PARIS - DAKAR TER HOOGTE VAN DE EVENAAR (DEEL II)

PARIS-DAKAR TER HOOGTE VAN DE EVENAAR

Aangezien mijn reisgezel, ouwe excentrieke Mike, tot zijn eigen verwondering plots managing director geworden is van een bescheiden safaribedrijfje, vond ik dat het wel eens zijn beurt was om een uitstapje te organiseren.

Tot vorige week was onze organisatie altijd eenrichtingsverkeer. Niet dat ik daar iets op tegen had; ik vond het leuk de tripjes te organiseren maar nu Mike ook executive decissions kon maken, zag ik ons al samen naar een verafgelegen en moeilijk te bereiken National Park rijden in de nagelnieuwe Land Rover van Olosokwan Safari's.

De wilde honden in  Mkomazi National Park bezoeken bleek helaas iets te hoog gegrepen.

In plaats daarvan wou Mike samen met mij en David Lancaster naar de kust voor een dagje of vier.

Ik zeg niet gauw neen als ik over een nieuw plan hoor, maar ik stelde me wel een paar vragen bij onze nieuwe reisgenoot.

David is geboren in Malawi waar de familie het land van dictator Banda twintig jaar geleden moest verlaten toen zijn vader een toenmalige minister een pandoering had gegeven.

De zoon had de ruwe gewoontes overgenomen die toen blijkbaar gangbaar waren bij de blanke avonturiers die have en goed hadden achtergelaten om zich te vestigen in het onontwikkelde Afrika.

Iedere keer ik David had ontmoet, bengelde er een sigaret in zijn mondhoek en zoop ie luid boerend zijn zoveelste glas, zwijmelend maar altijd in evenwicht door de jarenlange gewoonte van overdadig alcoholgebruik.

Toen ook nog bleek dat er een Duitser zou aansluiten, dacht ik oprecht aan annulatie.

Gelukkig hield de zin in een strandvakantie me in de race want het waren vier heerlijke dagen.

Mike was zijn gewone, vrolijke en absurde zelf; David bleek een heel gevoelige en attente reisgenoot te zijn met respect voor alles en iedereen en Sebastiaan was een student geografie die zich gewoon had aangesloten bij het bizarre groepje.

We reden de vierhonderd kilometer naar Tanga, een gekende kustplaats die door slavenhandelaars gebruikt werd als uitvalsbasis voor verscheping naar het westen en toen kwamen we ietsje zuidelijker aan in het alleraardigste Peponi Beach.

De 71 jarige uitbater gaf ons een warm welkom en we konden gelijk aanvallen op een fantastische en spotgoedkope visschotel.

Op dag twee reden we onder dreigende wolken naar het kleine dorpje Pangani en toen het water met bakken uit de hemel begon te vallen, beleefden we met de Land Rover van David een stukje pure Paris-Dakar.

Op de zeven kilometer terug zaten een twintigtal voertuigen vast.

Bussen in de gracht, trucks dwars over de weg, minibusjes tot aan hun assen in de modder.

David bewees zijn ervaring als bush-driver en we kwamen onder de modder terug aan bij onze tenten.

Op zondag werd een snorkel- en visuitstap georganiseerd, helaas zonder succes met betrekking tot de visvangst en op maandagochtend reden we op het gemak terug naar Arusha nadat we onze nieuwe duitse vriend ergens halfweg achterlieten op zijn weg naar Mombassa in Kenia.

Het was alweer een heerlijke uitstap geweest... 

HAPPY DAYS

Sinds een week of twee viel me op dat het vriendinnetje van George, mijn nachtwaker-tuinier hier wel erg vaak was.

De afspraak met George is dat zij de enige persoon is die binnen mag teneinde een stoet van vriendjes tegen te houden rond het huis.

Er zit er altijd wel eentje bij met snode bedoelingen die de boel eens komt verkennen en dan 's nachts een paar van zijn ongure collega's op bezoek stuurt.

Happy nu, zo heet het wicht dat ik nog nooit heb zien lachen, bleef hier naar het leek dag en nacht.

Communicatie op eigen initiatief is onbestaand in dit deel van de wereld dus ik wist dat het eigenaardig genoeg mijn taak zou zijn om George aan te spreken over de verandering van routine dan omgekeerd.

