ON THE ROAD AGAIN (DEEL HEEL VEEL II)

Wat voorafging: op donderdag evenwel ging het mis....

Op donderdag ging er helemaal niets mis.
Mijn oude leermeester Anton, bestuurder van het keukencamionneke op diverse rallies, zag het correct. "Het is de bedoeling dat je thuis komt met verhalen", kon je met een beetje goeie wil verstaan.
"Het ongemak, de vermoeidheid, misschien wel die enorme woede, dat verdwijnt wel allemaal. Wat overblijft is het gevoel dat je iets unieks hebt meegemaakt, dat je een verhaal te vertellen hebt..."
Het kan ook iets totaal anders geweest zijn want wat ie zei met die verdomde pijp in zijn mondhoek wist je tenslotte maar nooit.

Op donderdag dus gingen we op weg naar Shelui bij de goede heer Shabani.
Een goeie honderd kilometer voorbij Singida na een meer dan spectaculaire afdaling bereikten we het dorpje.
Dit stukje weg was een unicum in Tanzania.
Dat niemand de meest voor de hand liggende accessoires van een auto belangrijk vindt, is een understatement. Geld hiervoor is er niet en een technische keuring evenmin.
Ook remmen vallen onder die algemeen geldende regel en op regelmatige tijdstippen donderde hier wel een truck in 1 of ander ravijn.
Om de bestuurders van de voorbijrijdende colonnes staal niet nodeloos in de broek te laten doen, werd dit streepje Afrika dan ook regelmatig schoongemaakt.
Wrakken werden weggesleept en het leek wel alsof de regering deed wat ze altijd opnieuw deed: de zaken rooskleuriger voorstellen dan ze in werkelijkheid waren...

Eenmaal in Shelui werden we voor de zoveelste keer door de politie tegengehouden.
Deze keer ging het niet om een praatje of om het rijbewijs van Adam, nee, we hadden een echte bekeuring vast.
Op de speed gun was te zien hoe onze chauffeur de maximum toegelaten snelheid met achttien kilometer overschreed.
We hadden de keuze, enerzijds konden we het land helpen middels het betalen van de officiele boete (lees: een hele hoop papier, naar het dorp rijden om de boete te betalen) of anderzijds konden we misschien de heren agenten helpen (lees: "heb je soms niet wat thee voor ons?").
We kozen voor optie twee, die was goedkoper en sneller en toen Adam de vijfduizend shilling (drie euro) had opgehoest, wilden de dienaars van de wet hem zowaar nog een kopje aanbieden ook.
Gevoel voor humor hadden ze wel, die pettemannen...

We hadden evenwel geen tijd, de lucht zag er zwart en dreigend uit en we sloegen af, de slijkerige offroadpistes op.
Het oude truckje had enkel achterwielaandrijving en gezien we nog niets geladen hadden, zat er niet echt veel kracht op de achteras.
We reden verschillende keren vast in diepe geulen of met water gevulde putten, veroorzaakt door ander zwaar verkeer; het voelde als opnieuw rallies rijden met Anton.

Keer op keer stopten voorbijfietsende dorpsbewoners en werden we uit de nood geholpen.
Nooit werd om geld gevraagd.
We besloten uiteindelijk rechtsomkeer te maken, hier was geen eer te behalen en net op de laatste meters voor we stabielere grond zouden bereiken, reden we opnieuw vast.
We vloekten maar gelukkig stopte er een jeep van het Rode Kruis.
Een ongemeen dikke man waggelde naar ons toe en stelde ons en passant aan zijn vrouw voor, een slanke gazelle met een holle rug en een kont die uitstak als een bijzettafeltje.
Ik zag het gewoon voor me hoe de dikke pad van zijn veelvuldige maaltijden op het tafeltje genoot.
We werden opnieuw vlotgetrokken en terwijl ik dacht dat we het hier voor gezien zouden houden tot een drogere periode, sloeg Adam een hopeloos achterafweggetje in.
De hele zooi was 1 modderige bende van door koeien losgetrappelde modder.
Als het hier zou regenen, was het einde zoek.
De chauffeur ploegde traag vooruit en twintig minuten later stonden we vast in de ergste regenbui ooit...

