Vandaag is de dag van het laden.
Eindelijk zullen we ons niet meer door ladingen dozen moeten wurmen om gewoon het licht aan te doen of de gordijnen te sluiten.
Wel, vandaag zou de dag moeten zijn maar zo zeker ben ik daar niet van.
Dinsdag en woensdag - vandaag - zijn Eid feestdagen voor het eind van de Ramadhan, alhoewel het ook maandag en dinsdag kan geweest zijn. Dat heeft dan weer te maken met de stand van de maan en daar heerst wel eens wat onenigheid over.
Gevolg is dat het land lam ligt voor drie dagen, net na een weekend,
De container is ruim op tijd besteld en de verantwoordelijke in kwestie heeft me meermaals verzekerd dat alles wel in orde komt.
Laatste nieuws is dat de container deze namiddag komt.
Dat lees ik dan weer als om een uur of halfvijf terwijl vrienden een afscheidsfeestje hebben georganiseerd dat ietsje later al van start gaat voor de mensen die van hun werk komen.
Ook mijn hele team is op de hoogte dat we alles beginnen buiten te zetten vanaf tien uur. De eerste stond hier al om kwart voor acht aan de deur en is nu een ommetje aan het maken. God weet waarheen want veel valt hier niet te beleven...
We zien wel wat het allemaal wordt,
Translate
woensdag 30 juli 2014
maandag 28 juli 2014
DE HEELMEESTERS IN ARUSHA
Enige tijd geleden raakte ik helemaal verdwaald in "Cutting voor Stone" van Abraham Verghese (vertaald in het Nederlands als De Heelmeesters).
Het boek beschrijft de levens van tweelingbroers tegen de achtergrond van een snel veranderend Etiophie.
Een broer wordt als bij toeval een specialist in de behandeling van fistula's, een gegeven dat helaas nog altijd teveel voorkomt in ontwikkelingslanden door gebrek aan voldoende hospitalen en medische kennis.
Tijdens de verkoop van al wat we niet zullen meenemen naar Vietnam, achtten we het ook wijs het kippenhok met de bijhorende kippen van de hand te doen.
Al bij al een heel gedoe om die zooi door de scanner te krijgen.
Vorige week belandde bedaarde Australische Andrew in onze tuin en terwijl we met een mannetje of zes het kippenhok probeerden uit de grond te krijgen, praatten we wat heen en weer.
Nu heb ik het niet zozeer op de "witte Messiahs" die arme zieltjes komen winnen terwijl ze zelf hun acht kinderen naar de International School zenden, twee keer per jaar naar de States vliegen en voor de rest volop genieten van wat hun kerk in het thuisland allemaal op hun bankrekening overmaakt.
Het plaatje klopt niet en ik vind het behoorlijk schijnheilig.
Toen Andrew vertelde dat ie missionaris was, gingen de alarmvlaggen gelijk de hoogte in.
Zijn vrouw was de dochter van missionarissen en ik begon al ernstig te vrezen dat onze kippen elke dag aan de Vespers en het Sermoen zouden onderworpen worden ter eer en glorie van de Almachtige.
Andrew was een chirurg die na twaalf jaar Etiophie nu al vier jaar in Arusha werkte, Hij en zijn vrouw waren beiden vrijwilligers wat betekende dat ze helemaal niets werden betaald en dat ze zelf maar moesten zorgen voor sponsering van mensen die het mooi vonden wat ze deden.
Samen hadden ze een zoon van 8 en eentje van 4 en hoe het verder moest met onderwijs, dat wisten ze niet.
Het lokale net is beneden alle peil en de internationale scholen zijn schrikbarend duur,
Met het ouder worden, begon ie ook wat na te denken over pensioensparen want dat had ie nog nooit eerder gedaan.
Ik hoorde wat bitterheid in Andrew's stem toen ie het had over zijn vroegere studiegenoten die nu een luxueuze villa van een miljoen dollar afbetaald hadden.
