LEPIDOPTERISME

Afrika is een gevaarlijk continent, daar zijn we het allemaal over eens.

Een auto wordt gezien als een wapen waar je iemand mee van de weg kan rijden.
De weg trouwens die een opeenvolging is van gaten en kiezelsteentjes en waar verkeersborden niet nodig zijn.
Aan de wegrand grazen koeien, geiten en ezels.
Ook zij weten dat het gras altijd groener is aan de andere kant.
Een besluit dat het liefst genomen wordt als jij net aan een comfortabele snelheid komt aangereden.

In restaurants doe je een voedselvergiftiging op terwijl de obers geheid je rekening per ongeluk een beetje de hoogte indrijven en op je wisselgeld kan je uren wachten.
"Oooops vergeten, so sorry..."

Kwa Idd, mijn vredige dorpje is de plaats waar de vogels en de kogels fluiten en op het modderige wegje naar mijn huis ga ik of onderuit met de moto of word ik in mijn kuit gebeten door een straathond met rabies, kaakklem en vlooien.

De buiten zegt u?
Olifanten vertrappelen gras en een verdwaalde boer; buffels zijn onvoorspelbaar agressief en niemand met iet of wat gezond verstand heeft zin om een leeuw of een luipaard te gaan aaien.

Het water is vergeven van nijlpaarden, krokodillen, bottenziekte en miniscule visjes die tegen de urinestroom in zwemmen als je durft te plassen. Eenmaal in de urinebuis hechten ze zich vast met kleine weerhaakjes.
Een gevoel dat je nooit meer vergeet...

Ook onze kleine vriendjes laten zich niet onbetuigd.
De malariamug zorgt jaarlijks voor twee miljoen doden over de hele wereld, de tse tse vlieg brengt slaapziekte over en misschien herinnert u zich nog mijn aanvaring met de onschuldige nairobi fly. Mijn huid werd gewoon weggevreten door de agressieve zuren.

En toch, toch wil ik hier nooit meer weg...

Wat is er nu liever dan een rups, bedacht ik, toen ik gisterochtend iets voelde prikken op mijn rug.
Ik besloot toch maar het zekere voor het onzekere te nemen en ik trof inderdaad een ongewenste bezoeker aan op de binnenzijde van mijn hemd, zo ongeveer tussen mijn schouderbladen.
Het betrof een uitermate mooie rups met lange zwarte borstelige haren en toen ik het diertje buitenzette en de haartjes het zonlicht reflecteerden, bleken de uiteinden een diepblauwe, felglanzende kleur te vertonen.
Die is vast onlangs om een kleurspoeling geweest, bedacht ik nog....

Eenmaal op de antichrist was er geen weg terug.
Mijn zware motorjas drukte op mijn hemd en mijn lieve vriendje had er niet beter op gevonden dan overal op mijn rug miniscule brandhaartjes achter te laten, waarvan de puntjes irriterende chemische stoffen bevatten.
Hemd uit en en een douche dan maar?
Het is geen optie want Rupsje NooitTevree laat je de rit uitzweten tot alle chemische oorlogsvoering uitgeput is.
De helft van mijn rug staat in brand en ook vandaag jeukt het zaakje nog flink, maar hey; wie van jullie kan zeggen dat ie al ooit Lepidoterisme gehad heeft?