Ik reed de lodge uit op zoek naar een garagist en drie kilometer verder - op een steile helling - was het al prijs.
De motor sloeg af terwijl er rondom me niets was te zien wat op enige beschaving leek te wijzen.
Ik liet de auto achterwaarts de helling af bollen, maakte een stuurfoutje en reed vast in de modderige wegkant.
Uit het niets kwamen twee mannen, zonder veel omhaal keken ze na wat het probleem was; eentje half in de motor, de andere aan de achterband en toen verdwenen ze weer.
Een half uurtje later waren ze weer terug. Bandman krikte de auto op en ging toen, rollend met de band, op weg naar nergens.
Motorman, later Bosco genoemd, begon aan de auto te sleutelen.
Hij scheen iets van auto-ingewanden af te weten dus liet ik hem maar begaan.
Tijdens een korte pauze - het was smoorheet op zeeniveau - wees ie me op de krik onder de auto.
"Niet goed," zei zijn hele lichaamstaal en gelijk met zijn opmerking zakte de auto van zijn steun en verdween de hele as in de blubber.
Bosco lachte breeduit.
Wat er zo grappig aan was, ontging me maar de jongeman verzamelde stenen, rukte bladeren van een boom en vond een enorme tak.
De bladeren werden een tapijtje, de tak werd een hefboom en de stenen ondersteunden beetje bij beetje de achteras.
Op tien minuten klaarde hij de klus tot mijn grote verwondering.
De band kwam weer aan, gerepareerd en wel en Bosco kreeg de auto opnieuw aan de praat.
Ik bibberde terug naar de lodge en in de namiddag kwam mijn nieuwe vriend opnieuw langs.
Het probleem werd ongeveer gedetecteerd maar tot een oplossing kwam ie niet.
Op maandag nacht werden we de hele nacht wakker gehouden door hoestbuien van Enzi en tegen de ochtend maakte de peuter flinke koorts.
Ik dook vanaf zeven uur opnieuw onder de motorkap met Bosco terwijl Mimi een dreinend kind bezig hield.
Tegen de middag was de toestand van Mister E. dusdanig achteruit gegaan dat we echt wel aan onze terugweg moesten beginnen.
Hij had in de voorbije vier maand al drie longontstekingen achter de rug en in de wijde omgeving van Pangani was geen dokter te vinden.
We laadden alles in en flink onder stress vertrokken we.
We rondden het off roadgedeelte zonder problemen, daarna bereikten we de hoofdweg Dar-Arusha en beetje bij beetje konden we dorpjes en belangrijke punten afstrepen.
Enzi kotste nog eens de auto onder - The Exorcist was er niets bij - maar uiteindelijk haalden we Arusha om negen uur 's avonds met een doodziek kind, een zieke auto, weggebeten nagels van de zenuwen maar wel met een mooi verhaal.
En daar gaat het uiteindelijk allemaal om...
donderdag 19 mei 2011
donderdag 12 mei 2011
EEN ONTSPANNEN VAKANTIE (DEEL VI)
"Met een beetje geluk kan ik het wiel nog vervangen voor de ferry weer vertrekt," bedacht ik terwijl ik door de bagage rommelde op zoek naar de krik en de wielsleutel.
Tevergeefs alweer...
De helft van het gereedschap was blijbaar achtergebleven in Arusha bij het laatste onderhoud.
Ik vervloekte de garagist en bij uitbreiding alle Tanzanianen en hobbelde met een manke achterpoot voorzichtig het dorpje weer in.
Ook bij het benzinestation was geen sleutel te bespeuren en het hulpje sprong op een roestige fiets op zoek naar een oplossing.
Een uur later kwam ie terug met lege handen.
Ik besloot alles op alles te zetten - erger kon het toch niet worden - en de band te laten oppompen met de spijker er nog in.
Ik haalde zowaar de overzet en met nog twee tussenstops waarbij de motor stilviel en ik gelijk de staat van de band kon controleren, haalde ik het uiteindelijk tot ons vakantiehuisje...
We genoten van het rustige paradijsje, aten machtige visschotels voor een prijsje, zwommen in de zee en verzamelden schelpen en na anderhalve dag was het tijd om de auto klaar te maken voor de terugreis...
