TERUG VAN NOOIT WEGGEWEEST, DEEL II

Wat voorafging: een hectische maar heel gezellige week.
Dat het allemaal nog drukker kon, bewees week twee...


Maandag was besproken voor de Veldstraat in Gent. Terwijl mijn vrienden zich terug naar hun werkhol sleepten, zou ik winkels afschuimen op zoek naar degelijke schoenen, nieuwe hemden, camera's en toebehoren en allerlei attributen die in Oost-Afrika niet te vinden waren.
Een blik in het biljettenvakje van mijn portefeuille overtuigde me van de nutteloosheid van mijn ijdel plan. De voorbije week, met trein- en busticketten door het hele land, met lekkere avonden in diverse afspanningen (god, wat is het leven duur geworden) en een overvloed aan lekker eten had een dusdanig gat in mijn budget geslagen dat mijn doortocht in de winkelwandelstraat zich beperkte tot het aflikken van diverse vitrines.
De avond in De Avonden maakte gelukkig veel goed.
Samen met Valentijn, zijn vriendin Lore en Marie gingen we eten in het fantastische restaurant van een oud klasgenootje van me. Muriel bestuurde nog altijd De Avonden met een ontwapenende charme en samen met de bezoekers aan Arusha in de tijd voor het Incident, haalden we herinneringen op aan het wangedrag van de heer Valentijn.

Dinsdagochtend vertrok ik in alle vroegte om ook andere landen van Europa te annexeren.
Om acht uur was ik in Rijsel maar daar bleek dat het treinongeval in Halle het treinverkeer danig in de war had gestuurd.
Tegen de middag kwam ik uiteindelijk aan in London alwaar ik een ontmoeting had met de altijd innemende Liz.
Ik had de jongedame uit Ghana leren kennen in het Via Via cafe waar ze op donderdag-feestavond om vijf uur 's ochtends nog altijd enthousiast stond te dansen terwijl de overige vijf klanten ergens laveloos aan de bar kleefden.
Het geheim van Liz was tomeloze energie, geen vlees of vis en geen verboden producten zoals alcohol of tabak.
Het had haar geen windeieren gelegd want ondertussen was ze een gevierd advocaat bij een hoog aangeschreven kantoor in hartje London.
Liz nam me mee naar Modern Tate en het V&A design museum. Qua cultuurshock na twee jaar in "the dark heart of Africa" kon dat tellen.

Op woensdag nam ik in alle vroegte afscheid van Liz en zette koers naar Ierland.

In de luchthaven van Stanstedt werd mijn zakmes in de vuilbak gegooid terwijl me aan de balie verzekerd was dat ik het handige ding bij mijn terugkomst terug kon ophalen.
Toen daarna ook mijn douchegel en mijn deodorant (meer dan halfleeg maar de verpakking was groter dan 100 ml) hetzelfde lot beschoren waren en ik daar een piepklein en beleefd opmerkinkje over maakte, werd me gelijk voorgesteld om het eens uit te praten met een imposante beveiligingsman.
Ik deed er verder het zwijgen toe, ook toen de Ryanair hostessen me sigaretten met rook maar zonder vuur probeerden te verpatsen; toen ze rondkwamen met teddyberen en andere prullaria en zelfs nadat ik de fantastische prijs van drie euro voor een thee in de brochure had gezien.
We landden in Knock en door de speakers klonk een daverend applaus.
Op die manier feliciteerden we onszelf en de bemanning omdat we het op tijd gehaald hadden.

Ik werd een beetje bang van het hele gedoe en besloot dat - als de wereld op hol sloeg - het dan wel zonder mij zou zijn...