Toen Andrew daarna vertelde dat ie eigenlijk alleen op fistels opereerde en die techniek verfijnd had in Etiophie, gingen mijn gedachten natuurlijk onmiddellijk naar De Heelmeesters.
Bleek dat de auteur van het boek Andrew veelvuldig had geconsulteerd over de technische kant van de operatie. Als dank had Andrew het boek gekregen maar aan lezen was ie niet toegekomen; daar had ie het te druk voor.
Hij is nu in Kenia waar al 120 vrouwen op de wachtlijst staan en vliegt daarna de helft van Afrika door om trainingen te geven.
Andrew en Stephanie, een koppel om naar op te kijken!!
Het boek beschrijft de levens van tweelingbroers tegen de achtergrond van een snel veranderend Etiophie.
Een broer wordt als bij toeval een specialist in de behandeling van fistula's, een gegeven dat helaas nog altijd teveel voorkomt in ontwikkelingslanden door gebrek aan voldoende hospitalen en medische kennis.
Tijdens de verkoop van al wat we niet zullen meenemen naar Vietnam, achtten we het ook wijs het kippenhok met de bijhorende kippen van de hand te doen.
Al bij al een heel gedoe om die zooi door de scanner te krijgen.
Vorige week belandde bedaarde Australische Andrew in onze tuin en terwijl we met een mannetje of zes het kippenhok probeerden uit de grond te krijgen, praatten we wat heen en weer.
Nu heb ik het niet zozeer op de "witte Messiahs" die arme zieltjes komen winnen terwijl ze zelf hun acht kinderen naar de International School zenden, twee keer per jaar naar de States vliegen en voor de rest volop genieten van wat hun kerk in het thuisland allemaal op hun bankrekening overmaakt.
Het plaatje klopt niet en ik vind het behoorlijk schijnheilig.
Toen Andrew vertelde dat ie missionaris was, gingen de alarmvlaggen gelijk de hoogte in.
Zijn vrouw was de dochter van missionarissen en ik begon al ernstig te vrezen dat onze kippen elke dag aan de Vespers en het Sermoen zouden onderworpen worden ter eer en glorie van de Almachtige.
Andrew was een chirurg die na twaalf jaar Etiophie nu al vier jaar in Arusha werkte, Hij en zijn vrouw waren beiden vrijwilligers wat betekende dat ze helemaal niets werden betaald en dat ze zelf maar moesten zorgen voor sponsering van mensen die het mooi vonden wat ze deden.
Samen hadden ze een zoon van 8 en eentje van 4 en hoe het verder moest met onderwijs, dat wisten ze niet.
Het lokale net is beneden alle peil en de internationale scholen zijn schrikbarend duur,
Met het ouder worden, begon ie ook wat na te denken over pensioensparen want dat had ie nog nooit eerder gedaan.
Ik hoorde wat bitterheid in Andrew's stem toen ie het had over zijn vroegere studiegenoten die nu een luxueuze villa van een miljoen dollar afbetaald hadden.
Toen Andrew daarna vertelde dat ie eigenlijk alleen op fistels opereerde en die techniek verfijnd had in Etiophie, gingen mijn gedachten natuurlijk onmiddellijk naar De Heelmeesters.
Bleek dat de auteur van het boek Andrew veelvuldig had geconsulteerd over de technische kant van de operatie. Als dank had Andrew het boek gekregen maar aan lezen was ie niet toegekomen; daar had ie het te druk voor.
Hij is nu in Kenia waar al 120 vrouwen op de wachtlijst staan en vliegt daarna de helft van Afrika door om trainingen te geven.
Andrew en Stephanie, een koppel om naar op te kijken!!
woensdag 23 juli 2014
HET PAKKEN VAN DOZEN GAAT NIET OVER ROZEN.
Pas als je aan het pakken bent, besef je hoeveel rommel hebt.