Tevergeefs alweer...
De helft van het gereedschap was blijbaar achtergebleven in Arusha bij het laatste onderhoud.
Ik vervloekte de garagist en bij uitbreiding alle Tanzanianen en hobbelde met een manke achterpoot voorzichtig het dorpje weer in.
Ook bij het benzinestation was geen sleutel te bespeuren en het hulpje sprong op een roestige fiets op zoek naar een oplossing.
Een uur later kwam ie terug met lege handen.
Ik besloot alles op alles te zetten - erger kon het toch niet worden - en de band te laten oppompen met de spijker er nog in.
Ik haalde zowaar de overzet en met nog twee tussenstops waarbij de motor stilviel en ik gelijk de staat van de band kon controleren, haalde ik het uiteindelijk tot ons vakantiehuisje...
We genoten van het rustige paradijsje, aten machtige visschotels voor een prijsje, zwommen in de zee en verzamelden schelpen en na anderhalve dag was het tijd om de auto klaar te maken voor de terugreis...
woensdag 11 mei 2011
HOTELLETJE IEMAND?
Heerlijk toch, een niet-alcoholisch hotel (de rest van de gekende hotels zuipt alsof hun even ervan af hangt) met een set lite dish (satelite) en a dissent (decent - degelijk) restaurant voor lekkere mils (meals - maaltijden).
Wat smale scale discussions zijn, daar ben ik nog niet achter, ik vermoed rondetafelgesprekken met heeeele kleine tafeltjes, maar ik hou jullie op de hoogte...
Verder is een decorda waarschijnlijk een decoder en kan je blijkbaar alleen zeker te zijn dat je ook eten krijgt als je minimaal twee weken blijft.
Maar misschien begrijp ik dat wel verkeerd...
Emanuel Kessy aan arushamailing
details weergeven 13:03 (1 uur geleden)
ADEN- A NON ALCOHOLIC HOTEL, IS LOCATED AT MIANZINI 200M OFF ARUSHA NAIROBI ROAD AND A WALKING DISTANCE TO THE MAIN BUS STATION.
WITH 9 VERY BIG SELF- CONTAINED ROOMS , SET LITE DISH , A DISSENT RESTAURANT SPECIAL FOR MILS AND SMALL SCALE DISCUSSIONS IT HAS ALSO A FULL TIME KK GUARDS SECURITY ALARM WITH A VAST PARKING AREA. EACH ROOM HAS A TV SET , AND STAR TIME DECORDA
WITH ONLY 20 USD FOR LONG STAY ( MINIMUM TWO WEEKS) CLIENTS YOU SURE OF CONTINENTAL BREAKFAST, LUNCH AND DINNER ALL INCLUDED. YOU CAN ALSO SHARE THE ROOM FOR 30 USD ON FULL BOARD BASES.
BOOK NOW
Wat smale scale discussions zijn, daar ben ik nog niet achter, ik vermoed rondetafelgesprekken met heeeele kleine tafeltjes, maar ik hou jullie op de hoogte...
Verder is een decorda waarschijnlijk een decoder en kan je blijkbaar alleen zeker te zijn dat je ook eten krijgt als je minimaal twee weken blijft.
Maar misschien begrijp ik dat wel verkeerd...
Emanuel Kessy aan arushamailing
details weergeven 13:03 (1 uur geleden)
ADEN- A NON ALCOHOLIC HOTEL, IS LOCATED AT MIANZINI 200M OFF ARUSHA NAIROBI ROAD AND A WALKING DISTANCE TO THE MAIN BUS STATION.
WITH 9 VERY BIG SELF- CONTAINED ROOMS , SET LITE DISH , A DISSENT RESTAURANT SPECIAL FOR MILS AND SMALL SCALE DISCUSSIONS IT HAS ALSO A FULL TIME KK GUARDS SECURITY ALARM WITH A VAST PARKING AREA. EACH ROOM HAS A TV SET , AND STAR TIME DECORDA
WITH ONLY 20 USD FOR LONG STAY ( MINIMUM TWO WEEKS) CLIENTS YOU SURE OF CONTINENTAL BREAKFAST, LUNCH AND DINNER ALL INCLUDED. YOU CAN ALSO SHARE THE ROOM FOR 30 USD ON FULL BOARD BASES.
