SPEL ZONDER GRENZEN

Soms, heel soms vraag ik me ook wel eens hoe het verder moet in een land waar er helemaal anders tegen een mensenleven aangekeken wordt.
Elke dag van de week ben ik wel een paar van mijn medewerkers kwijt aan het bijwonen van een begrafenis.
Het gaat dan meestal om een eerder jonge buur of familielid.
Het is me ook al opgevallen dat de doodsoorzaak of de leeftijd enkel vermeld wordt in de uitzonderlijke gevallen.
Iemand die in een spectaculair ongeval omgekomen is of een opa die de 85 gehaald heeft, daar wordt over gepraat.
Als er niets toegevoegd wordt aan de vraag voor een dagje vrij, kan je de doodsoorzaak zelf al invullen...

Verder is Tanzania nog steeds een van de armste landen ter wereld waar een groot deel van de bevolking moet rondkomen met een dollar per dag.
En tenslotte heeft de wereldwijde economische crisis ook voor slachtoffers gezorgd in dit deel van de wereld.
Toeristisch gerichte bedrijven kregen rake klappen en organiseerden afvloeiingen maar ook bijvoorbeeld de mijnen waar naar Tanzaniet en andere edelstenen gegraven wordt, sluiten een na een de deuren.
Voor het rapalje dat van daar terug naar Arusha afzakt, houdt iedereen zijn hart vast.
Ruwe mannen die niet gestudeerd hebben, voor maanden met hetzelfde zootje in houten barakken leefden en hun werk onder de grond deden waar ongetwijfeld andere regels golden...

Sommige van mijn bezoekers zullen zich Spices en Herbs, een Etiopisch restaurant wel nog herinneren. Vrijdagavond stapten drie gewapende mannen binnen, eentje had zelfs een AK47 bij.
Iedereen werd ongeveer alles afhandig gemaakt, tot sigaretten en aanstekers toe.
Er was net een hele groep jonge advocaten van het tribunaal aanwezig - van wie twee jonge dames de dag erop al terug op het vliegtuig naar hun vaderland zaten - en een meisje was in paniek naar binnen gelopen.
Ze bleef bibberend en huilend haar handtas vasthouden, net naast de grote kooi waar al sinds jaar en dag een grijze papegaai alle geluidjes en stemmen van het restaurant imiteert.
De overvaller vroeg nog een keer om de handtas, het meisje weigerde in totale paniek en dat was meteen het einde van de leuke papegaai.
"Hij wist misschien teveel", is nu de running gag in de stad terwijl je toch de wrange nasmaak op ieders gezicht ziet...

Vorige week kwamen twee mannen langs op het bedrijf om ons een opeiding te geven in vuurbestrijding. Een goed idee nadat in maart 2008 al onze containers uitbrandden.
De dag erop kwam Ezron alleen de betaling ophalen.
Zijn collega was om negen uur 's avonds in een gure buurt van Arusha naar huis gewandeld. Hij had geweigerd zijn geld af te geven en was koudweg doodgestoken.
Ezron vertelde het gebeuren al betrof het een doordeweeks nieuwtje.

Op zondag ging ik naar TGT. Een ober bleek plots moslim geworden te zijn. Hij droeg althans zo'n cilindervormig hoofddekseltje.
Na wat aandringen zagen we zijn schedel.
Hij was aangevallen door een paar kerels met een panga, een groot hakmes, dat wereldwijd berucht werd door de genocide in onze buurlanden.
De buit bedroeg vijftien euro en een telefoon.

Gisteren vertelde de barman van Via Via dat de winkelier bij hem in de straat neergeschoten was voor een pakje telefoonkaarten ter waarde van dertig euro...

De stijl van het wilde westen, rouwdouwers onder elkaar, heeft me altijd al aangesproken; er hangt hier iets van gezonde gekte in de lucht.
Maar nu vraag ik me al een paar dagen af of het wel allemaal zo gezond is...