Van een deel ervan neem je met plezier afscheid maar uiteindelijk gaat er toch weer teveel in de eindeloze stroom kartonnen dozen.
Gelukkig hebben we ook voor de honden een oplossing gevonden. Bejaarde Morani en behaarde Congo kunnen in het koelere Arusha klimaat blijven dankzij adoptie bij een vriendelijk Tazaniaans-Duits koppel.
Verder moeten natuurlijk allerlei instanties van ons vertrek op de hoogte worden gebracht. Dat gaat meestal gepaard met een bezoekje aan het bedrijf of instelling.
Daarna volgt een email waarbij ik verdere samenwerking opzeg met de reden erbij en waar ik om confirmatie vraag. Akkoord van de andere partij; alle rekeningen zijn betaald. Dat soort onzin.
Dan blijft het stil aan de andere kant.
Na twee, drie herinneringen krijg ik dan meestal een nietszeggend antwoord terug waaruit blijkt dat de verzender absoluut niet weet wat van hem verwacht wordt.
En zo modderen we nog een dag of tien aan totdat we eindelijk kunnen afmarcheren in een andere richting.
woensdag 16 juli 2014
AND THE WINNING COUNTRY IS....
Het moet een hele eer zijn om de regenboogfamilie bij je onderdanen te mogen rekenen.
Eens het nieuws de ronde deed dat onze Vlaams-Taiwanees-Amerikaans-Rwandees gezin zou verkassen, stroomden de aanvragen binnen.
We hebben lang gewikt en ook wat gewogen maar op 1 augustus vliegen we naar Taiwan....
.... alwaar we een weekje blijven om dan onze nieuwe stek te kiezen in Vietnam!
Land van het meest verse, lichte en gevarieerde eten ter wereld. Land met een verleden van een wrede en brutale oorlog, land met een eindeloze kustlijn en met prachtige plekjes om te ontdekken.
Ho Chi Minh City - het voormalige Saigon - wordt onze uitvalsbasis. Een stad van zeven millioen inwoners die allemaal vier brommertjes schijnen te hebben. De boda boda's van Arusha verdwijnen erbij in het niet.
Wat het allemaal zal geven, daar hebben we geen idee van maar dat behoorlijk uitdagend zal worden, daar zijn we nu al zeker van.
Twee dingen houden me nu al uit mijn slaap:
Het zeeklimaat dat schommelt tussen enerzijds warm en vochtig en anderzijds bloedheet en zweterig drijfnat is net dat ietsje anders dan de koele droogte van Arusha.
Daarnaast wordt ook de taal een serieus struikelblok. Het Chinees heeft vier toonhoogten in de gesproken taal en als Mimi dat uitlegt aan me, hoor ik meestal geen verschil.
Vietnamees nu heeft er zes.
Ik ben nu al zeker dat mijn zinnen meestal totaal geen zin zullen hebben voor mijn toehoorders, ook al gebruik ik het correcte woord...
Soep is Pho maar wordt dan weer zo uitgesproken.
Ik sterf vast van de honger!
Eens het nieuws de ronde deed dat onze Vlaams-Taiwanees-Amerikaans-Rwandees gezin zou verkassen, stroomden de aanvragen binnen.
We hebben lang gewikt en ook wat gewogen maar op 1 augustus vliegen we naar Taiwan....
.... alwaar we een weekje blijven om dan onze nieuwe stek te kiezen in Vietnam!
Land van het meest verse, lichte en gevarieerde eten ter wereld. Land met een verleden van een wrede en brutale oorlog, land met een eindeloze kustlijn en met prachtige plekjes om te ontdekken.
Ho Chi Minh City - het voormalige Saigon - wordt onze uitvalsbasis. Een stad van zeven millioen inwoners die allemaal vier brommertjes schijnen te hebben. De boda boda's van Arusha verdwijnen erbij in het niet.
