Die Amerikanen doen niets liever dan alles afmeten op zijn grootte.
Een hele polemiek ontstond toen er gewezen werd op de toch wel heel kleine handjes van de halve zool die nu president is geworden.
Het niveau zakte dusdanig laag dat onze vriend zelf de aandacht vestigde op zijn handen; daarbij tegen de evidente waarheid inging door aan te geven dat zijn pollekes toch wel groot waren en ons daarbij verzekerde dat het daar beneden ook wel flink uit de kluiten gewassen was.
Dieper is een presidentskandidaat nooit gezakt, denk ik...
Vandaag gingen we onze inkopen doen in de plaatselijke Colruyt en in de versafdeling weten ze ook waar Belgie ligt,
Een week geleden zag ik toevallig witloof liggen - ik vind de slogan "with love from Belgium" nog altijd zeer geslaagd - en er kwamen visioenen van hesperolletjes in de kaassaus in me op dus ietwat kwijlend legde ik zes stronkjes in het winkelwagentje.
$2.88 voor een pond leek me wel haalbaar.
Groot was mijn verbazing toen aan de kassa bleek dat die knaapjes bijna drie dollar per stuk kostten en niet per pond.
Dat had ik eventjes niet goed nagekeken en zo aten we dus een heel duur Belgisch gerechje.
Ook soms wel eens van de partij zijn de spruitjes en al een paar keer hebben we dat thuis met veel smaak naar binnen gespeeld.
Eens flink in de boter opbakken na het koken, daarna met versgemalen peper op smaak gebracht en we hebben een succesformule beet.
De spruiten van vandaag waren op Amerikaanse leest geschoeid.
Alles moet en zal groter zijn en voor de referentie heb ik er de buren-maiskolven bij gefotografeerd:
Dat zijn geen spruiten meer; dat zijn handgranaten...
En ik die dacht hier een Belgisch restaurant te openen.
"Had u witlof bij uw steak gewild? Geen probleem; dan gaat de rekening van $18 naar $486.
"Of had u er liever een spruit bij gehad? Die kunnen we zonder probleem tot bij uw tafel rollen!"
Zo langzamerhand begin ik te begrijpen waarom Amerikanen zo dol zijn op fastfood.
Hamburgers en frietjes, lekker met de hand.
Hetzelfde geldt voor heel veel van de mexicaanse maaltijden aangezien je prakje letter verpakt zit in een deegomhulseltje.
Een burrito is een envelopje, een taco en een fajita zijn voorgevouwen of vouw je zelf en een tamale is een strak gedraaid rolletje met vulling. Geen bestek nodig, gezellig in je knuisten en binnenwerken, die handel...
Na enig opzoekwerk kom ik tot de conclusie dat Amerikanen vinden dat eten met mes en vork een hele opdracht is.
Het gaat hier om de zogenaamde zig-zag manier van eten,
Je houdt je vork in je rechterhand en daar roei je mee door alles wat onmiddellijk naar binnen kan gewerkt worden. Ondertussen rust je linkerhand in je schoot. (en zit je met een bochel en een beetje half scheefgezakt alsof je net een beroerte hebt gehad)
Maar o wee, daar komt een stukje vlees in het vizier dat net te groot is om zonder snijden door te zwelgen.
De linkerhand komt boven water en neemt de vork over waardoor de rechterhand vrij komt om het mes vast te nemen.
De Amerikaan snijdt wat moet gesneden worden, legt het mes terug neer, verplaatst de vork van de linker- naar de rechterhand, vleit de linkerhand opnieuw in de schoot en gaat verder met het binnenladen van de maaltijd.
Het ziet er een beetje boertig uit en erg omslachtig ook maar wie ben ik om te zeggen dat het niet klopt?
laat er ons vanuit gaan dat de jongedame linkshandig is of dat de foto gespiegeld is, maar u begrijpt wel waar ik het over heb.
In Page was het de bedoeling om Antilope Canyon te gaan bezoeken waar het licht prachtig speelt op de rode rotsen maar we kwamen te laat in de namiddag aan en er werd slecht weer voorspeld voor de dag erop dus we beslisten de Canyon op een andere keer te bezoeken en er een luie TV avond van te maken.
Aangezien het nieuwjaar was, werd Polar Express uitgezonden en dat kwam ons goed van pas om het geheugen wat op te frissen.
De dag erop reden we de laatste staat van ons lijstje binnen en na een kleine vier uur op de weg kwamen we aan in het zeer charmante Durango in Colorado.
Het stadje had iets feeeriek wat waarschijnlijk nog versterkt werd door de sneeuw die overvloedig was gevallen.
We gingen een klein pizzarestaurantje binnen waar we de enige klanten waren tot een groep van twaalf Afrikanen binnen stapte.