De jongen had onfortuinlijk genoeg zijn nog schoolplichtige vriendinnetje zwanger gemaakt en aangezien haar ouders er haar prompt uitgegooid hadden, zat er niets anders op dan hun wittebroodsweken te vieren op de paar vierkante meter van het nachtwakershuisje.

Op zondag besloot ik het jonge stel aan te spreken over de toekomst. Abortus is ilegaal in Tanzania maar ik wilde zeker zijn dat ze op zijn minst een idee hadden van die mogelijkheid.

Happy betoogde met enige matheid in haar stem dat ze klaar was voor de baby, George staarde verslagen en stilzwijgend voor zich uit.

Ik vertelde hen van de mogelijkheid, dat het hun uiteindeljke beslissing was en dat ik die zou respecteren maar dat ze goed moesten nadenken.

Op maandagochtend vroeg ik hoe het met hun ideeen stond. Het koppel had tijdens de nacht besloten dat ze de baby geen stabiele toekomst konden geven en dat een abortus bijgevolg de beste oplossing was.

Op dinsdag regelde ik een afspraak met de dokter van een lokaal hospitaal. Mijn beschermelingen kwamen zonder schaamte een half uur te laat op de consultatie maar dat was geen probleem want de dokter kwam pas een vol uur later binnengewaaid

Hij sprak George en Happy streng maar vaderlijk toe, gaf hen gelijk ook een trucklading condooms gratis en voor niets (ook een paar met ananas maar het grapje werd niet ... euh... gesmaakt door de hypernerveuze jongelingen) en eindigde toen met de bedreiging dat ie het ding van George er de volgende keer zou afhakken als ie hem nog eens aan zijn bureautje zag.

George keek angstig naar het raam alsof ie wou vluchten en Happy bestudeerde haar schoenen.

De prijs werd besproken en zoals altijd en overal werd er nog evenjes afgedongen. Bizar genoeg was er ook keuze tussen zonder en met verdoving.

Alsof het jonge meisje nog eens extra gestraft moest worden voor haar ontuchtige handelingen.

Daarna legde de dokter uit aan Happy dat ze iedereen moest vetellen dat ze een miskraam had gehad. We wilden tenslotte niet met zijn allen in de gevangenis belanden...

De behandeling duurde een minuutje of vijf en daarna konden we een ietwat zwijmelende maar duidelijk opgeluchte Happy terug mee naar huis nemen.

Al bij al een eerder triest verhaal, maar ik ben er zeker van dat dit de beste oplossing was voor zowel het jonge stel als voor de baby....

ELEKTRICITEIT, (G)EEN VASTSTAAND FEIT

In Tanzania beleven we het eind van de lange droogte en zou het eigenlijk al dagelijks moeten regenen. Het korte regenseizoen had er al even moeten zijn maar behalve twee tropische stortbuien en wat zielig gemiezer bleef de lucht strakblauw.

De gevolgen zijn navenant.

In de grensstreek met Kenia - niet eens zo ver hier vandaan  - zijn felle gevechten aan de gang tussen veehouders. Kenianen steken illegaal de grens over en laten hun kuddes de laatste modderige poelen leegdrinken terwijl de vuilbruine plukjes gras weggegrazen worden.

Een emmer water ginder kost nu al iets van een zestig eurocent, logisch dat de veestapel gedecimeerd wordt bij boeren die niet over voldoende fondsen beschikken.

Lake Natron, een prachtig meer dat gekend is om zijn roze gloed vanwege de tienduizenden flamingo's schijnt nu een enorm kerkhof te zijn.

De oevers van het fel gekrompen meer liggen bezaaid met stinkende kadavers.

De hele omgeving rond Arusha lijkt wel een woestenij. Zandstormen en een maanlandschap waar je ook kijkt

Logisch dan ook dat iedereen elke dag opnieuw bidt om regen....

Ook onze elektriciteitsmaatschappij ontsnapt niet aan de gevolgen van een langdurige droogte.

Om de bevoorrading iets langer vol te houden, is over gegaan tot een rantsoeneringsprogramma.

Leuk en handig is anders maar ik kan begrip opbrengen voor het hele plan.

Op dinsdag en zondag heeft Kwa Idd, het kleine dorpje waar ik woon, geen elektriciteit; zo wordt in een officeel bericht verteld.

Vorige week verliep alvast iets anders.

Ook op vrijdag zat mijn hele buurt zonder stroom.

Waarschijnlijk een foutje van de man die de schakelaars bedient, maar missen is menselijk dus dat overleven we wel.

Aangezien gisteren een dag zonder elektriciteit zou zijn, maakte ik van de nood een deugd. Ik stond om vijf uur op, werkte tot negen toen de elektriciteit verdween en reed toen naar het zwembad voor mijn dagelijkse baantjes en produceerde daarna heel wat extra tijd op een strandzetel met een boek.

Toen ik terug thuis kwam, bleek dat de elektriciteit na een uurtje of twee als bij wonder teruggekomen was.

Onbegrijpelijk voor mijn westerse brein, maar goed.

Vandaag is gelukkig een dag zonder rantsoenering.

Omdat je uiteindelijk nooit weet met die knakkers van de energiemaatschappij stond ik maar weer vroeg op.

Een wijze beslissing bleek het te zijn, want om negen uur ging het hele zaakje plat.

Ik heb nog twee uurtjes batterij op mijn laptop en daarna ga ik verder lezen aan het zwembad.

Welkom allemaal.... 

HET AVONDGEBED VAN "DEN JOHNNY MET DE PET"

Je houdt het niet voor mogelijk,  nog maar net was Obama ingehuldigd als nieuwe president of iemand kwam al op het idee om hem voor te dragen als kandidaat voor de Nobelprijs voor de vrede.

Dat hij hem krijgt, vind ik al tamelijk twijfelachtig.

Ik bedoel maar, het enige wat hij tot nu toe verwezenlijkt heeft, is het voorzichtig afbouwen van de wilde plannen van zijn voorganger.

Daar heb je gezond verstand voor nodig, geen Nobelprijs.

Maar dat ie in februari al voorgedragen werd, daar kan mijn verstand niet bij.

Wie wist toen in godsnaam wat de nieuwe president in zijn mars had?

Gisteren had ik mijn vriend Johnny aan de lijn. Tuig van de richel, vierde wereld, bedenkelijk en laag allooi...

Hij vond dat het gedrag van Amerika niet zo veel afweek van het zijne.

HET AVONDGEBED

VAN "DEN JOHNNY MET DE PET"

MET ZIJN ALLEN BEDIENEN WE OP ZIJN WENKEN

DE DICTATUUR VAN HET POLITIEK CORRECTE DENKEN

WAT NIET HOORT WORDT NIET VERNOEMD,

WE ZIJN TOT HYPOCRISIE GEDOEMD.

DE NOBELPRIJS VOOR VREDE

- HET ERETEKEN VOOR VERDRAAGZAAMHEID EN REDE - 

WORDT NAAR EEN HALVE ZOOL GESTUURD 

DIE EEN  STEL NAIEVE IDIOTEN BESTUURT.

HET HOEFT NIET MEER, IK DOE NIET MEE

AAN DAT POLITIEK CORRECT IDEE

HITLER WAS STRENG MAAR RECHTVAARDIG

EN MAO ZAG WAT GEEL MAAR WAS WEL AARDIG

TENMINSTE ALS JE HEN NAAST DE VERENIGDE STATEN ZET,

ONZE LEIDER, GROOTMACHT EN POLITIEMAN MET PET.

IK BEGIN EEN 1MANS VRIJHEIDSSTRIJD

WANT IK MOET TENSLOTTE AL DIE VUILE WOORDEN KWIJT.

NIETS TE "ANDERS GEAARD", EEN HOMO IS  EEN FLIKKER

EN VERKIJK JE NIET, EEN ZWARTE IS GEWOON EEN NIKKER.

NIKS TEGEN HORMONEN, IK SMOKKEL ANABOLE STEROIDE

IN MIJN VERLAAGDE, OPGEFOKTE BOOM-BOOM BOLIDE.

WAARMEE ONS MARINA VOORBIJ DE SCHOOLPOORT RAAST

AAN HONDERDDERTIG, DOOR DOPE EN XTC VERDWAASD.

GEEN GELD MEER? GEEN PROBLEEM MIJN VRIEND,

IK VERTEL JE HOE JE JE CENTEN VERDIENT.

ONZE KEVIN ZET ZIJN TRIESTIGSTE GEZICHT

OM DIE TRUT TE MELKEN VAN HET OCMW-GESTICHT.

OF IK RAM EEN PAAR PUBERS OM HUN I-POD IN ELKAAR

EN STEEL HET PENSIOEN VAN BONMA MET HAAR BLAUW GEPERMANENTE HAAR.

HOOLIGANS EN VERDRAAGZAAMHEID.

VERKEERSAGRESSIE EN GEDOOGBELEID.

IK SPEEL ERMEE, IK DAAG ZE UIT

EN WIE NIET LUISTERT, SLA IK OP ZIJN SNUIT.

OP MAANDAG VOER IK ONZE KEVIN NAAR 'T INTERNAAT

MET EEN DRANKKEGEL EN EEN UUR TE LAAT.

IK PARKEER OP GOED GELUK

OP HET TROTTOIR MET MIJN ENORME TRUCK

EN LOS GELIJK EEN VUILNISZAK EN EEN OUD MATRAS.

DE JUF ZIET MIJN BLIK MAAR ZOEKT LIEVER GEEN AMBRAS.

IK GEDRAAG ME OPPERMACHTIG AGRESSIEF

EN LEG HET UIT AAN DE RECHTER ALS "DEFENSIEF".

VECHTEN VOOR VRIJHEID IS ALS NEUKEN VOOR MAAGDELIJKHEID;

WE RAKEN ALLE NUANCES EN FINESSES KWIJT....

OBAMA SPEELDE HET NU AL KLAAR;

KRIJGT DEN JOHNNY HEM DAN VOLGEND JAAR? 

TIA (DEEL II)

Dit verhaal mocht ik gisteren optekenen uit de mond van ouwe Mike, mijn broeder in de misdaad tijdens reizen allerhande in Tanzania.

Mike is geboren in Dar Es Salaam en heeft in Kenia en Uganda gewoond in de vijftiger jaren en heeft blijkbaar na al die jaren nog veel contacten over heel Oost-Afrika.

In Nairobi heb je de wijk Karen, genoemd naar Karen Blixen die dan weer de schrijfster is van "Out Of Africa."

Het betreft hier een groene long voor het verstikkende centrum van een snel groeiende afrikaanse stad en natuurlijk wonen hier de meeste rijke expats.

Een blanke vrouw had er een druk beklant restaurant en elke avond werd de kassa opgehaald door een veiligheidsfirma.

Mevrouw liet op een zekere avond al haar medewerkers naar huis gaan en kwam dan tot de conclusie dat ze eigenlijk helemaal alleen in haar restaurant was midden in een bosrijke omgeving.

Gelukkig daagden op dat moment de ridders van de nacht op met hun gepantserde voertuig en de uitbaatster besloot achter de kerels aan te rijden op haar weg naar huis.

In het midden van de bossen kreeg een auto die van de andere kant kwam pech en de bak gaf de geest midden op de weg.

De kleinst mogelijke colonne moest wel stoppen en onmiddellijk sprongen er vier kerels uit de auto die gelijk het vuur openden op de banden van het busje.

Mevrouw - ook niet van gisteren - gooide haar auto in achteruit en met gierende en rokende banden belandde ze helaas vijftig meter verder in de gracht.

Het wereldkampioenschap achteruitrijden zou ze vast nooit winnen...

De boeven haalden de dame uit haar auto en namen haar mee in hun wonderbaarlijk herstelde voertuig verder de bossen in.

Haar hart moet ongeveer stilgestaan hebben maar er werd haar geen kwaad gedaan.

Op een afgesproken plaats stond een andere auto en de overvallers hadden hun eerste vluchtwagen niet meer nodig; ze boden die bijgevolg goedmoedig aan aan de bibberende vrouw.

Onze hoofdrolspeelster wierp een blik op de versnellingen en zei met benepen stemmetje dat ze niet wist hoe automatische transmissie werkte.

Dat was geen probleem voor de kerels.

Ze gaven mevrouw een tien minuten durende les met de haar onbekende automaat en lieten haar toen gaan.

