HET MIDDEN OOSTEN IN HET MIDDEN VAN ARUSHA

Ook in Arusha staat de tijd niet stil.
Langzamerhand komen er meer westerse producten in de rekken te liggen, vind je interessante lectuur in de weinige boekenwinkels en openen originele en lekkere restaurantjes hun deuren...

Sinds enige tijd konden we terecht in de Blue Heron of anders Picasso voor eenvoudige en lekkere schotels die in Belgie geen ophef zouden veroorzaken maar hier wel tamelijk uniek zijn.

Voordien waren we gewend aan eethuizen waar je de ene dag een succulente steak met heerlijke saus at en de week erna - terwijl je nota bene net hetzelfde bestelde; op veilig spelen is een noodzaak in dit deel van de wereld - kreeg je iets ondefineerbaar smakeloos op je bord.
De kelners in deze etablissementen begrepen niets van wat je vroeg, kwamen aandraven met verkeerde bestellingen en lieten je makkelijk een half uur wachten omdat ze aan de TV gekluisterd waren of omdat ze die dag simpelweg niet in motivatie-modus stonden.

Je kreeg er wat van maar je nam het erbij.

Niets van dat alles echter in de voornoemde uitspanningen. Correcte en vlotte bediening, lekkere schotels en een aangename sfeer.
Ik placht er graag te komen maar ondertussen hield ik ook nauwlettend de plannen van Boris uit Zimbabwe en Linda uit Zweden in de gaten.
Het sympatieke koppel was moedig genoeg om een sishabar te openen. Naast de arabische waterpijpen waar appel- of perzikentabak in gerookt kon worden, zou er ook ruimte zijn voor sigaren, single malt whiskies en een originele keuken.

Tot mijn grote vreugde nam het project steeds meer vorm aan en werd ik zelfs uitgenodigd op een try out bij de oprichters thuis.
Het werd een totaal fiasco...

Boris en Linda hadden me uitermate blij gemaakt toen ze me informeerden over hun keuken die spaanse tapa's en libanese meze zou serveren.
De kok die voor dat doel was aangetrokken, bakte er helaas niets van.
We konden het de man ook niet verwijten want behalve wat handgeschreven notities had ie niets om op terug te vallen.

Totaal ontgoocheld keerde ik die avond terug naar huis maar een maand later openden de twee toch nog "Damascus".
Ik ben er sindsdien niet meer weg te slaan.
De week voordat de zaak zou openen, wandelde er een onopvallende kerel binnen.
Hij bleek een kok uit Dar Es Salaam te zijn die wist hoe tapa's gemaakt werden.
De dag erop wandelde een andere kok binnen.
Zijn specialiteit was de keuken uit het midden oosten.
De tamtam in Afrika had eens temeer zijn werk gedaan en na een avondje proberen bij Boris thuis, werden de twee koks aangenomen.

Ongeveer dagelijks geniet ik nu van falafel en kofta, van dolmades, baba ganush en humos...

Op elk moment van de dag is of Boris of Linda aanwezig, altijd maken ze tijd voor een babbel en net dat geeft de zaak een ziel.
Dat ze het ook grootser zien, bewezen ze gisteren.
Er was een akoestisch optreden gepland.
Twee gitaren , een viool en een jembe-drummer zorgden voor een fantastische avond en de zaak zat dan ook afgeladen vol.

Voor al wie nu nog bij me op bezoek komt; u weze gewaarschuwd: we brengen onze tijd niet meer door in National Parks of aan de indische oceaan maar eerder in Damascus; de lekkerste stad van Tanzania...