BOOK NOW
EEN ONTSPANNEN VAKANTIE (DEEL V)
Met piepende banden stopte ik aan het hek.
Twintig minuten te laat voor de laatste ferry...
Onmiddellijk trok een eenzame blanke in het donker de aandacht en verzamelde ik een aardig troepje mannen rond me waarvan je je afvroeg wat ze op dat uur van de dag aan het uitvreten waren in een deel van het dorp waar verder niks te beleven viel.
Gelukkig hoorde bij het gesloten hek ook een nachwaker die me beloofde voor transport naar de overkant te zorgen.
De auto zou onder zijn toezicht achterblijven en daarom trok ik opnieuw het dorp in om een paar grote jutezakken op de kop te tikken.
Nog altijd onder het toezicht van de haveloze schooiers stripte ik opnieuw de zetels en gooide alle waardevolle bezittingen in de zakken.
De nachtwaker liet me achter het metalen hek zitten en ik voelde de hete adem van de hongerige wolven die rusteloos heen en weer liepen, wachtend op een kans om hun prooi in stukken te scheuren.
Mijn redder - enkel uit op wat drinkgeld natuurlijk - belde tevergeefs een nummer van een bevriende schipper en begon toen, ook al zag ie zelf dat het nutteloos was, te schreeuwen naar de andere kant.
Uiteindelijk gaf ik de hoop op die dag nog de rivier te kunnen oversteken en ik pakte alles weer in de auto onder bescherming van mijn persoonlijke bodyguard en reed naar een groezelig guest house.
Er bleek geen water te zijn en uit puur chagrijn over deze perfect lopende vakantie bestelde ik een hele fles Konyagi en twee tonics en zette het op een zuipen.
Gelijk met mijn bacchanaal viel de regen overvloedig naar beneden.
Ik besloot de alcohol links te laten liggen en te opteren voor een douche nu er weer water in de tanks liep.
De ochtend erop versliep ik me, vocht ik duizend oorlogen alvorens ik de auto uit de parking kon krijgen, enkel om te merken dat ik wel op tijd bij de rivier was maar de overzet helaas niet.
Ik verbeet mijn woede en ongeduld tot uiteindelijk - drie kwartier te laat - de ferry aan de overzijde in beweging kwam.
Ik startte de motor van de auto en iemand tikte op mijn raampje.
"Je hebt een lekke band, linksachter," klonk het droog...
Twintig minuten te laat voor de laatste ferry...
Onmiddellijk trok een eenzame blanke in het donker de aandacht en verzamelde ik een aardig troepje mannen rond me waarvan je je afvroeg wat ze op dat uur van de dag aan het uitvreten waren in een deel van het dorp waar verder niks te beleven viel.
Gelukkig hoorde bij het gesloten hek ook een nachwaker die me beloofde voor transport naar de overkant te zorgen.
De auto zou onder zijn toezicht achterblijven en daarom trok ik opnieuw het dorp in om een paar grote jutezakken op de kop te tikken.
Nog altijd onder het toezicht van de haveloze schooiers stripte ik opnieuw de zetels en gooide alle waardevolle bezittingen in de zakken.
De nachtwaker liet me achter het metalen hek zitten en ik voelde de hete adem van de hongerige wolven die rusteloos heen en weer liepen, wachtend op een kans om hun prooi in stukken te scheuren.
Mijn redder - enkel uit op wat drinkgeld natuurlijk - belde tevergeefs een nummer van een bevriende schipper en begon toen, ook al zag ie zelf dat het nutteloos was, te schreeuwen naar de andere kant.
Uiteindelijk gaf ik de hoop op die dag nog de rivier te kunnen oversteken en ik pakte alles weer in de auto onder bescherming van mijn persoonlijke bodyguard en reed naar een groezelig guest house.
Er bleek geen water te zijn en uit puur chagrijn over deze perfect lopende vakantie bestelde ik een hele fles Konyagi en twee tonics en zette het op een zuipen.
Gelijk met mijn bacchanaal viel de regen overvloedig naar beneden.
