CREATIEF DE MARKT BESPELEN

Ze kunnen het niet, die arme zwartjes.
Een beetje zoals de belgische prins Filip; het zit er niet in en het zal er bijgevolg nooit uitkomen.

Ze willen het niet, die luie bende tamzakken.

Zo denken we erover, zo zien we het dag in, dag uit...

Helaas is het ons, blanken en Indiers, die het land zo ongeveer besturen met een achteloze arrogantie die niet moet onderdoen voor de tijd van voor de onafhankelijkheid, nog altijd niet geheel duidelijk dat we in twee verschillende divisies spelen.

Ze kunnen het niet, die arme drommels.
Natuurlijk kunnen ze het niet zoals wij het doen.
Van bij de geboorte loop je een achterstand op aangezien je op de wereld komt in een kansarme omgeving. Zoals ook in Europa bewezen is, is armoede een vicieuze cirkel. Wie er in opgroeit, maakt veel minder kans om het verder te schoppen dan iemand uit een hoger sociaal-economisch milieu.
Daarnaast hebben wij een degelijke opvoeding genoten. Niet met zijn veertig in een klasje met een paar verouderde vilten kaarten aan de muur en een beduimeld boek dat met zijn zevenen moet gedeeld worden.
Wij hebben al die jaren geleerd hoe ons te gedragen in een wereld die veranderde aan een tempo dat nog enigszins te volgen was.
Met grote haast importeren we hier verwachtingen en procedures terwijl we er gelijk van uit gaan dat onze zwarte broeders en zusters dat tempo maar zullen volgen.
En nog veel verwarrender, dat ze het ook nog zullen begrijpen...

Ze willen het niet, dat zootje ongeregeld.
Ze zijn lui!
Leah en Anna, onze twee schoonmaaksters staan elke dag om vier uur op zodat ze om zeven uur op het werk zijn.
Een halfuur naar beneden wandelen van Ilboru lodge (waar ik mijn bezoek altijd mee naartoe neem - met de auto natuurlijk - wandelen is te vermoeiend voor me), dan twee keer overstappen in dala dala's en dan nog eens een half uurtje te voet.
's Avonds in de omgekeerde richting en om zeven uur zijn de dames weer thuis.

Eergisteren reed ik de dikke Prado uit mijn opritje om half zeven 's ochtends en bijna zat er een groenteverkoopstertje van mijn buurt onder de wielen.
Ik maakte een praatje om me te verontschuldigen en toen bleek dat de mama op weg was naar de centrale markt om groenten in te kopen, kon ik ze gelijk een lift geven.
Op andere dagen was ze anderhalf uur onderweg, was ze duizend shilling aan vervoer kwijt en twintigduizend shilling aan groenten.
Tegen het eind van de dag hoopte ze dan vierduizend shilling winst gemaakt te hebben, toch wel twee en een halve euro.

Tanzanianen zijn net zo inventief als wij; alleen gebeurt het op een totaal ander niveau.
Ze spelen gewoon in een andere klasse.

Gisteren hoorde ik - je kan het zelf niet bedenken - dat er kapotte spaarlampen te koop zijn in de stad.
Eenvoudig geregeld: je draait een kapotte lamp in de fitting, je neemt de goeie mee naar huis om te verkopen en je baas betaalt wel voor de fraude.
Praat ik hier diefstal goed? Zeer zeker niet!
Het is verwerpelijk, het ondermijnt de economie en misschien wel je eigen job maar het maakt tegelijk pijnlijk duidelijk dat die vier euro toch maar mooi meegenomen is.
Blanken en Indiers zitten op de directeursstoel, niet omdat we zoveel slimmer en inventiever zijn, maar omdat we een lang bestaande monopoliepositie in stand houden.
Binnen twintig jaar, als een nieuwe generatie degelijk opgeleide Tanzanianen aan het roer staat en de oude krokodillen naar de geschiedenisboeken zijn verwezen, is ons lot bezegeld.
We zullen al blij mogen zijn als we nog gewoon mogen mee knikkeren met de grote jongens...