Zoals overal in dit deel van de wereld, maak je bijna onmiddellijk een praatje en toen bleek dat onze broeders in ABQ studeerden maar eigenlijk van Kenia afkomstig waren.
Dat ontlokte me een "Ni kweli?" (is dat echt waar?) en toen werd er heel wat afgegild van verbazing in het restaurantje.
Ik haalde mijn beste kleuter-Kiswahili boven en verbaasde mijn publiek na enig opwarmen zowaar met enkele volzinnen.
Het eindigde ermee dat we telefoonnummers uitwisselden en beloofden om de groep eens uit te nodigen voor de traditionele Tanzaniaanse rijst-met-bonen.
De reden voor onze stop in Durango vervulde me niet echt met blijdschap.
Mimi had - voor de kinderen - een trip op de lokale Polar Express trein geboekt en ik zat niet te wachten op een typische Amerikaanse toeristenval.
Mijn negatieve benadering smolt algauw toen we bij een alleraardigst stationnetje aankwamen waar het personeel van dienst ons zowaar hielp, gekleed in hun pyama's want we zouden tenslotte inschepen voor een nachtelijke rit naar de Noordpool.
Toen na enig wachten ook nog een echte stoomtrein luid fluitend het station binnenreed en er op de opstapplank van iedere wagon een groep jongens en meisjes enthousiast stond te zwaaien, was ik helemaal verkocht.
We werden een gezellige houten wagon binnengeloodsd en middels een uirgekiende licht- en geluidsshow bevonden we ons algauw in het midden van het verhaal van de Polar Express.
Er was warme chocolademelk, er waren koekjes en de jongens en meisjes van de organizatie gaven het beste van zichzelf tijdens dansjes en allerlei grapjes (waar bewaart de sneeuwman zijn geld? In een sneeuwbank - alle kinderen: lachen, gieren en brullen).
Daarna werd ook nog een ouderwetse zangstonde ingezet en waar we in Europa elkaar wat onwennig zouden aankijken, ging het er in Amerika veel ongedwonger aan toe.
Iedereen zong, kraste of hinnikte naar eigen vermogen mee en toen kwamen we aan op de Noordpool die eigenaardig genoeg een halfuurtje rijden buiten Durango lag.
De Kerstman stond buiten te wachten en zwaaide ons toe samen met zijn elfjes en met het jongetje dat de hoofdrol speelt in de film en toen reden we terug naar het station.
Voor de rest van de week speelde een melodietje hardnekkig door mijn hoofd en dat geef ik bij deze graag aan u door....
Terug in het hotel, hadden we nog twee bonnetjes voor een gratis cocktail.
Aangezien Zane nog altijd van borstvoeding geniet,was het mijn zware taak de bonnetjes op te souperen.
De vriendelijke ober deed er nog een cocktail bij voor nieuwjaar en maakte er daarna nog eentje voor me omdat het sluitingstijd was en hij me moest buitengooien.
Ik eindigde met vier cocktails - in plastic bekertjes natuurlijk - aan een tafeltje aan het verder lege zwembad en wankelde een uurtje later enigszins onvast terug naar de kamer.
Op onze laatste dag, reden we in een uur of drie terug naar Albuquerque, net op tijd om boekentassen en dergelijke klaar te maken want de dag erop begon de school opnieuw...
Ik vond de man zo verdorven dat het me koude rillingen gaf elke keer ik aan hem dacht.
T-bag (Theodore Bagwell was zijn volle naam) was dan ook een bajesklant van de ergste soort, gespeeld door Robert Knepper in de serie Prison Break.
Sinds jaren nu achtervolgt me 1 specifiek moment uit de reeks.
T-bag is op de vlucht, helpt wat mensen om zeep en steelt dan hun auto. Daar krijgt ie de GPS aan de praat en de manier waarop hij Utah kan uitspreken, is me altijd bijgebleven.
Ik zette mijn zonnebril goed, sprak de denkbeeldige rijrichtininstructrice aan en zei dan zo ijskoud als mogelijk Utaaah.
Mijn medereizigers bestudeerden me met een mengeling van interesse en ongemak tijdens de eerste kilometers...
We passeerden onze vierde staatsgrens en Utah werd duidelijk geleid door een stelletje no-nonsens mensen.
De bordjes aan de rand van de weg logen er niet om. Er werd gedreigd met boetes voor het kleinste misstapje. Verder werd er heel veel gewezen op controles van bijna eender wat.
Verwonderlijk was dat niet als je wist dat 62% van de bewoners van deze staat Mormonen waren en die club staat gekend als zeer conservatief.
Tienerzwangerschappen waren bij de laagste van de hele USA terwijl de geboortes toch 25% hoger lagen dan het gemiddelde.
Alcoholregels zijn strenger dan in alle andere staten, aan gokken mag je niet eens denken en roken - enkel buiten! - mag pas vanaf 19.