Maar dat komt dan weer in deel III...

ON THE ROAD AGAIN (DEEL HEEL VEEL)

Het is niet iedereen gegund om in een godvergeten boerengat begraven te zitten.
Dat zal wel de voornaamste reden geweest zijn waarom het hier zolang stil is geweest.
Gelukkig heb ik nu toch weer de mogelijkheid om - naast het overdag vrij rondzwerven over smalle veldweggetjes - 's avonds de onbegrensde mogelijkheden van "the online" te exploreren.

Aangezien de firma een nieuwe en dringende aanvoer van zaden nodig had om zo aan de toenemende vraag van plantaardige brandstof te voldoen, werd een chinese vrijwilliger aangeduid die vorige maandag in het oude drietonstruckje met tweewielaandrijving in een goeie negen uur naar het 320 kilometer verder geleden Singida kachelde.

Gelukkig was ik in het gezelschap van de altijd enthousiaste Maasai Adam aan het stuur en daarnaast was ook Bart met me meegekomen voor een weekje.
Bart was drie weken tevoren uit Nederland afgereisd voor een stage van drie maand maar mijns inziens kon ie best verder gaan in het comedygebeuren op de nederlandstalige podia.
Zelden heb ik op korte tijd zoveel onzin gehoord.
Het gaf de hele trip iets feesteljk hilarisch...

De weg naar Singida is van het slechtste wat je je kan voorstellen maar daar komt heel binnenkort verandering.
Onder leiding van een hele troep overgevlogen Japannertjes in smetteloos witte kleertjes werd de ondergrond klaar gemaakt voor een asfalttapijt.
We bedachten het opbeurende spel waarbij je zo snel en zo luid mogelijk moest roepen op het moment dat je 1 van die geelmensjes in het vizier kreeg.
We riepen tot ongeveer de helft van Noord Tanzania in rep en roer stond en lang nadat Bart en ik met andere idiote voorstellen op de proppen waren gekomen, bleek die lieve Adam aan het stuur nog altijd in de ban van het ongemeen grappige spelletje.
Drie dagen later werd zelfs in het centrum van Singida een Japje het slachtoffer van onze olijke chauffeur.
De arme man schrok zich een rolberoerte terwijl Adam hikkend van de lach verder reed.

We checkten in in het Modern Guest House waar de vlag de lading geenzins dekte.
De waterleiding was van het voorhistorische soort en meestal moesten we ons in het groezelige badkamertje behelpen met koud water en een bekertje.
Als douche kon het tellen.
Bart had geen verlichting, mijn muskietennet maakte een paar keer onaangekondigd slagzij in het midden van de nacht en de dames die het hele zaakje bestuurden, hadden een IQ dat ongetwijfeld niet groter was dan hun schoenmaat.

Maar we waren niet gekomen om te klagen, we zouden zaadjes gaan verzamelen.
Daarom reden we elke dag opnieuw door de mooiste landschappen, bezochten we boeren in verafgelegen plaatsjes waar elektriciteit nog niet doorgedrongen was en zeulden we met zakken vol Jatrophazaden.
Op donderdag evenwel liep het mis.... maar daar hoort u meer over in het tweede deel...

KILOMETERS TELLEN

Toen ik even geleden samen met de vrolijke medewerkers Faustina en Adam naar de regio onder het Victoriameer afreisde om daar persoonlijk te gaan zien hoe het met de Jatrophateelt stond, leek het me een goed idee om gelijk ook de kilometers te noteren tussen verschillende markante punten op onze route.
Dat zou het veel makkelijker maken, bedacht ik, om in de toekomst in te schatten hoelang een truck over een bepaalde afstand deed; wat de exacte afstand was tussen de verschillende collectiecentra enzoverder...

We reden Arusha uit en in Kisongo, het eerste dorpje op onze weg, zouden we de eerste vaststelling doen.
Iedereen was er klaar voor...
Faustina zat achterin met haar schriftje in de aanslag terwijl Adam naar het dashboard staarde alsof ie een nieuw wereldrecord zou homologeren.
De kilometerstand van de oude Landcruiser werd genoteerd en verder ging het.

