DIT IS AFRIKA (DEEL II)

Vastbesloten ben ik om de enigszins andere benaderingswijze der dagelijks dingen op een opgewekte, begripvolle manier te bekijken.
Ik ben er echt van overtuigd dat niemand doet wat wij onbegrijpelijk vinden omdat ie daar nu eenmaal plezier in heeft of omdat ie de boel een beetje wil verzieken.
Ik werk samen met fijne mensen die allen bang zijn om hun job te verliezen, dus wat er soms gebeurt, komt gewoon voort uit een andere cultuur, een andere opvoeding, een verschillende zienswijze...
En ik moet hierin een tussenoplossing zien te vinden voor mezelf, anders kan ik maar beter terug naar Belgie komen...
In een vorige blog had ik het over Tito die me een opgewekte "ja" stuurde op mijn vraag of hij het telefoonnummer van George had.
Het nummer zelf kreeg ik evenwel niet.

Dit is wat gisteren gebeurde...
We zijn aan het verhuizen en dat is een perfect moment om alles weer op een rijtje te krijgen.
Ik vond verschillende sleutels zonder thuisadres en ik besloot de vondelingen met hun respectievelijke sleutelgat te herenigen terwijl ik een beetje belangrijk liep te doen over het uitgestrekte terrein.
Het kostte me wat tijd en moeite maar uiteindelijk lagen alle sleutels netjes op een rijtje met een begeleidend briefje erbij.
Tito werd ingeschakeld teneinde de sleutels van een sleutelhanger te voorzien.
Ik heb duidelijk mijn lesje nog niet geleerd want ik kreeg alles terug, een groot kluwen, netjes zoals ik het gevraagd had.
Iedere sleutel bengelde blij aan zijn eigen sleutelhanger.
Helaas was 1 ding over het hoofd gezien.
Niemand had eraan gedacht om een papiertje in de sleutelhanger te schuiven.
En zo zat ik op slag weer met een verdrietig hoopje thuisloze sleutels....

Tijdens onze verhuis zijn we ook uit ons kantoor vertrokken en in de toekomst zullen we daar onze voorraden voor de kampen onder brengen.
Een ideale mogelijkheid om het lege lokaal van een nieuwe laag verf te voorzien.
Onze schrijnwerkers - de ingenieurs noemen we ze hier gekscherend - gingen samen met Anton- van-het-onderhoud de klus klaren.
Eerst moesten alle gaten in de muur opgevuld worden. Daarvoor spoel je eerst alle stof weg zodat de cement beter houdt.
Elireheme en Manase dachten duidelijk dat ze in een tropisch zwembad zaten. Er werd gespetterd en gespoeld.
Ik nam regelmatig poolshoogte maar behalve elkaar nat maken, hielden onze ingenieurs het deftig.
In de hoek van het kantoor hangt ook de router, die alle computers van het zo noodzakelijke internet voorziet.
Toen alle computers hun connectie verloren, wist ik meteen hoe laat het was.
Ik stormde ons vroegere kantoor binnen en Manase was opgewekt de muur water aan het geven.
Het vuilbruine goedje droop beneden uit de router die net onder het werkplekje van de jongen hing.
Een stuk plastiek zou dit alles vermeden hebben, maar daar waren de drie helden niet opgekomen.
Ik verloor mijn geduld en schold de angstig kijkende jongens de huid vol in het westvlaams.
Ze begrepen me volledig, zoveel was duidelijk...
Kokend stapte ik terug naar buiten.
Vlakbij de deur keek ik nog eens woedend achterom.
Kwestie van mijn optreden een dramatisch orgelpunt te geven.
Anton mikte een dikke klodder cement in een gat boven de nog steeds onbeschermde router.
Hij miste half en met een zompig geluid kwam de cement neer op de ventilatie-openingen van het toestel...


(voor wie niet van cliffhangers houdt: ik ben tot halfzeven 's avonds bezig geweest het ding uit elkaar te vijzen en te drogen en vanmorgen was ik om kwart voor zeven terug om te zien of ik iedereen van internet kon voorzien voor de werkdag begon. Het lukte me nog ook...
Ik heb - als statement - nog geen woord gesproken, behalve het hoogstnodige en iedereen beseft dat het deze keer iets te veel uit de hand gelopen is.
Manase, Elirehema en Anton lopen in een wijde boog als geslagen honden om me heen, maar lang hou ik dit niet vol. Tegen de lunch zijn we weer dikke vriendjes...)