MUSKIETENDRAAD EN KIPPENNET

Volgens de Asperger-regelmaat moet na het werk een glas gedronken worden met de krant erbij.
Ik heb het ondertussen zover gedreven met mijn eigen strikte regeltjes dat ik gewoon het te bezoeken drankhol weer verlaat als "The Citizen" van die dag er niet ligt.
In Damascus, mijn favoriete afspanning, hebben ze het alvast goed begrepen.
"We strijken die gek best niet te veel tegen de figuurlijke haren," moeten ze hebben besloten en zo komt het dat de krant er elke avond netjes klaar ligt.

Gisteren stootte ik alweer op een paar interessante artikels.
Hulpverleners in vluchtelingenkampen in het westen van Tanzania hadden vastgesteld dat hun congolese bezoekers het aangereikte materiaal wel eens volledig anders durfden te gebruiken dan ooit de bedoeling mocht zijn.

Het is regenseizoen nu en de vochtigheid zorgt voor een verhoogde aanwezigheid van muggen.
Onder die onverbiddelijke zoemers bevindt zich ook de Anopheles soort die malaria overbrengt.
Om avondlijke en vroeg-ochtendlijke besmettingen tegen te gaan, werden dan ook massaal en gratis muskietennetten uitgedeeld.
Helaas zag de afrikaanse geest dit gegeven anders.
De netten werden ofwel doorverkocht voor dumpingprijzen aan de omliggende dorpen of werden anderzijds - u raadt het nooit - gebruikt als afspanning voor de kippenren.

Gevolg was dan natuurlijk ook dat negentig procent van de problemen bij de ziekenboeg over malaria ging.

Ongetwijfeld stuiten zulke verhalen over kortzichtigheid en hebberigheid op onbegrip bij de meesten van u.
Ook ik keur het hele gebeuren niet goed maar tegelijk probeer ik ook te begrijpen waar zulk gedrag vandaan komt.
We hebben het hier over mensen die sinds jaren de grootste gruwel hebben meegemaakt, die ontheemd zijn en opeengepakt worden in kampen waar hygiene en privacy onbestaande woorden zijn.
Mensen die - door de omstandigheden - overlevers pur sang geworden zijn.
Als je dan een verleden meesleept waarin je alles kwijt bent geraakt, zowel je weinige bezittingen als je eer en misschien zelfs een deel van je familie; als je in een heden leeft waar je geen werk en bijgevolg geen inkomen hebt en als je tenslotte een toekomst voor je hebt zonder enig vooruitzicht - het kan morgen afgelopen zijn maar het kan evengoed nog jaren aanslepen in deze negorij - dan vind ik het helemaal niet vreemd dat onze westerburen kiezen voor onmiddellijke behoeftenbevrediging in plaats van te opteren voor een bescherming tegen een mogelijke ziekte in de toekomst.
Het weinige geld dat ze krijgen bij verkoop zorgt misschien voor wat extra melkpoeder voor de baby of voor een stuk zeep; de kippen zorgen voor de broodnodige proteines of eventueel nog wat extra cash.
Het is absurd, het is vreemd maar laat ons misschien toch enig begrip hebben voor de overlevingskunst van mensen die sinds lang alle hoop verloren hebben en toch nog de kracht hebben om op een inventieve manier in het leven te staan...