BANKE BLANKE MAN

In een land waar nog steeds licht communistische gedachten heersen (ook al werd het hier dan jaren socialistisch genoemd) en waar het woord "klant" nog steeds in de verpakking zit omdat er nu eenmaal niet veel geld uit te geven valt, zou je toch mogen veronderstellen dat banken, werkzaam in en met het slijk der aarde, wel zouden moeten weten hoe hun menselijke melkkoeien te benaderen.

Helaas en gelukkig liep het in dit heerlijke stukje Afrika weer net iets anders...

Aangezien mijn collega meer en meer rondreist, achtten we het met zijn allen raadzamer dat ik ook toegang zou krijgen tot de bankrekeningen.
Daarom belde ik vorige week tot drie keer toe mevrouw Edina van Standard Chartered Bank.
Iedere keer vroeg ik haar welke documenten ik precies nodig zou hebben, maar elke keer nodigde die lieve Edina me gewoon uit om zonder meer langs te komen.
Het leek wel of die staatsgevaarlijke informatie niet over een oridinaire telefoonlijn mocht gedeeld worden.
Ik overliep een lijstje in mijn hoofd en verscheen uiteindelijk vandaag op kantoor om de materie door te nemen met Peter, een vrolijke nicht van het ergste soort.
Edina was verhinderd had ze me telefonisch laten weten met de gevleugelde woorden: "Blijkbaar ben ik niet op kantoor."
Het is duidelijk dat er naast een gebrek aan communicatieve vaardigheden ook iets aan haar Engels scheelt...
Het verhinderd zijn, verhinderde haar evenwel niet om deel te nemen aan het panelgesprek dat gevoerd diende te worden ten einde vast te stellen of ik wel toegang zou krijgen tot de bankrekeningen.

Eerste onoverkomelijke probleem bleek het woordgebruik van onze directeur te zijn.
Er stond in grote officiele letters "toegang tot alle drie onze bankrekeningen".
Veel kon je daar niet mee misbegrijpen maar Edina vond dat dat aangepast moet worden tot de nummers van de rekeningen.
Een inwendig stemmetje zeurde in me.
"Mens, ik wilde dat je blijkbaar niet op kantoor was..."
Daarnaast was me in een zeldzaam moment van schending van het bankgeheim toevertrouwd dat ik twee pasfoto's moest indienen.
Vandaag was dat zonder opgaaf van reden opgetrokken tot vier.

Ik rende de bank uit, vond een fotowinkel om de hoek en zette de dame aan tot grote spoed.
Dat kon echter niet zonder een kruisverhoor.
Waren de foto's bestemd voor een bank, voor immigratie, voor TRI of voor iets anders?
En alweer was daar dat zeurende stemmetje.
"Juffie, doe je werk en toon me dat vogeltje..."
Bleek gelukkig dat de jongedame gelijk had want toen ze ook nog vroeg om welke bank het precies ging, kwam de aap uit de mouw.
Elke bank en elke governementele instelling had zijn eigen voorkeur voor grootte van de foto, voor achtergrond en voor belichting.
De paspoortfoto-business kon er maar wel bij varen.

Enigszins getroubleerd door al die verwarrende informatie werd ik met mijn fotootjes door Peter met de wuivende handjes het kantoor weer ingeleid.
Alles was goed, alles was geregeld...
Of ik binnen vier weken kon terugkomen, dan zou er wellicht meer nieuws zijn.
De lonen zullen we volgende week misschien maar beter cash uitbetalen...