Ik besloot de alcohol links te laten liggen en te opteren voor een douche nu er weer water in de tanks liep.
De ochtend erop versliep ik me, vocht ik duizend oorlogen alvorens ik de auto uit de parking kon krijgen, enkel om te merken dat ik wel op tijd bij de rivier was maar de overzet helaas niet.
Ik verbeet mijn woede en ongeduld tot uiteindelijk - drie kwartier te laat - de ferry aan de overzijde in beweging kwam.
Ik startte de motor van de auto en iemand tikte op mijn raampje.
"Je hebt een lekke band, linksachter," klonk het droog...
dinsdag 10 mei 2011
EEN ONTSPANNEN VAKANTIE (DEEL IV)
Een modderige, smalle weg in een streek die je helemaal niet kende, was niet bepaald de beste plek om pech te hebben maar ik maakte me geen zorgen.
Het probleem had zich al twee keer voordien voorgedaan en - ook al ben ik een totale leek op gebied van automotors - toch wist ik het defect snel te localiseren.
Het duurde nog eventjes alvorens iemand stopte die ook een schroevendraaier bij zich had maar uiteindelijk kon ik mezelf een air van gewichtigheid geven en toog ik aan het werk.
Tevergeefs helaas.
De hele tijd stopten passanten maar niemand scheen een oplossing te vinden.
Het werd vijf uur en ik wilde echt niet met twee kleine kinderen langs een verlaten weg staan.
Mimi pakte de hoogstnoodzakelijke bagage uit de auto en samen met Maya en Enzi stapte ze in een dala dala die haar naar Pangani zou brengen.
Eenmaal aangekomen nam ze de ferry naar de andere kant van de rivier waar de manager van de lodge haar opwachtte. Achttien kilometer verder en drie uur later dan gepland kwamen ze uiteindelijk aan door een imposante zee van vuurvliegjes in Tulia Lodge.
Waar we geen rekening mee gehouden hadden, waren de waardevolle bezittingen in de auto.
Ik had flink wat cash geld en een laptop bij en het begon langzaamaan te dagen dat ik wel een heel gemakkelijk doelwit zou worden eens de nacht inviel.
Als een volleerde smokkelaar trok ik de voeringen van de zetels los en verborg ik alles wat de moeite leek voor grijpgrage handen.
Daarna besliste ik om elke passant tegen te houden; actie was nu echt wel nodig.
Er stopte een vriendelijke chauffeur met een volgeladen auto en zonder te overleggen met zijn passagiers besliste hij wat van hun tijd te stelen en mij naar Pangani te slepen.
We raakten heelhuids in het kleine stadje en de barmhartige Samaritaan trommelde zijn vriend en mekanieker op.
Samen pakten we opnieuw hetzelfde probleem aan maar nu startte de auto wel meteen.
We ruzieden nog wat over de veel te hoge rekening en toen scheurde ik in volle vaart door het ingeslapen stadje naar de ferry...
Het probleem had zich al twee keer voordien voorgedaan en - ook al ben ik een totale leek op gebied van automotors - toch wist ik het defect snel te localiseren.
Het duurde nog eventjes alvorens iemand stopte die ook een schroevendraaier bij zich had maar uiteindelijk kon ik mezelf een air van gewichtigheid geven en toog ik aan het werk.
Tevergeefs helaas.
De hele tijd stopten passanten maar niemand scheen een oplossing te vinden.
Het werd vijf uur en ik wilde echt niet met twee kleine kinderen langs een verlaten weg staan.
Mimi pakte de hoogstnoodzakelijke bagage uit de auto en samen met Maya en Enzi stapte ze in een dala dala die haar naar Pangani zou brengen.
Eenmaal aangekomen nam ze de ferry naar de andere kant van de rivier waar de manager van de lodge haar opwachtte. Achttien kilometer verder en drie uur later dan gepland kwamen ze uiteindelijk aan door een imposante zee van vuurvliegjes in Tulia Lodge.
Waar we geen rekening mee gehouden hadden, waren de waardevolle bezittingen in de auto.
Ik had flink wat cash geld en een laptop bij en het begon langzaamaan te dagen dat ik wel een heel gemakkelijk doelwit zou worden eens de nacht inviel.