Wat het allemaal zal geven, daar hebben we geen idee van maar dat behoorlijk uitdagend zal worden, daar zijn we nu al zeker van.
Twee dingen houden me nu al uit mijn slaap:
Het zeeklimaat dat schommelt tussen enerzijds warm en vochtig en anderzijds bloedheet en zweterig drijfnat is net dat ietsje anders dan de koele droogte van Arusha.
Daarnaast wordt ook de taal een serieus struikelblok. Het Chinees heeft vier toonhoogten in de gesproken taal en als Mimi dat uitlegt aan me, hoor ik meestal geen verschil.
Vietnamees nu heeft er zes.
Ik ben nu al zeker dat mijn zinnen meestal totaal geen zin zullen hebben voor mijn toehoorders, ook al gebruik ik het correcte woord...
Soep is Pho maar wordt dan weer zo uitgesproken.
Ik sterf vast van de honger!
vrijdag 11 juli 2014
SOLDEKES, BATJES, EINDE REEKSEN....
Aangezien het volgend land op ons lijstje een heftige taks tot 70% toepast op huishoudapparaten, besloten we om het 1 en ander van de hand te doen om de container wat lichter en de portefeuille dan weet wat voller te maken.
Ik zwoegde een email in elkaar met links naar dropbox - waar is de tijd van camera's met filmrolletjes en een enveloppe met Boudewijn in de rechterbovenhoek? (netjes recht in de hoek plakken anders weigert die norse postbode het te bezorgen) - en zond dat uit naar Arusha Mailing List.
De gevolgen waren niet te overzien.
In geen tijd had ik tien emails van ontgoochelde kopers die de links niet konden openen. Terdege bewust van mijn schamele kwaliteiten als IT-professioneel, flanste ik een nieuwe advertentie in elkaar die beter werkte.
Opnieuw waren de gevolgen niet te overzien.
De hele Arusha-bevolking (blanken, Indiers, middenklasse Tanzanianen) viel over elkaar heen zoals Amerikanen op Black Friday en het was interessant te zien hoe de diverse bevolkingsgroepen verschillend reageerden op de koopjes.
De blanken kwamen binnen met een doel voor ogen; bekeken het product en betaalden. Basta.
De Indiers stuurden tien emails waarin ze al begonnen te sjacheren over de prijs, noemden me hun beste vriend - maar vergaten naam en gezicht op het moment dat ze terug buitenstapten - en bleven eindeloos dooremmeren over een halve euro.
De Tanzanianen tenslotte maakten er een gezellig uitje van (voor hen dan toch). Ze verschenen in groepjes van drie of vier en bekeken gelijk het hele interieur. Ook de dingen die niet te koop stonden, werden aan een grondige inspectie onderworpen.
De onderhandelingen gingen van start met pijnlijke grimassen alsof ik net gevraagd had een nier af te staan in ruil voor een fruitpers.
De portefeuille werd bovengehaald en weer weggestopt. Het was duidelijk dat het de eigenaar teveel leed deed om afstand te doen van die rode briefjes,
"Als ik er nu gewoon een paar kon houden als aandenken aan hun vrienden die gevallen zijn in de strijd van de verkoop", schenen ze te denken....
Na eindeloze onderhandelingen over twee keer niks werd de deal gesloten en behoorden beide partijen daar uitermate blij en opgewonden over te doen.
Tegen acht uur 's avonds waren de laatste kopers buitengewerkt.
Doodmoe maakte ik de rekening en vooral het feit dat sommige museumstukken uit de 1992-beginperiode van De Kokodril een nieuw leven begonnen op het Afrikaanse continent, maakten me tevreden.
Vandaag alweer 34 emails en veel is er niet meer te verkopen.
Tweede Ronde!!
Ik zwoegde een email in elkaar met links naar dropbox - waar is de tijd van camera's met filmrolletjes en een enveloppe met Boudewijn in de rechterbovenhoek? (netjes recht in de hoek plakken anders weigert die norse postbode het te bezorgen) - en zond dat uit naar Arusha Mailing List.