TIA...
This Is Africa.

VERSCHILLENDE VISIES (DEEL ZOVEEL II)

Gisteren heb ik het al gehad over baantjes trekken in het zwembad van New Arusha hotel en met enige trots kan ik u melden dat ik binnen twee dagen de kaap van de vijfenveertig kilometer rond binnen 1 maand.

Al bij al een prestatie om trots op te zijn , al zeg ik het zelf; zeker als zulk exploot komt van een persoon die zijn fysieke inspanningen meestal beperkte tot het aan- en uitzetten van de CD- speler of het persen van een vers glas sinaasappelsap.

Maar dan liefst niet twee keer per week.

Als topsporter verdien ik vanaf nu ook de best mogelijke accomodatie en daarom stuurde ik vorige week een ernstige email naar meneer Krishna, de man die over het dagelijkse bestuur van het New Arusha hotel gaat.

Ikzelf, en met mij vele anderen, vonden dat de omgeving van het zwembad er een beetje armoeiig bijlag en het moet gezegd, de general manager trad onmiddellijk in actie na mijn waarschuwende email.

Hij kwam me zelfs vriendelijk toespreken toen ik weer eens in de vergane glorie van het zwembad lag te spartelen en met onmiddellijke ingang werden verfraaiingswerken uitgevoerd.

Meneer Krishna liet er - tot mijn grote vreugde - geen gras over groeien en dat hij het groots zag, bewees het volgende.

Deze ochtend wandelde ik de kleedkamer binnen.

Het scheefhangende saloondeurtje waarachter de benepen douche zich bevond was gesloten.

Er hing evenwel een papier op met de verklarende tekst.

"DEZE LIFT IS TIJDELIJK BUITEN GEBRUIK. GELIEVE EEN ANDERE TE GEBRUIKEN"

Dat was alvast duidelijk.....

VERSCHILLENDE VISIES (DEEL ZOVEEL)

Ook zakenmensen en bedrijven maken wel eens foutieve inschattingen.
Het indische schoenenmerk Bata is hier in Oost-Afrika alom tegenwoordig en dat heeft een heel speciale reden...

Een paar tientallen jaren geleden zond Clark's, het oerdegelijke schoenenmerk uit het Westen een vertegenwoordiger naar deze contreien om na te gaan of hier een markt was voor schoeisel allerhande.

Op hetzelfde moment ongeveer landde een afgezant van de Bata fabriek uit Indie met hetzelfde doel.

De kerel van Clark's ging terug naar zijn land van herkomst met de volgende mening: "iedereen loopt er op blote voeten; er is bijgevolg geen markt voor schoenen."

De Bata-man zag het ietsje anders.

Hij rapporteerde: "iedereen loopt er op blote voeten; er is bijgevolg een gigantische markt voor schoenen...."

Bata investeerde in Oost-Afrika en bezit tot op heden een enorm groot deel van de verkoop...

Ik dacht aan deze grappige anecdote toen ik gisteren naar dagelijkse gewoonte mijn baantjes trok in het zwembad van New Arusha hotel.

Het hotel heeft een prachtige tuin met heel wat speciale bomen die netjes voorzien zijn van een houten bordje met de latijnse naam erop.

Op geregelde tijdstippen zie je dan ook mensen rondkuieren die bij elke iet of wat tropische plant halt houden en met een kennersblik de bladeren of de bloemen inspecteren.

Naast het zwembad staat een knoert van een boom die ook heel trots zijn bordje draagt.

Een bejaard koppel hield halt en begon commentaar te geven op de reus.

De man probeerde ook schijnbaar de boom in het gesprek te betrekken maar toen ie merkte dat dit niet scheen te lukken verlegde hij zijn aandacht naar het object dat tegen de stam stond.

Het betrof een lange metalen staaf met een netje aan het uiteind...

Ik zag de bezoeker plots veranderen in professer Zonnebloem terwijl hij met een ingebeeld net jacht maakte op vlinders.

Zijn vrouw zag het hele tafereel met enige schaamte aan.

Uitgerekend op dat moment passeerde Peter, de badmeester het stel.

Hij werd staande gehouden door de man die een heel expose begon over vlinders.