We stopten in Makuyuni waar je rechtsaf naar de krater gaat of rechtdoor naar het Tarangire National Park en naar de hoofdstad Dodoma.
Traag las Adam de cijfertjes voor en daarna herhaalde Faustina ze nog even; fouten moesten tenslotte ten alle tijde vermeden worden.
De cijfers kwamen me verdacht bekend voor maar u kent vast wel het gevoel: bij de Lotto heb ik ook altijd het idee dat ik daar zelf ook wel kon opgekomen zijn.

Babati was onze volgende stop, hier gingen wij rechtsaf richting Singida terwijl Dodoma rechtdoor was.
Opnieuw las Adam de teller traag voor en opnieuw schreef Faustina alles geconcentreerd en netjes in het schriftje.

Ondertussen was ik er helemaal zeker van dat dit dezelfde cijfers waren als voorheen.

"Adam, je leest nu drie keer exact dezelfde cijfers voor."

(Faustina bekijkt beduusd de drie combinaties onder elkaar. Ze zijn inderdaad identiek gelijk maar dat was haar nog niet opgevallen.)

(Adam, stralend enthousiast dat hij de enige niet meer is die een zwaar geheim met zich meetorst):

"Ja hoor, de kilometerteller is al heel lang stuk."



Tja...

VAKJARGON VERSUS TURBOTAAL

Iedere organisatie, elke beroepsgroep heeft zijn eigen idioom.
Het zorgt voor een soort eigenheid en het maakt handig gebruik van woorden die hun betekenis ontlenen aan die specifieke bezigheid.

Ik vind het altijd leuk om te ontcijferen waar werknemers exact over praten als ze alweer een mysterieuze omschrijving geven waarbij "de 45 moet bijgevuld worden" of "ze iemand nodig hebben op de 2".

Door mijn nieuwe job kom ik nu ook in contact met nederlandse transportfirma's.
Het is duidelijk dat het Nederlands en het Vlaams steeds verder uit elkaar lopen, maar daarnaast vind ik die jongens van de weg, het water en de lucht wel heel erg blits...

Dit is wat ik een paar dagen geleden ontving:


"Goedenavond E***,
Ik pak deze direct op en zet deze door naar de juiste personen binnen onze organisatie.
Morgen vroeg check ik direct of deze opgepakt wordt aangezien de deadline kort is van leveren. Hopen je morgen een prijs indicatie te kunnen geven. Wie moeten we benaderen voor meer details?
Graag een antwoord aan iedereen zodat de medewerkers ook direct kunnen schakelen.

D***, R***,

Willen jullie dit morgen direct oppakken en uitzoeken wat de mogelijkheden zijn.
Terugkoppelen naar E*** met mij in CC
Zie de deadline 8 maart."


Oppakken en doorzetten?
Benaderen, schakelen en terugkoppelen?

Ik vind het wel heel erg vlotjes terwijl er in wezen niets gezegd wordt dat niet met normale woorden kan gezegd worden.

Ach, ik word gewoon oud...

TERUG VAN ER NOOIT GEWEEST, DEEL IV

Raar volkje, die Ieren.
Rijden links, bouwen rare kruisen en zijn schijnbaar verzot op schapen.
En oude kerkjes...

TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST, DEEL III

Wat voorafging: de wereld schijnt op hol te slaan maar ik zit veilig in een boerengat in Ierland...

