Mijn hele vorige expose over het eerder fantastische Damascus (www.escapetz.com - en wie staat daar op de huispagina?) was eigenlijk een aanleiding voor het volgende:
Toen ik op dinsdagavond het optreden wou bijwonen en mijn krant zat te lezen terwijl ik op mijn gezelschap voor die avond wachtte, werd ik beetje bij beetje ingesloten door mij totaal onbekende mensen...
Ik bleef lezen maar tegelijker tijd luisterde ik met stijgende verbazing naar het verhaal van een eerder naieve kip van de UN.
Het arme kind kwam binnengewaaid en was duidelijk onder de indruk van net gebeurde feiten.
"Stel je voor," zei ze ademloos, "rijd ik daarnet vlakbij Shoprite en ben ik gezellig aan het telefoneren, raampjes open want het is tenslotte een warme dag en plots wordt mijn GSM uit mijn handen gerukt."
Iedereen aan de tafel uitte och en ach kreetjes, een typische oppervlakkige Amerikaan vond het nodig haar een knuffel te geven en we hadden met zijn allen medelijden met het arme meisje.
Dat sloeg snel om, ook al zei niemand er iets over.
"En het ergste is," ging ze verder nu ze onze aandacht had, "dat dat nu al de derde keer is in twee maand tijd op exact dezelfde plaats."
Ik verborg me achter mijn krant terwijl iemand haar de wijze raad gaf om haar ramen dicht te doen terwijl ze belde.
"Ja, dat is een goed idee," knikte het wicht, "ik heb wel airco in de auto hoor, maar je verbruikt er zoveel benzine mee..."
Sommigen aan de tafel keken elkaar meewarig aan en ik dook nog een beetje dieper in mijn krant...
"Weet je wat ook zo erg is?" De jonge dame wou zich vandaag onsterfelijk belachelijk maken. "Het waren keer op keer erg dure telefoons en nu was ik toch wel net aan het bellen met mijn nieuwe vriendje die me die GSM cadeau gegeven had.... Hij zal er vast niets van begrijpen..."
Ik dacht eraan de hele krant op te eten om het niet uit te proesten maar nog was haar monoloog niet voorbij.
"Ach," zei ze, "die ouwe zak vanop het bureau die me altijd belt met van die moeilijke vragen over internationaal recht waar ik geen snars van begrijp, die zal me tenminste niet meer lastigvallen..."
En zich niet bewust van haar domme oppervlakkigheid, lachtte ze stralend naar de kelner en bestelde een dure cocktail.
Er moest tenslotte nog geld rollen die avond...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten