Sinds zeven maanden zie ik dat mijn team zijn uiterste best doet om hun gezicht in de plooi te houden als de ouwe weer eens zijn stokpaardje bestijgt en over het belang van communicatie begint.
De helft moet een slappe lach aanval inhouden, de andere helft heeft het moeilijk een aanval van hysterische vernielzucht te onderdrukken.
"Daar gaat ie weer," zie je ze denken,"commuicatie.... alsof we al niet genoeg afkwebbelen op een dag, het zit ons tenslotte in de genen."
Misschien heb ik nog de juiste nuance niet gevonden, misschien wordt het ooit wel eens duidelijk maar tot nu toe denk ik dat veel van mijn lieve medewerkers communicatie verwarren met praten of met een antwoord geven.
Er gebeuren de absurdste dingen omdat de nachtwaker niet met de dagploeg heeft gepraat, omdat twee timmermannen los van elkaar dezelfde inkopen doen, omdat de truck vertrekt en de helft van de staff van een kamp niet op de hoogte is gebracht.
Gisteravond zat ik gezellig thuis van een filmpje te genieten toen ik het telefoonnummer van George, 1 van onze koks nodig had.
Ik belde mijn rechterhand, een man met zestien jaar ervaring, een prachtige hulp als een bevoorradingstruck gekanteld is op de glibberige wegen rond de krater, als alle vliegtuigen vol zitten en we een dringende medische vraag hebben of als een bepaald product niet meer op de markt is in Arusha.
Hij lost problemen op en hij doet dat goed.
Dat communicatie niet zijn sterkste kant is, was me al langer duidelijk. De brave man slaagt erin om drie weken op rij iets per vliegtuig naar Zanzibar te sturen zonder de manager ginds te verwittigen.
Aangezien mijn bureau naast die van hem staat, hoort ie me honderd keer per dag vragen of dit klaar is, dat opgevolgd is en het andere al verstuurd is.
De kerel blijft er stoicijns onder...
Gisteren stuurde ik dus een SMSje naar mijn geeerde collega: "Goeiavond, heb jij het nummer van George?"
Het antwoord kwam meteen, in dikke, blije letters...
"YES"
2 opmerkingen:
Jan, deze dingen maak ik dagelijks mee met de kinderen uit mijn klas:
Kan jij deze oefening oplossen? JA.
Weet jij het antwoord op deze vraag? JA.
En ga zo maar door.Eigenlijk is hun antwoord niet fout, niewaar?
Maar wij leren hen dan wat de bedoeling is van zulke vragen natuurlijk.
Iets wat jouw werkmensen duidelijk niet leerden. Maar wie kan hen zeggen dat ze fout zijn? Hun antwoord is immers juist...
Haha, grappig hoe herkenbaar het voor velen van ons is. Ik werk onder andere met mensen met autisme. Ook zij zouden die vraag alleen met "ja" beantwoorden.
Dan weet je dat je zelf ook niet altijd duidelijk bent.
Leuk toch, communicatie. Lijkt zo makkelijk.....
Een reactie posten