ELEKTRICITEIT, (G)EEN VASTSTAAND FEIT

In Tanzania beleven we het eind van de lange droogte en zou het eigenlijk al dagelijks moeten regenen. Het korte regenseizoen had er al even moeten zijn maar behalve twee tropische stortbuien en wat zielig gemiezer bleef de lucht strakblauw.

De gevolgen zijn navenant.

In de grensstreek met Kenia - niet eens zo ver hier vandaan  - zijn felle gevechten aan de gang tussen veehouders. Kenianen steken illegaal de grens over en laten hun kuddes de laatste modderige poelen leegdrinken terwijl de vuilbruine plukjes gras weggegrazen worden.

Een emmer water ginder kost nu al iets van een zestig eurocent, logisch dat de veestapel gedecimeerd wordt bij boeren die niet over voldoende fondsen beschikken.

Lake Natron, een prachtig meer dat gekend is om zijn roze gloed vanwege de tienduizenden flamingo's schijnt nu een enorm kerkhof te zijn.

De oevers van het fel gekrompen meer liggen bezaaid met stinkende kadavers.

De hele omgeving rond Arusha lijkt wel een woestenij. Zandstormen en een maanlandschap waar je ook kijkt

Logisch dan ook dat iedereen elke dag opnieuw bidt om regen....

Ook onze elektriciteitsmaatschappij ontsnapt niet aan de gevolgen van een langdurige droogte.

Om de bevoorrading iets langer vol te houden, is over gegaan tot een rantsoeneringsprogramma.

Leuk en handig is anders maar ik kan begrip opbrengen voor het hele plan.

Op dinsdag en zondag heeft Kwa Idd, het kleine dorpje waar ik woon, geen elektriciteit; zo wordt in een officeel bericht verteld.

Vorige week verliep alvast iets anders.

Ook op vrijdag zat mijn hele buurt zonder stroom.

Waarschijnlijk een foutje van de man die de schakelaars bedient, maar missen is menselijk dus dat overleven we wel.

Aangezien gisteren een dag zonder elektriciteit zou zijn, maakte ik van de nood een deugd. Ik stond om vijf uur op, werkte tot negen toen de elektriciteit verdween en reed toen naar het zwembad voor mijn dagelijkse baantjes en produceerde daarna heel wat extra tijd op een strandzetel met een boek.

Toen ik terug thuis kwam, bleek dat de elektriciteit na een uurtje of twee als bij wonder teruggekomen was.

Onbegrijpelijk voor mijn westerse brein, maar goed.

Vandaag is gelukkig een dag zonder rantsoenering.

Omdat je uiteindelijk nooit weet met die knakkers van de energiemaatschappij stond ik maar weer vroeg op.

Een wijze beslissing bleek het te zijn, want om negen uur ging het hele zaakje plat.

Ik heb nog twee uurtjes batterij op mijn laptop en daarna ga ik verder lezen aan het zwembad.

Welkom allemaal....