Wat voorafging: de wereld schijnt op hol te slaan maar ik zit veilig in een boerengat in Ierland...
Niemand wachtte me op...
Tot die vaststelling kwam ik althans nadat ik een kwartiertje in de bijtende kou had staan wachten.
Het drong tot me door dat ik geen telefoonnummer en geen adres had van mijn gastheren; enkel via email zou ik hen eventueel kunnen bereiken.
Gelukkig daagde Cindy uiteindelijk toch op en het weerzien was allerhartelijkst.
Ook hier betrof het een viering van zoveel-jaar-uit-elkaar en het deed me plezier Cindy en haar nieuwe vriend zo gelukkig te zien.
Dat het tussen ons drieen wel klikte, wist ik al uit de veelvuldige MSN gesprekken van de voorbij jaren maar nog veel benieuwder was ik naar Akira, de australische herder.
Akira had de eerste vier jaar van zijn jonge leven doorgebracht in ons kleine gezinnetje en was - toen ik naar Afrika verhuisde - mee met Cindy naar Ierland vertrokken waar hij zijn tijd spendeerde met slapen en schapen.
Ik floot zoals ik al die jaren gedaan had en Akira kwam aangerend, ietwat verward door het signaal dat ie vijf jaar geleden de laatste keer had gehoord.
Hij stoof op Cindy af en toen, heel langzaam, kwam het besef binnengesijpeld.
Toen Akira uiteindelijk tot het volledige beeld van de hereniging gekomen was, was er geen houden meer aan.
Zijn ras als herder indachtig hield hij me constant bij de kudde van drie.
Ontsnappen was geen optie meer...
We gingen wandelen in the Connemarra, de hond gek van vreugde en wij versteven van de kou; bezochten enkele typische en zo gezellige Irish pubs en brachten toen een rustige avond thuis door.
Op donderdag had ik pannenkoeken als ontbijt in Ierland, een koffie in London, een hamburger in Frankrijk en tenslotte landde ik 's avonds uitgeput op de zetel van mijn zusje in Belgie.
Vrijdag dan ging het naar Maria, de buurvrouw-boerin waar ik mijn hele jeugd doorgebracht heb en die ik bijgevolg wel als mijn tweede mama mag beschouwen.
Verder gingen we winkelen, tonnen chocolade die helaas verdwenen in Addis Abbaba en toen werd de avond afgesloten met kaas en wijn samen met de hele familie.
Op zaterdag tenslotte stond het vliegtuig klaar om me naar Tanzania te vliegen.
Na een totaal oninteressante en lange vlucht was ik eindelijk terug thuis, zonder chocolade maar met zoveel leuke ontmoetingen in mijn herinneringen.
Bedankt aan allen voor de heerlijke tijd...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten