EN AFRIQUE PAS DE PROBLEMES, QUE DES SOLUTIONS RETARDEES

Sinds vorig jaar alweer werk ik voor Diligent, het bedrijf dat baanbrekend werk verricht in de wereld van de biobrandstof.
Nu is "sinds vorig jaar" nog niet langer dan een maand aangezien ik pas eind december begon maar de staaltjes van onbuigzame bureaucratie waarop ik ondertussen gebotst ben zijn niet te volgen.

Het bedrijf was onlangs overgebracht naar een nieuw terrein waar de vorige huurder met de noorderzon verdwenen was.
Hij liet een gigantische elektriciteitsrekening achter waar de eigenaar mocht voor opdraaien.

Tanesco, de enige stroomleverancier in Tanzania, speelde op veilig en - om de rekening niet nog hoger te laten oplopen - werd de elektriciteit gewoon afgesloten.
Dat daarbij de productie in ons bedrijf in het gedrang kwam, was van geen tel.
Aangezien er toch nog altijd olie moest geperst worden, werd de generator opgestart.
Het was een dure aangelegenheid maar van de klachten van Hayo trok niemand zich iets aan binnen de gebouwen van Tanesco.

Uiteindelijk werd Diligent totaal onverwacht terug aangesloten op het net, ergens eind november, dus ging iedereen er maar van uit dat de achterstallige rekeningen betaald waren.
Niets was minder waar.
Twee weken geleden dwarrelde een nieuwe factuur op ons bureau.
De vorige huurder, meneer Jerry M King - eerder een naam voor een promoter van bokswedstrijden, zo leek me - moest nog een goeie 5,500 euro.

Hayo was voor de nieuwsjaardagen in Nederland dus ik zou dat varkentje wel even wassen.

Het voordeel van Afrika is dat je gewoon kan binnenwandelen in het bureau van de grote baas.
Ik bezocht het lokaaltje van de regional manager en vond er een imposant nepmahonie bureau, goudkleurige pennenhouders en een namaak leren imposante bureaustoel.
Het ding was vast ooit in productie gebracht toen iemand net de kroning van keizer Bocassa in de centraal afrikaanse republiek had gezien.
In het schrikwekkende zitgebeuren bevond zich meneer Honest die me toevertrouwde dat hij tijdelijk de honeurs waarnam aangezien zijn baas op vakantie was.
Honest hielp ons flink vooruit.
Hij schreef niets op, bekeek onze papieren nauwelijks maar stak daarentegen een betoog af dat ongeveer nergens op sloeg terwijl je zijn gedachten gewoon van zijn vrome smoeltje kon aflezen...

"We moesten hier een oplossing voor vinden." (god, hier heb ik geen zin in)
"Dit kan natuurlijk niet" (op veilig spelen).
En tenslotte:
"Ik zal me hier hoogst persoonlijk mee bezig houden" ( was ik maar nooit in deze stoel komen zitten)

Zoals verwacht hoorden we niets meer van Honest en bij mijn tweede bezoek kwam ik terecht bij Yassin, de hoofdboekhouder.
Blitse Indier, moderne brilmontuur en teveel after shave.
Mister magic zou me wel eens begeleiden.
Ik kreeg 1 korte en nietszeggende email van Yassin maar ook hij werd opgeslokt in de donkere krochten van Tanesco.

Gisteren waagde ik een derde poging.
In bureau 23 trof ik de hoofdingenieur aan.
De moederlijke dame vroeg me eerst naar mijn dag en naar mijn gezondheid, informeerde verder hoe ik geslapen had maar luisterde toen met veel minder enthousiasme naar mijn uiteenzetting.
"Tja", zei moeder, "die meneer King moet eerst wel netjes zijn rekening betalen."
Toen ik argumenteerde dat de kerel spoorloos was, greep mevrouw de kans aan met beide handen.
"Zolang dat probleem niet opgelost is, kunnen we niet verder", zuchtte ze, verwonderd over zoveel kortzichtigheid van mijn kant.
Ze nam een stapeltje papieren op ten teken dat de audientie afgelopen was en vijf minuten later stond ik nog maar eens op straat.

Ik bezin me ondertussen op het bureau over nieuwe taktieken om het hoofd te bieden aan deze kafkaiaanse bureaucratie.
Iemand een idee?
Batterijtjes in elke persmachine misschien?