Niemand wachtte me op...
Tot die vaststelling kwam ik althans nadat ik een kwartiertje in de bijtende kou had staan wachten.
Het drong tot me door dat ik geen telefoonnummer en geen adres had van mijn gastheren; enkel via email zou ik hen eventueel kunnen bereiken.
Gelukkig daagde Cindy uiteindelijk toch op en het weerzien was allerhartelijkst.
Ook hier betrof het een viering van zoveel-jaar-uit-elkaar en het deed me plezier Cindy en haar nieuwe vriend zo gelukkig te zien.
Dat het tussen ons drieen wel klikte, wist ik al uit de veelvuldige MSN gesprekken van de voorbij jaren maar nog veel benieuwder was ik naar Akira, de australische herder.
Akira had de eerste vier jaar van zijn jonge leven doorgebracht in ons kleine gezinnetje en was - toen ik naar Afrika verhuisde - mee met Cindy naar Ierland vertrokken waar hij zijn tijd spendeerde met slapen en schapen.
Ik floot zoals ik al die jaren gedaan had en Akira kwam aangerend, ietwat verward door het signaal dat ie vijf jaar geleden de laatste keer had gehoord.
Hij stoof op Cindy af en toen, heel langzaam, kwam het besef binnengesijpeld.
Toen Akira uiteindelijk tot het volledige beeld van de hereniging gekomen was, was er geen houden meer aan.
Zijn ras als herder indachtig hield hij me constant bij de kudde van drie.
Ontsnappen was geen optie meer...
We gingen wandelen in the Connemarra, de hond gek van vreugde en wij versteven van de kou; bezochten enkele typische en zo gezellige Irish pubs en brachten toen een rustige avond thuis door.

Op donderdag had ik pannenkoeken als ontbijt in Ierland, een koffie in London, een hamburger in Frankrijk en tenslotte landde ik 's avonds uitgeput op de zetel van mijn zusje in Belgie.

Vrijdag dan ging het naar Maria, de buurvrouw-boerin waar ik mijn hele jeugd doorgebracht heb en die ik bijgevolg wel als mijn tweede mama mag beschouwen.
Verder gingen we winkelen, tonnen chocolade die helaas verdwenen in Addis Abbaba en toen werd de avond afgesloten met kaas en wijn samen met de hele familie.

Op zaterdag tenslotte stond het vliegtuig klaar om me naar Tanzania te vliegen.
Na een totaal oninteressante en lange vlucht was ik eindelijk terug thuis, zonder chocolade maar met zoveel leuke ontmoetingen in mijn herinneringen.

Bedankt aan allen voor de heerlijke tijd...

TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST, DEEL II

Wat voorafging: een hectische maar heel gezellige week.
Dat het allemaal nog drukker kon, bewees week twee...


Maandag was besproken voor de Veldstraat in Gent. Terwijl mijn vrienden zich terug naar hun werkhol sleepten, zou ik winkels afschuimen op zoek naar degelijke schoenen, nieuwe hemden, camera's en toebehoren en allerlei attributen die in Oost-Afrika niet te vinden waren.
Een blik in het biljettenvakje van mijn portefeuille overtuigde me van de nutteloosheid van mijn ijdel plan. De voorbije week, met trein- en busticketten door het hele land, met lekkere avonden in diverse afspanningen (god, wat is het leven duur geworden) en een overvloed aan lekker eten had een dusdanig gat in mijn budget geslagen dat mijn doortocht in de winkelwandelstraat zich beperkte tot het aflikken van diverse vitrines.
De avond in De Avonden maakte gelukkig veel goed.
Samen met Valentijn, zijn vriendin Lore en Marie gingen we eten in het fantastische restaurant van een oud klasgenootje van me. Muriel bestuurde nog altijd De Avonden met een ontwapenende charme en samen met de bezoekers aan Arusha in de tijd voor het Incident, haalden we herinneringen op aan het wangedrag van de heer Valentijn.

Dinsdagochtend vertrok ik in alle vroegte om ook andere landen van Europa te annexeren.
Om acht uur was ik in Rijsel maar daar bleek dat het treinongeval in Halle het treinverkeer danig in de war had gestuurd.
Tegen de middag kwam ik uiteindelijk aan in London alwaar ik een ontmoeting had met de altijd innemende Liz.
Ik had de jongedame uit Ghana leren kennen in het Via Via cafe waar ze op donderdag-feestavond om vijf uur 's ochtends nog altijd enthousiast stond te dansen terwijl de overige vijf klanten ergens laveloos aan de bar kleefden.
Het geheim van Liz was tomeloze energie, geen vlees of vis en geen verboden producten zoals alcohol of tabak.
Het had haar geen windeieren gelegd want ondertussen was ze een gevierd advocaat bij een hoog aangeschreven kantoor in hartje London.
Liz nam me mee naar Modern Tate en het V&A design museum. Qua cultuurshock na twee jaar in "the dark heart of Africa" kon dat tellen.

