Tot vijf jaar geleden had ik geen mobiele telefoon.
Ik vond het niet nodig, het interesseerde me niet en iedereen die me kende kon me altijd bellen in de Kokodril.
Niet dat ik dan ook maar enige moeite deed om vriendelijk te zijn aan de telefoon maar ik kon tenminste bereikt worden.
Toen kwam plots de GSM in mijn leven en sindsdien ben ik zwaar verslaafd aan het zenden van SMSjes naar zowat de helft van de wereldbevolking.
Van de andere helft heb ik het nummer nog niet...
Tot acht maand geleden had ik ook geen laptop. Ook niet nodig en meer van die blabla.
Nu heb ik er wel eentje en ik kan ook alweer geen dag zonder het ding eens op te starten.
Het is altijd mijn eigen keuze geweest dergelijke toestellen niet te bezitten en nu ik ze heb, vraag ik me af of ik er wel beter van word.
Hoe anders moet het zijn voor een gemiddelde Tanzaniaan met een salaris van maximum honderdvijftig euro per maand die ondertussen wel toegang heeft tot alle TV kanalen in de lokale bar en tot internet in het cybercafe.
Deze veelal jonge mensen worden keihard met hun neus op de feiten gedrukt: al deze gadgets bestaan maar jij zal ze nooit bezitten.
Vandaar dat piraatversies en goedkope copies hier zo makkelijk te vinden zijn.
Daarnaast is er natuurlijk ook nog de kwestie van het informatie-overaanbod waar wij in het rijke westen beetje aan beetje bij gewend zijn geraakt.
Hoe moet een jongen die vijf jaar geleden nog diep in de bush woonde, omgaan met wellustige dames, heren met teveel blingbling om hun nek en protserige huizen met patserige auto's op MTV?
Hoe plaats je zoiets? Wat beschouw je nog als normaal en in hoeverre kan iemand onschuldig inschatten wat waar en wat leugen is?
Het verwonderde me dan ook helemaal niet dat ik een vrolijke collectie hardporno aantrof in het huisje van mijn nachtwaker.
Met gezonde interesse bekeek ik de hoesjes tot het me plots koud om het hart werd.
Een van de hoesjes toonde een blote dame die het nogal naar haar zin had met een eerder groot huisdier.
De term op zijn hondjes kreeg plots een heel bijzondere bijklank...
De achterflap toonde me een halve zoo.
Dierenliefhebbers zat in Tanzania, daar moet je echt niet voor op safari gaan in deze tijden.
Ik vond het alvast heel verdacht allemaal maar wat me nog meer bezig hield, is hoe George daar nu mee omgaat.
Denkt hij vanaf nu dat dat normaal is in de westerse wereld? Zijn alle blanke vrouwen nu in voor de meest fantastische spelletjes?
Ik vraag me in ieder geval af waar die onbegrensde mogelijkheden van de hedendaagse technologie nog verder zullen toe leiden....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten