Het weekend is vergeten, volgende vrijdag is nog veraf en daar past iets ongeinspireerd bij.
De treurige kwak ugali die op mijn bord belandt, doet me altijd aan siliconenlijm denken.
Helaas ben ik alleen met die gedachte want mijn collega's vinden het gewoon heerlijk.
Ugali is het basisvoedsel van de Tanzanianen en is maismeel dat opgelost wordt in kokend water. Peper en zout hoort niet en het hele gebeuren smaakt dan ook naar minder dan niets.
Het vult wel en dat is misschien wel de bedoeling in een land waar veel mensen maar 1 keer per dag eten.
Bij de ugali wordt op dinsdag sukuma wiki geserveerd, een soort van spinazie waarvan de letterlijke vertaling "duw in een week" is. Ik veronderstel dat het een groente is die snel groeit?
de grote baas van de keuken, Halifa. Al even luidruchtig als zijn collega Wasimba die gisteren op de foto stond...
mijn collega's werken onmogelijk grote porties ugali naar binnen. Ik heb er meestal genoeg van na de helft van zo'n bordje...
en zo ziet het er dan uit...
mijn jongens aan de maaltijd...
Alweer helaas een gekanteld filmpje.
Said is een van onze magazijniers. Hij is 52, heeft zes kinderen en is hertrouwd na het overlijden van de moeder van zijn kinderen met een jonge deerne van 23.
Naast hem zit Simon, onze hoofd mechanieker.
Je ziet duidelijk dat de twee van een verschillende stam komen. Said is een Mdigo en komt van Tanga aan de Indische Oceaan waar veel arabische invloeden zijn terwijl Simon een pure Chaga is van Moshi, vlakbij Mount Kilimanjaro
1 opmerking:
Nou, ik heb net een goed gevuld kippensoepje op. Daarna 2 knackebrod met kaas.
Een reactie posten