Peter bleef beleefd staan luisteren maar begreep er duidelijk geen snars van toen de man naar het net wees en maar verder door bleef drammen over de vlinderjacht.

Ik verslikte me in het zwembadwater toen ik de man duidelijk hoorde vragen aan Peter of ie het even kon voordoen met het net...

Peter haalde gelaten de schouders op, greep de lange stok en met een uitgestreken gezicht begon hij met het werk waarvoor het apparaat diende: de gevallen bladeren uit het zwembad halen...

DE KEIBERG (DEEL VI)

Iemand zin om een vluchtje te boeken? 

DE KEIBERG (DEEL V)

Onze tweede dag op de boerderij op een van de mooiste locaties ter wereld werd besteed aan verder onderzoek naar hoe je zo'n bedrijf nu eigenlijk draaiend houdt.

Wim dropte ons aan een enorme watertank waar constant water ingepompt werd via grote pijpen.

"Ga maar eens naar beneden tot aan de rivier," lachte hij, "en leg me daarna eens uit hoe onze pompen werken."

We daalden een steil pad af tot de tachtig meter dieper gelegen rivier en troffen er een man aan die naast een vuurtje tijd zat te produceren.

Zijn taak bestond erin, zo bleek later, om te zorgen dat niemand uit de omgeving het in zijn hoofd haalde om het metaal van de pomp te demonteren om het later te kunnen verkopen als oud ijzer.

Want oud ijzer, dat was het zeker, de pomp was geinstalleerd in 1953 en behalve wat kleine onderhoudswerken was er nooit iets veranderd aan het hele systeem.

Mike en ik, leken als het op techniek aankomt, bekeken de constructie wat onwennig en richtten toen onze aandacht op de colobusaapjes in de bomen.

Schitterend wit en zwart met hun lange haren zwierden ze elegant tussen de takken boven de rivier.

We vatten de lange tocht naat boven opnieuwe aan en eenmaal terug op de boerderij moesten we toegeven dat we het antwoord op de vraag van Wim moesten schuldig blijven.

Wim legde het systeem uit in kleutertaal; iets wat net het niveau was dat wij nodig hadden om het groter geheel te begrijpen.

We hadden een soort vergaarbak gezien waar het water in een grote pijp naar beneden liep naast de rivier. Het verval in die pijp zorgde voor druk in een kamer waardoor een klep dichtgedrukt werd die water in een smallere buis het hele eind naar boven stuurde.

Het ontwerp was geniaal in al zijn eenvoud.

De benodigde energie kwam van het beschikbare water dus behalve het opzetten van het systeem en wat klein onderhoud was dit alles volledig gratis.

Op de ouwe diefstalbestrijder in zijn schamele hutje dan....

Voor elke liter opgepompt water was er tien liter water van de rvier nodig.

Mike en ik knikten bewonderend.

Wim had de aandacht van zijn publiek en nam ons nu mee naar de koelkamers van de groenten. Net een goeie maand tevoren had ik het systeem opgezocht op internet voor de zaak waar ik voor werkte maar nu zag ik dat het ook effectief werkte...

Simbafarm had een enorme koelkast die gemaakt was uit ijzerdraad en houtskool.

Zo sinpel als iets maar de temperatuur binnenin was wel vijf graden koeler dan buiten. Net wat de groenten nodig hadden.

In een metalen frame, vijf meter breed op tien meter lang was een soort van een spouw gemaakt die bekleed was met kippengaas. De holle ruimte was opgevuld met houtskool waar bovenop een waterleidinkje gemonteerd was met gaatjes.

"Je hebt een donker product nodig met een grote oppervlakte," aldus onze docent, "houtskool is dus perfect.

Het water liep traag over het zwarte oppervlak, de zon deed het water verdampen en dat onttrok dan weer warmte aan de omgeving; een beetje zoals je hand koud aanvoelt nadat je er ether op gedaan hebt...

Het was echt mooi te zien hoe eenvoudige constructies toch zo efficient konden zijn.

We kregen nog maar eens een heerlijk avondmaal voorgeschoteld met een paar lekkere flessen wijn die we meegebracht hadden vanuit Arusha en als slot kregen we nog de mooiste zonsondergang ooit.

Ook al gratis en voor niets....