De afspraak met George is dat zij de enige persoon is die binnen mag teneinde een stoet van vriendjes tegen te houden rond het huis.
Er zit er altijd wel eentje bij met snode bedoelingen die de boel eens komt verkennen en dan 's nachts een paar van zijn ongure collega's op bezoek stuurt.
Happy nu, zo heet het wicht dat ik nog nooit heb zien lachen, bleef hier naar het leek dag en nacht.
Communicatie op eigen initiatief is onbestaand in dit deel van de wereld dus ik wist dat het eigenaardig genoeg mijn taak zou zijn om George aan te spreken over de verandering van routine dan omgekeerd.
De jongen had onfortuinlijk genoeg zijn nog schoolplichtige vriendinnetje zwanger gemaakt en aangezien haar ouders er haar prompt uitgegooid hadden, zat er niets anders op dan hun wittebroodsweken te vieren op de paar vierkante meter van het nachtwakershuisje.
Op zondag besloot ik het jonge stel aan te spreken over de toekomst. Abortus is ilegaal in Tanzania maar ik wilde zeker zijn dat ze op zijn minst een idee hadden van die mogelijkheid.
Happy betoogde met enige matheid in haar stem dat ze klaar was voor de baby, George staarde verslagen en stilzwijgend voor zich uit.
Ik vertelde hen van de mogelijkheid, dat het hun uiteindeljke beslissing was en dat ik die zou respecteren maar dat ze goed moesten nadenken.
Op maandagochtend vroeg ik hoe het met hun ideeen stond. Het koppel had tijdens de nacht besloten dat ze de baby geen stabiele toekomst konden geven en dat een abortus bijgevolg de beste oplossing was.
Op dinsdag regelde ik een afspraak met de dokter van een lokaal hospitaal. Mijn beschermelingen kwamen zonder schaamte een half uur te laat op de consultatie maar dat was geen probleem want de dokter kwam pas een vol uur later binnengewaaid
Hij sprak George en Happy streng maar vaderlijk toe, gaf hen gelijk ook een trucklading condooms gratis en voor niets (ook een paar met ananas maar het grapje werd niet ... euh... gesmaakt door de hypernerveuze jongelingen) en eindigde toen met de bedreiging dat ie het ding van George er de volgende keer zou afhakken als ie hem nog eens aan zijn bureautje zag.
George keek angstig naar het raam alsof ie wou vluchten en Happy bestudeerde haar schoenen.
De prijs werd besproken en zoals altijd en overal werd er nog evenjes afgedongen. Bizar genoeg was er ook keuze tussen zonder en met verdoving.
Alsof het jonge meisje nog eens extra gestraft moest worden voor haar ontuchtige handelingen.
Daarna legde de dokter uit aan Happy dat ze iedereen moest vetellen dat ze een miskraam had gehad. We wilden tenslotte niet met zijn allen in de gevangenis belanden...
De behandeling duurde een minuutje of vijf en daarna konden we een ietwat zwijmelende maar duidelijk opgeluchte Happy terug mee naar huis nemen.
Al bij al een eerder triest verhaal, maar ik ben er zeker van dat dit de beste oplossing was voor zowel het jonge stel als voor de baby....
1 opmerking:
voorlichting en voorbehoedsmiddelen moeten daar nog hun intrede doen? Of is het gewoon een kwestie van geen geld om deze dingen aan te schaffen?
Maar ja... kijk eens hier rond. Het gebeurt hier ook nog vaak hoor: kinder zwangerschappen.
Een reactie posten