OP DEN DOOL MET MIJN IDOOL

Toen rond Y2K (ziet er altijd zo futuristisch en speciaal uit. Vandaar...)de vlaamse krant Het Nieuwsblad zich afvroeg hoe de overgang ervaren zou worden in andere culturen werd het moedige plan opgevat om een reporter uit te sturen die gedurende dertien maand dagelijks verslag zou uitbrengen in de krant over zijn wedervaren tijdens zijn wereldreis.

Het hele project werd van nabij gevolgd in De Kokodril te Gent.
Mijn laatste wapenfeit van iedere dag gedurende meer dan een jaar was de column uitknippen en bewaren in een speciaal daartoe uitgebracht koffertje.
De drang om andere horizonten te verkennen, sluimerde al sinds lang en dankzij de krant kon ik elke dag heel eventjes op reis.

De artikeltjes waren geschreven op een vrolijke en vrije manier en ik bewonderde en benijdde de reiziger-journalist voor zijn vrijbuitersstatus.
Toen Marc Helsen uiteindelijk weer ongeschonden opdook in Belgie, ging ie gelijk overal lezingen geven over zijn fantastische trip.
Een daarvan werd georganiseerd door de Landbouwkundige Kring die in die tijd onder de leiding van de goede heer Valentijn Verhaeghe op regelmatige tijdstippen mijn afspanning onveilig maakte.
Ik informeerde elk lid van de studentenclub dat ze mijnheer Helsen met of tegen zijn zin het Kokokaffee moesten binnensleuren zodat ik met eigen ogen mijn groot idool kon aanschouwen.

Er gebeurde lange tijd niets die avond.
Op het moment dat ik de tent wou sluiten kwam een man binnengewaaid.
Zoals helaas zo regelmatig gebeurt, zoeken mannen die hun houvast kwijtraken na bijvoorbeeld een scheiding hun heil nogal snel in de drank.
Ik rekende de man al bij voorbaat tot die beklagenswaardige ondersoort en bereidde me voor op twee uur diepzinnige gesprekken over zijn ellende.

Tot mijn grote vreugde bleek het echter Marc te zijn.
Tot diep in de nacht bleven we met zijn tweeen kletsen in het ondertussen gesloten cafe.
Marc praatte, ik luisterde en de Duvel deed de rest.

Zes jaar lang hoorde ik niets meer van Marc. Ik volgde zijn verhalen in de krant, ik kocht zijn boeken en verslond ze met gretige jaloezie.

Op dinsdag werd ik gebeld door Zaina van Via Via.
Tot mijn verbazing kreeg ik Marc Helsen aan de lijn.
We spraken later die dag af en ik werd geinformeerd over het nieuwe avontuur van de wereldreiziger.
Marc is in opdracht van De Gazet van Antwerpen en Het Belang van Limburg onderweg van Cairo naar Zuid-Afrika.
Hij hoopt daar aan te komen op de eerste dag van de wereldbeker en doet ondertussen opnieuw dagelijks verslag van zijn wedervaren met bussen en boven op trucks.
Marc had tot in Arusha non stop gereisd en was duidelijk toe aan een verzetje.
Dinsdag verliep alles nog redelijk omdat ik mijn collega moest ophalen later die avond op de luchthaven maar woensdag en donderdag ontbonden we onze duivels in Arusha.
Via Damascus, Onsea House en Via Via en middels inname van flinke hoeveelheden cocktails en slokdarmvernietigende Konyagi belandde ik uiteindelijk op vrijdagmorgen volledig brak op kantoor.
Ik vervloekte Marc maar het was een heerlijke tijd geweest.
Vandaag gaan we op reportage naar de voetbal academie in Arusha waar jongeren zich enkel mogen inschrijven als ze ook school volgen en vanavond gaan we naar een kwis ten voordele van een watervoorzieningsproject, gewoon om aan te tonen dat we ons ook kunnen gedragen.

Voor al wie wil weten hoe Marc het allemaal ervaren heeft hier in Arusha: koop vanaf nu de GvA of het BvL en volg zijn dagelijkse schrijfsels.
Net als bij alle vorige reizen komt ook hiervan een boek uit en ik hoop maar dat Marc de gevleugelde uitdrukking "what happens in Vegas, stays in Vegas" niet vergeet...

http://nl.wikipedia.org/wiki/Marc_Helsen