooit een link gehad met een hollandse werkgever. Want werkverschaffers, dat zijn ze, dat moet je ze nageven.
Mijn collega's hebben het door dat ik uit een ander land kom, maar ze begrijpen niet goed hoe wij dan met elkaar communiceren. Ik probeer nog altijd - om gewichtig over te komen - duidelijk te maken dat ik Vlaams spreek waardoor ik, via mijn kennis van het Nederlands, zomaar een andere taal aan mijn CV kan toevoegen.
Mijn team begreep het niet helemaal tot ik iets beter de verhouding tussen Kenia en Tanzania begon in te schatten.
De vergelijking gaat volledig op en iedereen hier begrijpt nu de nuances tussen twee bevolkingsgroepen die zo gelijk en tegelijk zo verschillend zijn.
Vooreerst de taal. Kenia spreekt, net als Tanzania, Kiswahili maar bij onze noorderburen is veel meer de nadruk gelegd op het Engels waardoor hun Kiswahili niet zo zuiver is. Ze besteden er gewoon minder aandacht aan.
Eerst gelijkenis met de Nederlanders. Ik erger me kapot aan de schrijffouten en de slordige uitspraak van een groot deel van onze buren.
Verder leg ik mijn publiek uit dat we grammaticaal verwant zijn, maar soms verschillende woorden gebruiken.
Net als hier.
Wij hebben als publiek transport een dala dala, onze noorderburen een matatu. Het gaat om dezelfde roestbak maar het krijgt wel een andere naam.
Verder zijn de Kenianen ook veel direkter. Een nieuw raakpunt. In een bar bestel je een biertje met "nipe", (geef me). Je betaalt er tenslotte voor, is hun zienswijze.
In Tanzania wordt "naomba" gebruikt (mag ik u bidden mij te geven). Een Tanzaniaan krijgt dan ook geen biertje vast in Kenia (geen sprake van, ik geef het je niet voor niets) en een Keniaan wordt als onbeleefd ervaren bij ons.
Kenianen gaan ook, door hun betere scholen, lopen met de hogere jobs in Tanzania terwijl de Tanzanianen genoegen nemen met een trapje lager en zich daar gewillig in schikken. De brutaaltjes van de klas versus de grote volgzame meute.
Tanzanianen lachen gemakkelijker, blazen niet hoog van de toren, zijn eerder introvert terwijl de Kenianen zich terdege van hun meerwaarde bewust zijn.
Helemaal de verhouding tussen Belgie en Nederland vind ik dat.
Ik heb wat nederlandse lezers in mijn publiek, eens zien of Bart en Audrey, Astrid en Tante Kristien in de val trappen en mijn commentaarpagina volkrabbelen...
Het was nu eenmaal objectief vast te stellen dat Nederland veel verder stond in het gebruiken van TV als een ontspannings- en ontsnappingsmiddel terwijl de brave Vlamingen nog steeds de idee aanhingen dat we het allemaal eerder informatief en belerend moesten houden.
We zijn tenslotte altijd droogkloten geweest.
Ik herinner me dan ook van die tijd - en misschien is dat nog altijd zo - dat onze noorderburen een beetje neerkeken op ons. Met een welwillend glimlachje weliswaar maar we waren toch duidelijk de mindere in de vergelijking.
Wij vonden die kaaskoppen dan weer arrogant, luidruchtig en te zelfzeker.
Ik veronderstel niet dat ik er een trauma aan over gehouden heb, maar laten nu net de Nederlanders de grootste buitenlandse bevolkingsgroep in Arusha zijn. Na de Afrikanen van andere landen en de Indiers wel te verstaan.
Het ontbreekt ze niet aan moed, onze buren. Ze zetten safaribedrijven op, bloemenkwekerijen, zaadveredelings-serres en noem maar op.
Misschien reageren ze zich wel af voor hun bizarre namen vanuit de tijd toen ze dachten dat ze Napoleon een hak konden zetten. Ik heb mijnheer Boter ooit ontmoet tijdens een safari. Fantastische man maar Boter in godsnaam?
Of Sjoukje.
Woont hier ook. Twee meter lang, een flink stuk boven de honderd kilo maar wel als Sjoukje door het leven gaan.
Mensje dan. Alsof het kind zo lelijk was bij de geboorte dat de ouders het voor alle duidelijkheid maar mensje doopten.
En tenslotte heb je nog Bakske Haringsla, de Fries die ooit de elfstedentocht won. Het was althans iets in die zin.
Alle Tanzanianen kennen dan ook de Nederlanders. Iedereen heeft wel ergens ooit een link gehad met een hollandse werkgever. Want werkverschaffers, dat zijn ze, dat moet je ze nageven.