We stopten in Kanab, een dorp van niks, beslisten dat het water van het zwembad te koud was om ons om te dopen tot Mormonen en gingen toen eten in het heerlijke Rocking V restaurant want het was tenslotte oudejaarsavond.
Een deel van het exclusieve gebeuren had te maken met het feit dat er bediening was, dat de drank in glazen glazen werd geschonken en dat het eten niet op plastieken bordjes werd geserveerd maar ook de vriendelijkheid van het team en de kwaliteit van wat ons voorgeschoteld werd, was top.
We sliepen al voor de jeugd van Kanab (alle drie) wat vuurwerk ontstak om middernacht en op nieuwjaarsdag reden we naar Zion National Park, waar pure natuurpracht ons wachtte.
Er was zoveel te zien maar helaas kan je die overweldigende rotsformaties niet op camera vastleggen dus moet je maar voor die ene keer op mijn woord geloven.
Na dit overweldigende bezoek reden we opnieuw naar de grens met Arizona en New Mexico op weg naar Page, Az,
Sin City dus, the Entertainment Capital of the World, City of Lights ofte Gulch of Glitter.
Aan bijnamen heeft deze stad van leeg vertier geen gebrek.
We reden Las Vegas binnen en werden onmiddellijk geconfronteerd met een bepaald onderdeel van het entertainment toen Maya vroeg met welk speelgoed volwassenen dan wel speelden terwijl ze naar de grote winkel van Adult Toys wees.
Verzin zelf uw antwoord; het zal ongetwijfeld beter zijn dan het mijne...
Een road trip is iets anders dan een snoepreisje en daarom waren onze goedkope overnachtingen geboekt in Circus Circus; een gigantisch hotel met het tema.... ja dus.
Dertig incheckdames en -heren waren hard aan het werk om honderden bezoekers in de juiste kamer te boeken. Er waren Chinezen, gesluierde moslima's uit de Golfstaten, Indiers; kortom iedereen vond dat dit de plaats was om wat plezier te beleven.
Onze kamer, hoewel net en ruim, had voor 1 keer geen microgolfoven en koelkast.
De boodschap was duidelijk: niet in de kamer blijven en buiten je centen gaan spenderen.
We verdwaalden in het enorme gebouw tussen de duizenden en duizenden rijen gokautomaten en vonden uiteindelijk een sandwichbar waar de prijzen ongeveer het dubbele waren van Albuquerque.
Niet gokken en toch je geld verliezen, ik vond ons verblijf leuker met de minuut....
Te laat ook hadden we een rugzak-draagframe voor kleine Zane besteld voor ons vertrek thuis en dus hadden we het laten opsturen naar de Circustent waar we nu logeerden,
Toen ik ging informeren, werd me ook gezegd dat de afhandeling $7 zou kosten. Afhandeling betekende hier 'je omdraaien, die doos vastnemen en aan mij overhandigen.'
'Geld moet rollen," was duidelijk het motto in Las Vegas.
We gingen wandelen, passeerden de Eiffeltoren (Paris Las Vegashotel) en gingen toen op speciaal verzoek van Maya op de koffie bij Julius in het Caesar's Palace.
We wandelden tussen geschilderd marmer door oud-Romeinse straatjes - waarom nog naar Europa reizen als je het allemaal in Las Vegas kan zien, dachten de Amerikanen rondom mij - en belandden in een opstootje van duwende mensen toen Mike Tyson was gezien in een exclusieve winkel.
We baanden ons een weg naar de eerste linie, enige sensatiedrang hoort in dit land, en zagen de etalage van de winkel waar de ex-bokser was binnengegaan.
Toch maar besloten geen foto te nemen van de vitrine....
Om vier uur 's nachts besloot baby Zane dat het tijd was voor een klein feestje. Hij bleef maar lachen en brabbelen dus kleedde ik me aan en ging met hem op verkenning door het hotel dat nu wel ongeveer leeg moest zijn.
Ruw geschat werd op een derde van de machines nog altijd gespeeld. De geldstromen in dit verloren gat in de woestijn moeten niet te vatten zijn.
Ik bespaar u verdere details maar we vulden, tot grote vreugde van Mimi en de kinderen twee volle dagen in deze tempel van verderf en uiteindelijk kwam "Leaving Las Vegas", maar dan in een veel gezondere toestand dan de onvolprezen Nicolas Cage was gedurende het grootste gedeelte van de film.
We verlieten Kingman en de staat Arizona en gingen voor een kort ritje vandaag.
Alhoewel kort van afstand, besteedden we toch het grootste deel van onze dag in de auto want na een uurtje rijden - en grenzend aan onze eindbestemming lag de Hoover dam.
Netjes op de grens tussen Arizona en Nevada was de Colorado, op dat moment geklemd tussen indrukwekkend hoge rotsen, het onderwerp geworden van de groeiende vraag naar elektriciteit.