De gevolgen waren niet te overzien.
In geen tijd had ik tien emails van ontgoochelde kopers die de links niet konden openen. Terdege bewust van mijn schamele kwaliteiten als IT-professioneel, flanste ik een nieuwe advertentie in elkaar die beter werkte.
Opnieuw waren de gevolgen niet te overzien.
De hele Arusha-bevolking (blanken, Indiers, middenklasse Tanzanianen) viel over elkaar heen zoals Amerikanen op Black Friday en het was interessant te zien hoe de diverse bevolkingsgroepen verschillend reageerden op de koopjes.
De blanken kwamen binnen met een doel voor ogen; bekeken het product en betaalden. Basta.
De Indiers stuurden tien emails waarin ze al begonnen te sjacheren over de prijs, noemden me hun beste vriend - maar vergaten naam en gezicht op het moment dat ze terug buitenstapten - en bleven eindeloos dooremmeren over een halve euro.
De Tanzanianen tenslotte maakten er een gezellig uitje van (voor hen dan toch). Ze verschenen in groepjes van drie of vier en bekeken gelijk het hele interieur. Ook de dingen die niet te koop stonden, werden aan een grondige inspectie onderworpen.
De onderhandelingen gingen van start met pijnlijke grimassen alsof ik net gevraagd had een nier af te staan in ruil voor een fruitpers.
De portefeuille werd bovengehaald en weer weggestopt. Het was duidelijk dat het de eigenaar teveel leed deed om afstand te doen van die rode briefjes,
"Als ik er nu gewoon een paar kon houden als aandenken aan hun vrienden die gevallen zijn in de strijd van de verkoop", schenen ze te denken....
Na eindeloze onderhandelingen over twee keer niks werd de deal gesloten en behoorden beide partijen daar uitermate blij en opgewonden over te doen.
Tegen acht uur 's avonds waren de laatste kopers buitengewerkt.
Doodmoe maakte ik de rekening en vooral het feit dat sommige museumstukken uit de 1992-beginperiode van De Kokodril een nieuw leven begonnen op het Afrikaanse continent, maakten me tevreden.
Vandaag alweer 34 emails en veel is er niet meer te verkopen.
Tweede Ronde!!
woensdag 9 juli 2014
IS HET GRAS ECHT WEL GROENER??
Wat me al eventjes bezig houdt, nu het vertrek nakend is, is dat alles zoveel beter en vlotter zal lopen eens we het Donkere Continent achter ons laten.
Ze kunnen het hier niet, ze willen het niet, het interesseert ze allemaal niet.
Dat zal allemaal anders zijn in de nabije toekomst eens we in Verwegistan wonen!
Gelukzalig zullen we door formaliteiten heen dansen, zullen we welkom geheten worden met fanfares en bloemenslingers en iedereen zal grote blij hebben dat we deel willen uitmaken van de nieuwe familie.
Als voorproefje voor het afscheid van Afrika kwam ik eind juni een weekje naar Nederland en Belgie (Nederland voor een conferentie en in Belgie werd ik drie dagen lang gegijzeld door mijn lieve mama - praat dus met de gijzelnemer als je boos bent dat ik niet langs ben gekomen.).
Op de zes treinen die ik nam tussen Schiphol, de conferentie en het thuisfront hadden er drie vertraging.
De hoofdprijs gaat hierbij naar de schrikbarend dure Thalys op mijn laatste dag. We stonden 70 minuten stil net buiten Schiphol en ik miste mijn vlucht terug naar Tanzania.
Omboeken naar een andere vlucht met kosten, landen in Kenia met visum en een taxi in het midden van de nacht naar de grens met Tanzania; het kostte me allemaal samen €300 extra.
