IN ALLE STATEN (DEEL V)

In Page was het de bedoeling om Antilope Canyon te gaan bezoeken waar het licht prachtig speelt op de rode rotsen maar we kwamen te laat in de namiddag aan en er werd slecht weer voorspeld voor de dag erop dus we beslisten de Canyon op een andere keer te bezoeken en er een luie TV avond van te maken.
Aangezien het nieuwjaar was, werd Polar Express uitgezonden en dat kwam ons goed van pas om het geheugen wat op te frissen.

De dag erop reden we de laatste staat van ons lijstje binnen en na een kleine vier uur op de weg kwamen we aan in het zeer charmante Durango in Colorado.
Het stadje had iets feeeriek wat waarschijnlijk nog versterkt werd door de sneeuw die overvloedig was gevallen.

We gingen een klein pizzarestaurantje binnen waar we de enige klanten waren tot een groep van twaalf Afrikanen binnen stapte.
Zoals overal in dit deel van de wereld, maak je bijna onmiddellijk een praatje en toen bleek dat onze broeders in ABQ studeerden maar eigenlijk van Kenia afkomstig waren.
Dat ontlokte me een "Ni kweli?" (is dat echt waar?) en toen werd er heel wat afgegild van verbazing in het restaurantje.
Ik haalde mijn beste kleuter-Kiswahili boven en verbaasde mijn publiek na enig opwarmen zowaar met enkele volzinnen.
Het eindigde ermee dat we telefoonnummers uitwisselden en beloofden om de groep eens uit te nodigen voor de traditionele Tanzaniaanse rijst-met-bonen.

De reden voor onze stop in Durango vervulde me niet echt met blijdschap.
Mimi had - voor de kinderen - een trip op de lokale Polar Express trein geboekt en ik zat niet  te wachten op een typische Amerikaanse toeristenval.

Mijn negatieve benadering smolt algauw toen we bij een alleraardigst stationnetje aankwamen waar het personeel van dienst ons zowaar hielp, gekleed in hun pyama's want we zouden tenslotte inschepen voor een nachtelijke rit naar de Noordpool.
Toen na enig wachten ook nog een echte stoomtrein luid fluitend het station binnenreed en er op de opstapplank van iedere wagon een groep jongens en meisjes enthousiast stond te zwaaien, was ik helemaal verkocht.

We werden een gezellige houten wagon binnengeloodsd en middels een uirgekiende licht- en geluidsshow bevonden we ons algauw in het midden van het verhaal van de Polar Express.
Er was warme chocolademelk, er waren koekjes en de jongens en meisjes van de organizatie gaven het beste van zichzelf tijdens dansjes en allerlei grapjes (waar bewaart de sneeuwman zijn geld? In een sneeuwbank - alle kinderen: lachen, gieren en brullen).

Daarna werd ook nog een ouderwetse zangstonde ingezet en waar we in Europa elkaar wat onwennig zouden aankijken, ging het er in Amerika veel ongedwonger aan toe.
Iedereen zong, kraste of hinnikte naar eigen vermogen mee en toen kwamen we aan op de Noordpool die eigenaardig genoeg een halfuurtje rijden buiten Durango lag.

De Kerstman stond buiten te wachten en zwaaide ons toe samen met zijn elfjes en met het jongetje dat de hoofdrol speelt in de film en toen reden we terug naar het station.

Voor de rest van de week speelde een melodietje hardnekkig door mijn hoofd en dat geef ik bij deze graag aan u door....

Terug in het hotel, hadden we nog twee bonnetjes voor een gratis cocktail.

Aangezien Zane nog altijd van borstvoeding geniet,was het mijn zware taak de bonnetjes op te souperen.

De vriendelijke ober deed er nog een cocktail bij voor nieuwjaar en maakte er daarna nog eentje voor me omdat het sluitingstijd was en hij me moest buitengooien.

Ik eindigde met vier cocktails - in plastic bekertjes natuurlijk - aan een tafeltje aan het verder lege zwembad en wankelde een uurtje later enigszins onvast terug naar de kamer.

Op onze laatste dag, reden we in een uur of drie terug naar Albuquerque, net op tijd om boekentassen en dergelijke klaar te maken want de dag erop begon de school opnieuw...