CHANGING OF THE GUARDS (BUCKINGHAM PALACE)

Toen ik eergisteren thuis kwam, lag er een briefje op mijn tafel in de woonkamer.
"Ik ben ervandoor, zoek maar een andere nachtwaker."
Het kinderlijke schrift van altijd lieve Zakayo.
Ik bleef het papiertje hoogst verbaasd bekijken want het was duidelijk dat Zakayo een slag van de molen had gekregen.
Sinds drie jaar woonde hij tot ons aller grote tevredenheid in het huisje in mijn tuin. Morani - teveel hond voor het klein verstand - en Zakayo waren onafscheidelijk; ik kon het goed vinden met mijn nachtwaker en hijzelf leek me altijd tevreden en opgewekt.
Ik had hem naar de engelse les gestuurd - iets wat enkel wat onverstaanbaar en verlegen gebrabbel had opgeleverd - hij werd beter en beter in het tuinieren en iedereen leek gelukkig.
Vorige week kreeg ik een bizar SMSje van de zachtmoedige jongen.
Hij wilde dat ik een revolver voor hem kocht. Ik ging ervan uit dat hij zich veiliger wilde voelen, weigerde de vraag en stond er verder niet bij stil.
Het zou me namelijk niet verbazen dat de helft van de doden bij schotincidenten vielen door onveilig gebruik van de tuigen en ik wilde niet in de statistieken opgenomen worden. 1 keer bijna leek me al genoeg.
Goed, Zakayo was er dus vandoor. Ik inspecteerde mijn huis; er leek niets verdwenen. De poort was netjes gesloten en de jongen had de sleutels terug over de poort naar binnen gegooid.
Zijn eigen huisje was een vuilnisbelt doordat ie blijkbaar alles door elkaar gegooid had terwijl ie zijn spullen pakte.
Ik stond voor een raadsel.
De volgende dag kreeg ik een SMSje: "Ik zit in de gevangenis, kom me helpen en ik kom terug werken voor je."
Op hetzelfde moment kwam mama Claude, die mijn huis schoonmaakt binnen. Ze had Zakayo aan de telefoon gehad.
De kerel had een vriendinnetje en had me een week of drie geleden gevraagd of hij met haar zou trouwen. Ik vertelde hem dat ie best nog wat geduld kon hebben. Ze kenden elkaar zes maand en ze was amper 19.
Bleek dat hij haar daarna toch ten huwelijk had gevraagd en dat ze geweigerd had.
Een man, gekrenkt in zijn eer, is gevaarlijk en Zakayo had het vermetele plan opgevat onschuldige Elisabeth neer te schieten.
De wraak van de afgewezen jongeman ging niet door wegens gebrek aan een pistool en toen had Zakayo maar beslist dat ze gingen trouwen. Punt uit.
Hij had zijn bezittingen opgeladen en was naar het huis van zijn verloofde vertrokken.
Een nieuwe weigering was haar antwoord.
Zakayo had een machete gekocht, was nog maar eens naar het - ondertussen doodsbange - meisje getrokken en had daar met het hakmes staan zwaaien.
De politie had hem ter afkoeling een nachtje in de cel gestopt.
Op een paar uur was de immer rustige jongen zijn liefje en zijn werk kwijt en had ie problemen met de politie.
"Had ik maar nooit," spookt vast de hele tijd door zijn hoofd....


Wegens de financiele crisis hadden we binnen in het bedrijf op diezelfde dag afscheid moeten nemen van de jongste kok. We hadden minder personeelsleden dus de klus kon ook geklaard worden door de drie andere keukenpieten.
Ik vond het echt jammer voor de goedlachse George. Maar door deze samenloop van omstandigheden was zijn vertrek voor mij een geschenk uit de hemel. Sinds gisteren woont George in het huisje in de tuin. Hij is drie jaar geleden bij de zaak als tuinier begonnen en vannacht om drie uur heb ik hem weer naar zijn bed gedirigeerd nadat ik wakker werd omdat de enthousiaste jongen de bloemen aan het water geven was.
Vanochtend om zes uur was ie de haag aan het knippen.
George is vast besloten me te bewijzen wat een hardwerkende kracht hij is.
Nog mooier werd het deze morgen. Rose, onze safari operations kracht, kwam ontzet het bureau binnen gestormd. Rose wordt snel emotioneel en draagt soms het leed van de wereld op haar schouders.
"Je hebt George eruit gegooid, dat is toch jammer."
Ik kon haar enkel gelijk geven , maar hij was er het laatst bij gekomen dus moest ie er ook weer als eerste uit.
Toen ik haar vertelde dat hij ondertussen al bij mij werkte, kreeg ik van haar het hele verhaal.
George was wees van kleinsaf, was weggehaald uit een weeshuis door de sociale diensten van ons bedrijf en was eigenlijk volwassen geworden onder de beschermende vleugels van al zijn collega's.
Dat de jongen er nu weer alleen voor stond, was tegen de ongeschreven sociale regels van Afrika.
En zo heb ik dan toch eens, onbedoeld weliswaar, een goede daad verricht in mijn leven.
Hopelijk schrijft de grijze baard het in zijn grote boek hierboven...