Op de website van Thalys kan ik of opteren voor 25% teruggave van mijn ticket (of 5.5% van de door mij gemaakte uitgaven) of anders kan ik mijn klacht mailen naar "inlichtingen". Helaas zijn die jongens dan weer aan de voorbereidingen voor hun winterslaap bezig en antwoordden ze gewoon niet.
Om verder informatie in te winnen over ons nieuw verblijf voor de volgende jaren, contacteerden we achtereenvolgens de ambassade van ons nieuwe moederland in Taiwan, in Tanzania en in Amerika.
Veel zin hadden ze duidelijk niet in ons want de antwoorden op onze zeer concrete vragen waren op zijn minst ontwijkend en meestal zelfs foutief zo zou later blijken.
We gingen dan maar voor de Taiwanese en de Amerikaanse ambassade maar ook daar viel niet veel correct nieuws te rapen.
De vluchten zijn al geboekt, het huis is doorverhuurd en de school is opgezegd maar toch vraag ik me af of ik niet lekker gezellig hier moet blijven.
Het is hier allemaal zo sclecht nog niet....
Ze kunnen het hier niet, ze willen het niet, het interesseert ze allemaal niet.
Dat zal allemaal anders zijn in de nabije toekomst eens we in Verwegistan wonen!
Gelukzalig zullen we door formaliteiten heen dansen, zullen we welkom geheten worden met fanfares en bloemenslingers en iedereen zal grote blij hebben dat we deel willen uitmaken van de nieuwe familie.
Als voorproefje voor het afscheid van Afrika kwam ik eind juni een weekje naar Nederland en Belgie (Nederland voor een conferentie en in Belgie werd ik drie dagen lang gegijzeld door mijn lieve mama - praat dus met de gijzelnemer als je boos bent dat ik niet langs ben gekomen.).
Op de zes treinen die ik nam tussen Schiphol, de conferentie en het thuisfront hadden er drie vertraging.
De hoofdprijs gaat hierbij naar de schrikbarend dure Thalys op mijn laatste dag. We stonden 70 minuten stil net buiten Schiphol en ik miste mijn vlucht terug naar Tanzania.
Omboeken naar een andere vlucht met kosten, landen in Kenia met visum en een taxi in het midden van de nacht naar de grens met Tanzania; het kostte me allemaal samen €300 extra.
Op de website van Thalys kan ik of opteren voor 25% teruggave van mijn ticket (of 5.5% van de door mij gemaakte uitgaven) of anders kan ik mijn klacht mailen naar "inlichtingen". Helaas zijn die jongens dan weer aan de voorbereidingen voor hun winterslaap bezig en antwoordden ze gewoon niet.
Om verder informatie in te winnen over ons nieuw verblijf voor de volgende jaren, contacteerden we achtereenvolgens de ambassade van ons nieuwe moederland in Taiwan, in Tanzania en in Amerika.
Veel zin hadden ze duidelijk niet in ons want de antwoorden op onze zeer concrete vragen waren op zijn minst ontwijkend en meestal zelfs foutief zo zou later blijken.
We gingen dan maar voor de Taiwanese en de Amerikaanse ambassade maar ook daar viel niet veel correct nieuws te rapen.
De vluchten zijn al geboekt, het huis is doorverhuurd en de school is opgezegd maar toch vraag ik me af of ik niet lekker gezellig hier moet blijven.
Het is hier allemaal zo sclecht nog niet....
maandag 7 juli 2014
HET GEVECHT MET DE BUREAUCRATIE
Iedereen die ooit met zijn grootvader naar het duivenlokaal is geweest (de duiven waren al bij al zo belangrijk niet, het bier des te meer), zal zich de spaarkas herinneren,
Een grote houten bak was het met allemaal gleufjes.
Op dagen dat de portefeuille goed gevuld was, werden wat centen nagelaten en eens om de zoveel tijd werd alles leeggemaakt en omgezet in gerstenat.
Ook in Tanzania hebben we een dergelijk systeem, hoewel het hier verplicht is door de regering.