Mijn collega's hebben het door dat ik uit een ander land kom, maar ze begrijpen niet goed hoe wij dan met elkaar communiceren. Ik probeer nog altijd - om gewichtig over te komen - duidelijk te maken dat ik Vlaams spreek waardoor ik, via mijn kennis van het Nederlands, zomaar een andere taal aan mijn CV kan toevoegen.
Mijn team begreep het niet helemaal tot ik iets beter de verhouding tussen Kenia en Tanzania begon in te schatten.
De vergelijking gaat volledig op en iedereen hier begrijpt nu de nuances tussen twee bevolkingsgroepen die zo gelijk en tegelijk zo verschillend zijn.
Vooreerst de taal. Kenia spreekt, net als Tanzania, Kiswahili maar bij onze noorderburen is veel meer de nadruk gelegd op het Engels waardoor hun Kiswahili niet zo zuiver is. Ze besteden er gewoon minder aandacht aan.
Eerst gelijkenis met de Nederlanders. Ik erger me kapot aan de schrijffouten en de slordige uitspraak van een groot deel van onze buren.
Verder leg ik mijn publiek uit dat we grammaticaal verwant zijn, maar soms verschillende woorden gebruiken.
Net als hier.
Wij hebben als publiek transport een dala dala, onze noorderburen een matatu. Het gaat om dezelfde roestbak maar het krijgt wel een andere naam.
Verder zijn de Kenianen ook veel direkter. Een nieuw raakpunt. In een bar bestel je een biertje met "nipe", (geef me). Je betaalt er tenslotte voor, is hun zienswijze.
In Tanzania wordt "naomba" gebruikt (mag ik u bidden mij te geven). Een Tanzaniaan krijgt dan ook geen biertje vast in Kenia (geen sprake van, ik geef het je niet voor niets) en een Keniaan wordt als onbeleefd ervaren bij ons.
Kenianen gaan ook, door hun betere scholen, lopen met de hogere jobs in Tanzania terwijl de Tanzanianen genoegen nemen met een trapje lager en zich daar gewillig in schikken. De brutaaltjes van de klas versus de grote volgzame meute.
Tanzanianen lachen gemakkelijker, blazen niet hoog van de toren, zijn eerder introvert terwijl de Kenianen zich terdege van hun meerwaarde bewust zijn.
Helemaal de verhouding tussen Belgie en Nederland vind ik dat.
Ik heb wat nederlandse lezers in mijn publiek, eens zien of Bart en Audrey, Astrid en Tante Kristien in de val trappen en mijn commentaarpagina volkrabbelen...
vrijdag 2 januari 2009
GELUKKIG VERJAARJAAR
Morgen is het drie jaar geleden dat Manneke en ik op onze twee moto's stapten, elkaar kwijt raakten na 150 meter aan de Nederkouter maar daarna wel samen en heelhuids in Tanzania aankwamen na de mooiste reis van mijn leven.
Dat we de rest van de trip handje in handje gereden hebben om samen te blijven, mag stil gehouden worden...
Manneke is nu voor de volgende zes maand onderweg naar Peking met vriend Erwin in een Porsche 911 van het jaar stillekes.
Ik wens hen beiden alle succes in het algemeen en Erwin meer "windstiltes" dat tijdens mijn tijd met Manneke.
Al bij al is de cabine van zo'n porsche nogal benepen en met onderrugwind gaat die kar echt niet sneller rijden...
In ieder geval, we zijn weer een jaar verder en ik verkies nog een stukje te breien aan mijn leven in de nabijheid van de Serengeti, de Kilimanjaro en de Indische oceaan en wie zal het me kwalijk nemen, zeker gezien het feit dat ik dit alles hier neerschrijf in een zalig zonnetje en een temperatuur van ongeveer 28 graden...
Ik wens jullie dan ook alles voor dit jaar in buffetvorm; hier proef je eens, daar verkies je niet van te snoepen, maar probeer vooral alles wat nieuw is... je weet nooit welke verrassingen dit jaar voor je in petto heeft.
De wensen voor kerstmis zijn nu logischerwijze vervangen door nieuwjaarsboodschappen en er is weer wat hilarisch binnen gekomen op mijn GSM.
Godwin, mijn collega van facilities spande de kroon. Zijn smsje maakte me om 4.31 's ochtends wakker. Naar eigen zeggen kwam ie net uit de kerk. Zijn vraag komt me eerder onoprecht over, maar laten we het jaar toch maar positief beginnen:
"SORRY!!!! this is a special SORRY to all my people! PLEASE EXCUSE my all MISTAKES b4 the end of ths year."
Ik vergeef hem alvast niet dat ie me uit die mooie droom haalde...
De volgende komt van een onbekend nummer. Dat van een amerikaanse rapper zo te zien...
