Wat voorafging: we kregen de ergste regenbui ooit over ons heen...
Op tien minuten veranderden de lieflijke velden met zonnebloemen en grazende koeien in een halucinant laatste-oordeel-tafereel.
Bomen zwiepten heen en weer, het zicht door de voorruit werd beperkt tot een metertje grijs gordijn en de regen kletterde zo hevig dat we elkaar nauwelijks konden verstaan.
Het zag ernaar uit dat we met zijn drietjes de nacht in de benepen cabine zouden doorbrengen en even later bleek dat zelfs Adam, met zijn altijd berustende ingesteldheid, dat geen optie vond.
Tot onze verrassing kreeg ie de truck weer los maar een paar tientallen meter verder stonden we alweer hopeloos vast in een woest kolkende rivier die even tevoren nog een alleraardigst weggetje was geweest.
Opnieuw kregen we de bak los nadat we met zijn allen uit alle macht geduwd hadden en terwijl Adam het zekere voor het onzekere nam en het gas er flink ophield, glibberden wij te voet en doorweekt tot aan onze knieen tot op een iets meer berijdbare weg.
De euforie was totaal; we feliciteerden onze rallypiloot en het vooruitzicht op een koude en natte nacht in de truck leek nu ver achter ons te liggen.
Toch was het einde van onze calvarie niet in zicht, zo bleek tien minuutjes later.
Het water dat met duizenden liters in de valleien naar beneden stroomde, zorgde voor een rivier op een plaats waar we enkel een paar uur voordien door een zanderige bedding hadden gereden.
Opnieuw waadden we door het kniehoge water om de beste doorgang te vinden en opnieuw bewees Adam een verdomd goeie chauffeur te zijn.
De hoop op een bed steeg opnieuw met enkele graden maar eenmaal in een vuil en modderig dorpje werden onze verwachtingen met de grond gelijk gemaakt.
Waar we eerder die dag op ons gemak door wat zand geploeterd hadden, lag nu een rivier van een goeie dertig meter breed.
Hier was geen doorkomen aan.
Met open mond stonden we naar het natuurgeweld te kijken.
We probeerden de truck te draaien en met een joelende bende kinderen die hielpen duwen, raakten we terug in het dorp.
We kochten gelijk alle vijf-centiliter zakjes Vodka op en met koekjes als enige voeding, maakten we het beste van ons diner.
Daarna spanden we een gatenrijk blauw zeil over de open laadbak van de truck en met de extra zakken die we gebruikten om de zaden in te transporteren, fabriceerden we een matras en dekens.
Adam en Shabani kwamen nog trots het half weggevreten matrasje tonen dat ze gescoord hadden en toen was het tijd voor rust.
Onze heupen en schouders deden pijn door de harde ondergrond; we werden zowat lek gestoken door duizenden en duizenden muggen en we beseften al heel snel dat zo'n kunstof plastic zak nu niet echt het ideale deken is.
Uiteindelijk en zeer tot onze verwondering werd het alsnog dag en we gingen opnieuw het peil van de rivier bekijken.
De kracht was afgenomen maar het leek nog altijd ondoenbaar om de overkant te bereiken.
Gelukkig dacht onze ervaren piloot hier anders over...
1 opmerking:
dan boek je een reisje naar ... en krijg je een avonturentocht in de plaats. Heeft ook wat hé?
Een reactie posten