Elke maand wordt 20% van je loon aan de kant gezet en als je de leeftijd van 55 haalt, krijg je je appeltje voor de dorst uitbetaald.
Voor expats ligt dat iets anders want dat is eigenlijk een hele duiventil van mensen die de hele tijd in- en uitvliegen.
Eens je beslist hebt te vertrekken, leg je een enkele-reis-ticket voor samen met wat andere documenten en krijg je - hopelijk - waar je recht op hebt.
Op regelmatige tijdstippen ontmoette ik piloten die maanden daarvoor het land verlaten hadden. Gefrustreerd vertelden ze dat ze teruggekomen waren om hun spaargeld op te halen en dat ze nu al twee maand klem zaten.
Elke dag opnieuw gingen ze langs in het statige gebouw en elke dag opnieuw moesten ze "morgen"
terugkomen.
Het was dus ook met frisse tegenzin dat ik begon aan de processie van Echternach die mijn bankrekening wat moest spijzen voor ons vertrek (jahaa!! Dit is niet zomaar een verhaaltje over centen, dit is de start van een nieuw leven).
Vooreerst bleek dat 1 bedrijf waar ik ooit voor gewerkt had de fondsen nooit op mijn rekening had gestort. Ik ging langs op hun bureau en kreeg een papiertje waar ik opnieuw mee naar NSSF (National Social Security Fund) toog.
De aanpassingen werden doorgevoerd maar nog kwam het bedrag aan hun kant niet overeen met mijn berekeningen.
Op dag twee zat ik anderhalf uur samen met een lieve oma die uiteindelijk op mijn aanwijzingen gewoon wat bedragen bijvoegde op bepaalde data.
We volgden daarvoor mijn afschriften en op geen enkel moment keek ze ook na of de sommen ook overeenkwamen met wat er ooit gestort was.
Hier lag een kans om schandalig rijk te worden, bedacht ik...
Op dag drie miste ik een stempel op een document.
Toen ik terugkwam, had ik ook een bewijs van de bank nodig om aan te tonen dat de rekening op mijn naam ook effectief mijn rekening was. (wie zal het ooit in zijn hoofd halen om zijn eigen centen op iemand anders rekening te deponeren?).
Toen het gevraagde document terug kwam, bleek de stempel niet duidelijk leesbaar te zijn,
Rood aangelopen stoomde ik opnieuw de stad in.
Dit beloofde een werk van lange adem te worden.
Achtereenvolgens bleek mijn NSSF kaart niet te werken, werd er een fout vastgesteld op mijn nieuwe kaart en kwamen mijn vingerafdrukken niet overeen met wat in het systeem werd gevonden.
Een ticket als bewijs dat ik het land zou verlaten, had ik nog niet dus ik vreesde al dat ik zou stranden na vier dagen heen-en weergeloop maar toen kwam Mister Banda in het vizier.
Onze verhouding was onmiddellijk duidelijk: hij zou zich het vuur uit de sloffen lopen voor me en ik moest mijn totale adoratie voor hem duidelijk maken waarbij hij me met een soort van devote hooghartigheid beminnelijk aankeek.
Blijkbaar speelde ik mijn rol overtuigend.
Om twaalf uur bracht ik mijn stapeltje papieren binnen.
Een exit ticket was plots niet nodig nu ik onder Zijn persoonlijke bescherming stond.
Om drie uur kreeg ik telefoon van de man.
Alles was klaar en de boekhouder zou de overschrijving onmiddellijk tekenen.
's Avonds kreeg ik een telefoontje van meneer Banda.
Of we elkaar ergens konden ontmoeten voor een glas.
Duidelijk was dat het bewieroken alleen niet voldoende was; er moest ook wat goud en mirre bij....
Een grote houten bak was het met allemaal gleufjes.