"Hey ppl finaly da day is hr 31 of december. 2mrw wil be a new day and a new year. so dis is da only time we have to forgt al da misunderstandings and forgive one another. so i hp u frgv me if i have dn anythin wrng. Ltr srt da new year wit gr8 joy and luv.have a luvly day."
Als hier iemand een vette beat onder zet, hebben we een hit vast...
Manase, een ex-collega zag het zo:
"Have been more things new but not new than 2009. Have a wonderful new year. Say hi 4 all your friend."
Het is duidelijk dat ik niet bijgedragen heb tot enige verbetering van zijn Engels.
Zijn kogelronde, lieve collega Lilian vond het hele gebeuren eerder nieuw.
"New New New New day.
New month
New year
'''''''''''''''''''''''''
New hopes
New plans
New efforts
New feelings
New success
I pray that God gives you a Happy and Successful zis year. HAPPY NEW YEAR.
Een ietwat verwarrend einde, maar wel helemaal in het nieuw.
Becka, tenslotte, mijn taxichauffeur had een poetische bui:
"if GOD can move u from January 2 December: he will move u from shame 2 fame, insult 2 result, sorry 2 glory, disgrace 2 grace, labour 2 favour. HAPPY NEW YR 2009."
Er zal nogal wat rondgezeuld worden met me als ik dit zo lees.
Goed, we zijn er klaar voor; laat dit jaar nog mooier zijn dan het vorige. Geniet ervan!!
Dat we de rest van de trip handje in handje gereden hebben om samen te blijven, mag stil gehouden worden...
Manneke is nu voor de volgende zes maand onderweg naar Peking met vriend Erwin in een Porsche 911 van het jaar stillekes.
Ik wens hen beiden alle succes in het algemeen en Erwin meer "windstiltes" dat tijdens mijn tijd met Manneke.
Al bij al is de cabine van zo'n porsche nogal benepen en met onderrugwind gaat die kar echt niet sneller rijden...
In ieder geval, we zijn weer een jaar verder en ik verkies nog een stukje te breien aan mijn leven in de nabijheid van de Serengeti, de Kilimanjaro en de Indische oceaan en wie zal het me kwalijk nemen, zeker gezien het feit dat ik dit alles hier neerschrijf in een zalig zonnetje en een temperatuur van ongeveer 28 graden...
Ik wens jullie dan ook alles voor dit jaar in buffetvorm; hier proef je eens, daar verkies je niet van te snoepen, maar probeer vooral alles wat nieuw is... je weet nooit welke verrassingen dit jaar voor je in petto heeft.
De wensen voor kerstmis zijn nu logischerwijze vervangen door nieuwjaarsboodschappen en er is weer wat hilarisch binnen gekomen op mijn GSM.
Godwin, mijn collega van facilities spande de kroon. Zijn smsje maakte me om 4.31 's ochtends wakker. Naar eigen zeggen kwam ie net uit de kerk. Zijn vraag komt me eerder onoprecht over, maar laten we het jaar toch maar positief beginnen:
"SORRY!!!! this is a special SORRY to all my people! PLEASE EXCUSE my all MISTAKES b4 the end of ths year."
Ik vergeef hem alvast niet dat ie me uit die mooie droom haalde...
De volgende komt van een onbekend nummer. Dat van een amerikaanse rapper zo te zien...
"Hey ppl finaly da day is hr 31 of december. 2mrw wil be a new day and a new year. so dis is da only time we have to forgt al da misunderstandings and forgive one another. so i hp u frgv me if i have dn anythin wrng. Ltr srt da new year wit gr8 joy and luv.have a luvly day."
Als hier iemand een vette beat onder zet, hebben we een hit vast...
Manase, een ex-collega zag het zo:
"Have been more things new but not new than 2009. Have a wonderful new year. Say hi 4 all your friend."
Het is duidelijk dat ik niet bijgedragen heb tot enige verbetering van zijn Engels.
Zijn kogelronde, lieve collega Lilian vond het hele gebeuren eerder nieuw.
"New New New New day.
New month
New year
'''''''''''''''''''''''''
New hopes
New plans
New efforts
New feelings
New success
I pray that God gives you a Happy and Successful zis year. HAPPY NEW YEAR.
Een ietwat verwarrend einde, maar wel helemaal in het nieuw.
Becka, tenslotte, mijn taxichauffeur had een poetische bui:
"if GOD can move u from January 2 December: he will move u from shame 2 fame, insult 2 result, sorry 2 glory, disgrace 2 grace, labour 2 favour. HAPPY NEW YR 2009."
Er zal nogal wat rondgezeuld worden met me als ik dit zo lees.
Goed, we zijn er klaar voor; laat dit jaar nog mooier zijn dan het vorige. Geniet ervan!!
Abonneren op:
Posts (Atom)