WATSKEBEURT (DEEL IV)

En nog was het feest niet voorbij want ik vond Mama Claude terug.
Mijn huismeisje geweest voor meer dan acht jaar.
Een vrolijke vrouw die altijd met speciale dingen bezig was. Zelf boter maken; stingless bees houden voor een lekker soort honing; fetakaas maken van de melk van haar twee geiten,...

Mama Claude nodigde me uit en maakte een koffie voor me waarmee je alle straten van Arusha mee kon teren. Ik hing tegen het plafond voor de rest van de dag...
Trots vertelde ze me van haar oudste zoon die nu piloot was en hoe goed de twee andere kinderen het deden.

Dan werd ze weer de fixer die ze haar hele leven is geweest.
Boter kopen? Verse eitjes anders? 
"Neen, mama C, ik ben op zoek naar van die stoelen die ik vroeger had. Kan je dat regelen voor me?"

Mama Claude dacht diep na.
Zei toen dat ze me morgen zou bellen.
En dat deed ze inderdaad.
Vier geitewollen stoelen voor $32 totaal. Een echt batje...

Nog altijd even goedlachs.

De geitewollen stoelen

Toen kreeg ik een onverwacht telefoontje uit Dar Es Salaam.
Mijn goeie vriend Angelo Caruso (met zo een naam kan je niet anders dan een Duitser zijn - Echt!) en zijn vrouw Malaika (wat Angel betekent in Kiswahili) nodigden me uit in de prachtige Usambara Mountains.
Dus stapte ik om zes uur 's ochtends in een wankele bus en werd ik in acht uur 360km verder gereden.
Ik was in het vrolijke gezelschap van mijn nieuwe vriend Brighton die op weg naar school was in Lushoto.
Hij hoorde dat ik Belg was en gaf me los uit de pols de naam van vijf Belgische voetbalspelers.
Daarna moest ik het enthousiasme van een veertienjarige doorzitten want Brighton gaf me ook vijf Spaanse spelers, vijf Portugese, vijf Argentijnse en zo fietsten we de hele wereldbol rond tot hij gelukkig van pure geestelijke uitputting in slaap viel.

Ik had het gevoel dat we meer stopten dan dat we reden want we moesten wel heel veel busstops bezoeken om allerlei rommel te kopen...

...maar uiteindelijk haalde ik het tot Lushoto waar de twee engelen me al stonden op te wachten.
Helemaal afgelegen op een verlaten wegje hadden ze hun paradijsje gebouwd.

We dronken bier, rode wijn, brandy en Turkse koffie; we aten een kaasplank (wel, alleen de kaas), varkensribbetjes op de open haard en marsepein en we praatten uren aan een stuk.

De dag erop waren Angelo en Malaika uitgenodigd op een verjaardagsfeestje in Arusha en samen reden we met hun auto in vier uur en een half terug naar de bewoonde wereld.