Als een volleerde smokkelaar trok ik de voeringen van de zetels los en verborg ik alles wat de moeite leek voor grijpgrage handen.
Daarna besliste ik om elke passant tegen te houden; actie was nu echt wel nodig.
Er stopte een vriendelijke chauffeur met een volgeladen auto en zonder te overleggen met zijn passagiers besliste hij wat van hun tijd te stelen en mij naar Pangani te slepen.
We raakten heelhuids in het kleine stadje en de barmhartige Samaritaan trommelde zijn vriend en mekanieker op.
Samen pakten we opnieuw hetzelfde probleem aan maar nu startte de auto wel meteen.
We ruzieden nog wat over de veel te hoge rekening en toen scheurde ik in volle vaart door het ingeslapen stadje naar de ferry...
zondag 8 mei 2011
EEN ONTSPANNEN VAKANTIE (DEEL III)
En verder ging het, weg van de drukte in de richting van Dar Es Salaam, linksaf naar Tanga.
In Muheza verlieten we het asfalt en reden we over een glibberige weg naar Pangani.
Sinds enige tijd hebben brommertjes allerhande het straatbeeld van Tanzania ingenomen. Het ene moment waren die rotdingen er nog niet en plots en onverwacht scheurden de boda boda's (ooit ingevoerd op de grens tussen Kenia en Uganda voor personentransport in niemandsland - "border-border") je langs alle kanten voorbij.
Niets ontziend namen deze kamikazepiloten de weg over.
Dagelijks las je dan ook over gruwelijke ongevallen in de krant en ondertussen was het al zo ver gekomen dat de regering er luidop aan dacht het personenvervoer met brommertjes stop te zetten.
Op de 45 kilometer naar Pangani gingen er - tot mijn bloeddorstige genoegdoening - drie van die gekken onderuit op de modderige weg en op de typisch afrikaanse manier namen de chauffeurs de schade aan zichzelf en hun voertuig op zonder zich om hun passagier te bekommeren.
Elke keer bleek dat er niets aan de hand was en lachte iedereen breeduit naar ons...
In Pangani ging het links naar Peponi resort waar ik voorheen altijd verbleef bij ouwe Denys maar vandaag was de plaats helaas volboekt dus gingen we enkel goeiedag zeggen en een enorme visschotel naar binnen werken.
Er waren kreeftenstaarten, enorme lappen visfilet, calamari en octopus en een berg scampi's.
Pangani wordt tijdens de verlofdagen ook wel Arusha-aan-zee genoemd en het werd ons al snel duidelijk waar de naam vandaan kwam.
Arusha moest vast en zeker zo dood als een pier zijn, gemeten aan het aantal gekende gezichten tijdens ons korte verblijf bij Denys.
We stapten opnieuw in de auto en reden richting ferry om onze lodge aan de andere kant van de rivier op te zoeken.
De lange trip was bijna ten einde toen het toerental plots terugviel en we stilstonden ergens letterlijk in het midden van nergens...
In Muheza verlieten we het asfalt en reden we over een glibberige weg naar Pangani.
Sinds enige tijd hebben brommertjes allerhande het straatbeeld van Tanzania ingenomen. Het ene moment waren die rotdingen er nog niet en plots en onverwacht scheurden de boda boda's (ooit ingevoerd op de grens tussen Kenia en Uganda voor personentransport in niemandsland - "border-border") je langs alle kanten voorbij.
Niets ontziend namen deze kamikazepiloten de weg over.
Dagelijks las je dan ook over gruwelijke ongevallen in de krant en ondertussen was het al zo ver gekomen dat de regering er luidop aan dacht het personenvervoer met brommertjes stop te zetten.
Op de 45 kilometer naar Pangani gingen er - tot mijn bloeddorstige genoegdoening - drie van die gekken onderuit op de modderige weg en op de typisch afrikaanse manier namen de chauffeurs de schade aan zichzelf en hun voertuig op zonder zich om hun passagier te bekommeren.
Elke keer bleek dat er niets aan de hand was en lachte iedereen breeduit naar ons...
In Pangani ging het links naar Peponi resort waar ik voorheen altijd verbleef bij ouwe Denys maar vandaag was de plaats helaas volboekt dus gingen we enkel goeiedag zeggen en een enorme visschotel naar binnen werken.