In mijn verbeelding waren de jaren '30 nog vrij dicht bij de industriele revolutie, (althans in Amerika waar de jaren 1820 - 1870 als de norm worden beschouwd) maar toch was hier in die tijd een indrukwekkend bouwwerk verrezen.
Terwijl veel van de gebruikte technieken nog niet waren bewezen in die tijd, slaagde een consortium van zes bedrijven erin het hoogstandje af te werken twee jaar voor de contractuele tijd.
Er werd in de dam zelf 2.5 miljoen kubieke meter beton gegoten - genoeg om een tweebaansweg aan te leggen tussen San Francisco en New York -.
Op het hoogtepunt werkten er meer dan 5,000 arbeiders terwijl duizenden in miserabele omstandigheden in de omliggende woestijn verbleven, hopend op een jobje.
Van alle arbeiders waren er maximum 30 Afro-Amerikaans en verder waren Chinezen niet toegelaten.
Helaas waren wij niet de enigen die het plan opgevat hadden om de Hoover dam te bezoeken en we schoven uren aan om een parkeerplaatsje te vinden.
Behalve een retourtje over de brug wandelen, is er verder ook niet zo veel te beleven dus stapten we terug in de auto en zetten we koers naar Las Vegas.
De Nevadezen/Nevadiërs waren ons welgezind want ze besloten ons bij het binnenrijden ook nog een uurtje cadeau te doen en zo kwamen we toch nog op een enigszins acceptabel uur aan in een plaats waar ik het liefst helemaal niet zou zijn...
Het begon opnieuw te kriebelen en aangezien Mimi binnen een week aan het werk gaat, was het misschien onze laatste kans voor eventjes voor een Road Trip, de hobby van iedere Amerikaan.
We gooiden de kinderen achterin de auto en gingen voor een rondje van meer dan 3,000 km door vijf staten.
Als start reden we westwaarts naar de woestijnstaat Arizona waar we 's avonds onderdak vonden in een uiterst sjofel motel (maar ook dat is een onderdeel van ongeplande road trips).
Gelukkig boden de sneeuw - de eerste keer voor alle kinderen - en een bezoek aan een uiterst gezellige micro-brouwerij tegenwicht en op dag twee zetten we koers naar de zij-ingang van de Grand Canyon.
Eerst belden we nog met de zeer behulpzame mensen van het hoofdbureau van dit Nationaal Park om wat beter de weersomstandigheden te begrijpen.
Op de kaart was een dun lijntje aangegeven maar eenmaal op weg bleek dat we op een mooie en welonderhouden viervaksbaan reden,
In Cameron sloegen we linksaf en via een heerlijk kronkelende weg bereikten we Little Colorado River Navajo Tribal Park waar een aftakking van - jawel - de Colorado rivier een diepe sleuf in het gesteente had gesleten.
We vergaapten ons aan zoveel natuurpracht en vroegen ons af hoe de Grand Canyon er dan wel uit zou zien.
Tussen stalletjes van de Navajo indianen, Tomahwaks en Dream Catchers, Pijl en Boog, wandelden we terug naar de auto en we reden verder naar de ingang van het eigenlijke National Park.
En opnieuw maakten we kennis met de legendarische Amerikaanse vriendelijkheid toen we ons ticket voor de Grand Canyon wilden betalen.
Of het de eerste keer was dat we een Nationaal Park binnenreden, wilde de bebaarde ranger weten. Of we nog andere parken zouden bezoeken tijdens onze trip, was de volgende vraag.
Tweemaal ja was ons antwoord en dan konden we toch beter onmiddellijk een ticket kopen dat geldig was voor een jaar voor alle Nationale Parken?
We kwamen aan bij Desert View, waar we via uitgesleten trapjes de uitkijktoren beklommen om een nog beter zicht op de machtige omgeving te krijgen.
De toren was gebouwd in de jaren '30 en was binnenin versierd met traditionele motieven.
Het echte kunstwerk lag natuurlijk buiten en door verschillende ramen en vanop terassen konden we een deel van de enorme Grand Canyon zien.
We werkten de hele zuidelijke rand van de canyon af, stopten op ongeveer alle mogelijke uitkijkpunten en reden toen naar Kingsman waar we een nagelnieuw hotel vonden met zwembad.
Voor Maya en Enzi was het maanden geleden dat ze nog gezwommen hadden, er zijn nu eenmaal niet zoveel mogelijkheden in droog New Mexico en het leek erop dat het zwembad het hoogtepunt van de dag werd, eerder dan een bezoek aan de prachtige canyon.
Toen ik in een supermarkt dan ook nog zwemluiers voor baby Zane vond en ook die kerel het water in gedragen werd, kon de dag niet meer stuk....