Op woensdag nam ik in alle vroegte afscheid van Liz en zette koers naar Ierland.

In de luchthaven van Stanstedt werd mijn zakmes in de vuilbak gegooid terwijl me aan de balie verzekerd was dat ik het handige ding bij mijn terugkomst terug kon ophalen.
Toen daarna ook mijn douchegel en mijn deodorant (meer dan halfleeg maar de verpakking was groter dan 100 ml) hetzelfde lot beschoren waren en ik daar een piepklein en beleefd opmerkinkje over maakte, werd me gelijk voorgesteld om het eens uit te praten met een imposante beveiligingsman.
Ik deed er verder het zwijgen toe, ook toen de Ryanair hostessen me sigaretten met rook maar zonder vuur probeerden te verpatsen; toen ze rondkwamen met teddyberen en andere prullaria en zelfs nadat ik de fantastische prijs van drie euro voor een thee in de brochure had gezien.
We landden in Knock en door de speakers klonk een daverend applaus.
Op die manier feliciteerden we onszelf en de bemanning omdat we het op tijd gehaald hadden.

Ik werd een beetje bang van het hele gedoe en besloot dat - als de wereld op hol sloeg - het dan wel zonder mij zou zijn...

TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST

Het is verwonderlijk hoe snel je weer in het vertrouwde ritme van weleer valt.
Het leek wel of ik nooit was weggeweest...

Ondanks de snijdende kou hadden we een hartverwarmend familiefeest voor de verjaardag van mijn mama in april. Als ze zo verder gaat met het vervroegen van verjaardagen, hebben we in 2014 een eeuweling te vieren.
Op woensdag bezocht ik het toeristische Puurs waar De Zwarten en zijn toekomstige gade Suzy me middels sloten Duvel allerlei geheimen over het wonderlijke Afrika trachtten te ontfutselen. Het enige gevolg van het bacchanaal was dat ondergetekende om tien uur onder de wol zat en de dag erop doorbracht met het bestrijden van een hardnekkige kater.
Donderdag dan stond ingepland als een cultureel bezoek aan de stad Geel alwaar Jef - ooit uitbater van het onovertroffen Via Via cafe in Arusha - nu de bezieler is van De Halle. Samen met de vrolijke Onsea zusjes hadden we een fijne avond, eerst in De Halle, dan in de Post waar er gewoon verplicht "postgras" moest gegeten worden om daarna weer af te sluiten bij Jef.
De laatste dag van de eerste week werd tenslotte in Brugge doorgebracht in het charmante gezelschap van mijn mama en Heidi met haar mama Lea.
Op de ietwat verontruste vraag van Lea waarom we dan wel met zijn vieren op stap gingen, kwamen we tot de verhelderende uitleg dat we ons twaalf-jaar-uit-elkaar vierden.


Op zaterdagmiddag bezocht ik Ursel bij Jan en Annemarie, die in november nog in Arusha bij me op bezoek waren geweest. Ook Tom en Kathleen en Koen en Delphine met de kleine Viggo waren er en met uitzondering van de baby leek het wel of we opnieuw in de Kokodril zaten.
's Avonds tenslotte ging het naar Dikkelvenne waar mijn twee adoptiefzonen Matti en Sam wonen, samen met hun mama, (mijn lieve nichtje) en de rest van hun familie.
Toen de jongens eind 2007 op wereldreis waren, hebben ze flink wat tijd bij me doorgebracht.
Eventjes dacht ik zelfs dat ik er nooit meer vanaf zou raken.
Zondag tenslotte werd grotendeels in het mooie Gent doorgebracht en de dag werd beeindigd in het onovertroffen Ozgem restaurant in het vrolijke en licht aangeschoten gezelschap van Wim en Wendie en - alweer - Jan en Annemarie...

Ik zou het zo wel weer gewoon kunnen worden.
Benieuwd of mijn cholesterol niveau daar ook zo over denkt...