THE DARK SIDE OF THE ROOM

Het gaat niet goed met deze wereld.
Wie me enigszins kent, zal weten dat ik daar al langer dan vandaag van overtuigd ben, maar nu loopt het wel helemaal uit de hand.
Gisteren bezocht ik Temdo, een overheidsbedrijf dat machines ontwerpt.
In samenwerking met de heren ingenieurs proberen we een nieuw ontwerp uit voor een briketteermachine.

Overheidsgebouwen zijn volgens mij overal ter wereld hetzelfde.
Er hangt die niet te definieren tristesse en het zou me helemaal niet verbazen als er ergens in een duister, achteraf gelegen fabriekje grote hoeveelheden spuitbussen gefabriceerd worden die die specifieke geur afscheidt die zo eigen is aan dit soort gebouwen.
Een mengeling is het van verzuurde etensresten, goedkope after shave van mannen die sinds lang alle hoop op enige ambitie vervlogen zagen gaan en tenslotte de geioniseerde elektriciteitsgeur van werkeloze printers, computers en dergelijke.
Door de gangen waren schimmen, op een grijze dame na die de krant van gisteren zit te lezen zijn de bureaus leeg en de persoon die je komt bezoeken is net altijd die dag op verlof vertrokken.
Deze reus op lemen voeten houdt zichzelf in stand omdat dat nu eenmaal twintig jaar ervoor in ingewikkelde en hoogdravende statuten zo bepaald is en omdat sinds dan niemand het hele gebeuren nog in vraag heeft gesteld.
De vast aangeworven grijze muizen nog het minst.


Op vrijdag om vier uur wordt alles anders...
Het weekend is in zicht en dan gonst plots een soort energieke gekte door de lucht.
Zoals het opgenomen is in de gebruiken sinds lang vervlogen tijden, mag en kan dan alles.
Met zijn allen begeven de contractueel aangestelden zich dan als lemmingen, piepend van opwinding naar het kamertje waar het allemaal om draait.
De tanzaniaanse Franky Loosveldts, de gefrustreerde madammen Protput en hun collega's gooien alle vooroordelen en taboes overboord, net als hun schoenen met platte hakken en hun naar mottenballen ruikende kostuums en mantelpakjes en geven zich over aan een allesverterende en allesvergetende orgie.
Het zedenloos gehijg en gesteun gaat door tot klokslag vijf.
Dan gaat het gekende signaal waardoor iedereen weer tot inkeer komt.
Zoals zo mooi beschreven in "Het Parfum" van Patrick Suskind kijkt iedereen elkaar met grote verbaasde ogen aan; worden kleren en schaamte weer aangetrokken en tjokt iedereen berouwvol voor zoveel losbandigheid naar de ingang.

Of zou het er toch anders aan toegaan in die dark room?








En trouwens, waarom brandt er in godsnaam licht in een dark room??