Er waren kreeftenstaarten, enorme lappen visfilet, calamari en octopus en een berg scampi's.
Pangani wordt tijdens de verlofdagen ook wel Arusha-aan-zee genoemd en het werd ons al snel duidelijk waar de naam vandaan kwam.
Arusha moest vast en zeker zo dood als een pier zijn, gemeten aan het aantal gekende gezichten tijdens ons korte verblijf bij Denys.
We stapten opnieuw in de auto en reden richting ferry om onze lodge aan de andere kant van de rivier op te zoeken.
De lange trip was bijna ten einde toen het toerental plots terugviel en we stilstonden ergens letterlijk in het midden van nergens...
vrijdag 6 mei 2011
EEN ONTSPANNEN VAKANTIE
Als het allemaal wat veel wordt, dan moet je er eens uit.
Met de paasdagen in het vooruitzicht leek een uitstapje weg van stoffig Arusha ons wel wat.
Eerst de bergen en dan de zee.
Dat was het plan.
We boekten een kamertje op Irente Farm in de Usambara Mountains en een strandhuisje in Pangani en na het inladen van een hoop bagage waarmee je de honderdjarige oorlog kon doorkomen, zetten we koers naar de bergen.
We reden naast het prachtige Pare gebergte, passeerden Same waar het mooie Mkomazi National Park een project van neushoorns en wilde honden herbergt en ietsje verder werden we aangehouden in zone 30.
De speedgun - waarschijnlijk de enige in Tanzania - toonde ons dat we 77 reden en daar waar dit in Belgie waarschijnlijk zorgt voor een rijverbod van een maand, werd me hier 2.5 euro afhandig gemaakt door de goedlachse politieman.
Een officiele boete leek hem wat te omslachtig en het was duidelijk dat zone 30 enkel en alleen was opgericht voor zijn eigen profijt.
In Mombo - bij de Liverpool snackbar waar elke bus tussen Dar en Nairobi stopt - sloegen we linksaf en we reden een goeie twintig kilometer via kronkelende weggetjes Zwitserland binnen.
Bij neurotische Anette uit Zweden werden we opgevangen door een dame die ons met militaire precisie vertelde waar de auto te parkeren, wanneer we wat zouden eten en hoe de betaling moest voldaan worden.
Toen we tenslotte het troosteloze huisje zagen dat we geboekt hadden, leek vakantie plots toch niet zo aantrekkelijk meer.
Neurotische Anette kwam nog even klagen over "die mensen" waarmee ze alle Tanzanianen op een hoopje gooide en met huilende busbabies op de achtergrond gingen we vroeg naar bed.
Op dag twee van ons avontuur wandelden we tot bij het waarlijk indrukwekkende uitkijkpunt waar je kilometers ver kon kijken.
Regensluiers en aankomende stormen droegen nog bij tot het dramatisch effect en daarna gingen we de kaasfabriek van neurotische Anette (vanaf nu N.A. genoemd) bekijken.
Het betrof een blauw basin dat in het midden van een kaal kamertje stond en waar een dame vol overgave stond in te roeren.
De koeien die gemolken werden, spraken dan weer wel tot de verbeelding en na nog een inspiratieloze avond en nacht verlieten we N.A. en we daalden via de prachtige haarspeldbochten terug af naar de klamme warmte van zeeniveau...
Met de paasdagen in het vooruitzicht leek een uitstapje weg van stoffig Arusha ons wel wat.
Eerst de bergen en dan de zee.
Dat was het plan.
We boekten een kamertje op Irente Farm in de Usambara Mountains en een strandhuisje in Pangani en na het inladen van een hoop bagage waarmee je de honderdjarige oorlog kon doorkomen, zetten we koers naar de bergen.
We reden naast het prachtige Pare gebergte, passeerden Same waar het mooie Mkomazi National Park een project van neushoorns en wilde honden herbergt en ietsje verder werden we aangehouden in zone 30.
De speedgun - waarschijnlijk de enige in Tanzania - toonde ons dat we 77 reden en daar waar dit in Belgie waarschijnlijk zorgt voor een rijverbod van een maand, werd me hier 2.5 euro afhandig gemaakt door de goedlachse politieman.
Een officiele boete leek hem wat te omslachtig en het was duidelijk dat zone 30 enkel en alleen was opgericht voor zijn eigen profijt.
In Mombo - bij de Liverpool snackbar waar elke bus tussen Dar en Nairobi stopt - sloegen we linksaf en we reden een goeie twintig kilometer via kronkelende weggetjes Zwitserland binnen.
Bij neurotische Anette uit Zweden werden we opgevangen door een dame die ons met militaire precisie vertelde waar de auto te parkeren, wanneer we wat zouden eten en hoe de betaling moest voldaan worden.
Toen we tenslotte het troosteloze huisje zagen dat we geboekt hadden, leek vakantie plots toch niet zo aantrekkelijk meer.
Neurotische Anette kwam nog even klagen over "die mensen" waarmee ze alle Tanzanianen op een hoopje gooide en met huilende busbabies op de achtergrond gingen we vroeg naar bed.
Op dag twee van ons avontuur wandelden we tot bij het waarlijk indrukwekkende uitkijkpunt waar je kilometers ver kon kijken.
Regensluiers en aankomende stormen droegen nog bij tot het dramatisch effect en daarna gingen we de kaasfabriek van neurotische Anette (vanaf nu N.A. genoemd) bekijken.
Het betrof een blauw basin dat in het midden van een kaal kamertje stond en waar een dame vol overgave stond in te roeren.
De koeien die gemolken werden, spraken dan weer wel tot de verbeelding en na nog een inspiratieloze avond en nacht verlieten we N.A. en we daalden via de prachtige haarspeldbochten terug af naar de klamme warmte van zeeniveau...
woensdag 4 mei 2011
WAAROM NIET TANZANIA? DAAROM NIET...
Tanzania schijnt 1 van de meest bijgelovige landen ter wereld te zijn. Zelfs onze lieve chauffeur Adam - een man van de wereld nochtans - zweert bij hoog en bij laag dat ie ooit een tovenaar door de lucht heeft zien zweven.
Nu mag iedereen van mij in om het even wat geloven zolang die naievelingen de rest maar met rust laten.
Helaas is dat niet altijd het geval...
Regelmatig valt een stelletje primtieven een albino aan omdat bepaalde lichaamsdelen van onze pigmentloze medemens magische krachten schijnen te bevatten.
Handen en voeten worden genadeloos afgehakt om in geheime medicijnen te gebruiken terwijl de vroegere eigenaar van de ledematen aan zijn lot wordt overgelaten.
De regering, vele NGO's alsook iedere mens met een beetje gezond verstand veroordeelt dergelijke acties zwaar.
Helaas is het sociale besef nog niet altijd overal doorgedrongen en kon ik bijgevolg bij de plaatselijke DVD-boer in mijn achterafstraatje onderstaande film huren.
Iemand met een iet of wat nuchtere ingesteldheid heeft weliswaar "BAD" op de poster geschreven, maar het feit dat die dingen hier openbaar kunnen verhandeld worden, verbijstert me zeer...
Nu mag iedereen van mij in om het even wat geloven zolang die naievelingen de rest maar met rust laten.
Helaas is dat niet altijd het geval...
Regelmatig valt een stelletje primtieven een albino aan omdat bepaalde lichaamsdelen van onze pigmentloze medemens magische krachten schijnen te bevatten.
Handen en voeten worden genadeloos afgehakt om in geheime medicijnen te gebruiken terwijl de vroegere eigenaar van de ledematen aan zijn lot wordt overgelaten.
De regering, vele NGO's alsook iedere mens met een beetje gezond verstand veroordeelt dergelijke acties zwaar.
Helaas is het sociale besef nog niet altijd overal doorgedrongen en kon ik bijgevolg bij de plaatselijke DVD-boer in mijn achterafstraatje onderstaande film huren.
Iemand met een iet of wat nuchtere ingesteldheid heeft weliswaar "BAD" op de poster geschreven, maar het feit dat die dingen hier openbaar kunnen verhandeld worden, verbijstert me zeer...
Abonneren op:
Posts (Atom)