Op dagen dat de portefeuille goed gevuld was, werden wat centen nagelaten en eens om de zoveel tijd werd alles leeggemaakt en omgezet in gerstenat.
Ook in Tanzania hebben we een dergelijk systeem, hoewel het hier verplicht is door de regering.
Elke maand wordt 20% van je loon aan de kant gezet en als je de leeftijd van 55 haalt, krijg je je appeltje voor de dorst uitbetaald.
Voor expats ligt dat iets anders want dat is eigenlijk een hele duiventil van mensen die de hele tijd in- en uitvliegen.
Eens je beslist hebt te vertrekken, leg je een enkele-reis-ticket voor samen met wat andere documenten en krijg je - hopelijk - waar je recht op hebt.
Op regelmatige tijdstippen ontmoette ik piloten die maanden daarvoor het land verlaten hadden. Gefrustreerd vertelden ze dat ze teruggekomen waren om hun spaargeld op te halen en dat ze nu al twee maand klem zaten.
Elke dag opnieuw gingen ze langs in het statige gebouw en elke dag opnieuw moesten ze "morgen"
terugkomen.
Het was dus ook met frisse tegenzin dat ik begon aan de processie van Echternach die mijn bankrekening wat moest spijzen voor ons vertrek (jahaa!! Dit is niet zomaar een verhaaltje over centen, dit is de start van een nieuw leven).
Vooreerst bleek dat 1 bedrijf waar ik ooit voor gewerkt had de fondsen nooit op mijn rekening had gestort. Ik ging langs op hun bureau en kreeg een papiertje waar ik opnieuw mee naar NSSF (National Social Security Fund) toog.
De aanpassingen werden doorgevoerd maar nog kwam het bedrag aan hun kant niet overeen met mijn berekeningen.
Op dag twee zat ik anderhalf uur samen met een lieve oma die uiteindelijk op mijn aanwijzingen gewoon wat bedragen bijvoegde op bepaalde data.
We volgden daarvoor mijn afschriften en op geen enkel moment keek ze ook na of de sommen ook overeenkwamen met wat er ooit gestort was.
Hier lag een kans om schandalig rijk te worden, bedacht ik...
Op dag drie miste ik een stempel op een document.
Toen ik terugkwam, had ik ook een bewijs van de bank nodig om aan te tonen dat de rekening op mijn naam ook effectief mijn rekening was. (wie zal het ooit in zijn hoofd halen om zijn eigen centen op iemand anders rekening te deponeren?).
Toen het gevraagde document terug kwam, bleek de stempel niet duidelijk leesbaar te zijn,
Rood aangelopen stoomde ik opnieuw de stad in.
Dit beloofde een werk van lange adem te worden.
Achtereenvolgens bleek mijn NSSF kaart niet te werken, werd er een fout vastgesteld op mijn nieuwe kaart en kwamen mijn vingerafdrukken niet overeen met wat in het systeem werd gevonden.
Een ticket als bewijs dat ik het land zou verlaten, had ik nog niet dus ik vreesde al dat ik zou stranden na vier dagen heen-en weergeloop maar toen kwam Mister Banda in het vizier.
Onze verhouding was onmiddellijk duidelijk: hij zou zich het vuur uit de sloffen lopen voor me en ik moest mijn totale adoratie voor hem duidelijk maken waarbij hij me met een soort van devote hooghartigheid beminnelijk aankeek.
Blijkbaar speelde ik mijn rol overtuigend.
Om twaalf uur bracht ik mijn stapeltje papieren binnen.
Een exit ticket was plots niet nodig nu ik onder Zijn persoonlijke bescherming stond.
Om drie uur kreeg ik telefoon van de man.
Alles was klaar en de boekhouder zou de overschrijving onmiddellijk tekenen.
's Avonds kreeg ik een telefoontje van meneer Banda.
Of we elkaar ergens konden ontmoeten voor een glas.
Duidelijk was dat het bewieroken alleen niet voldoende was; er moest ook wat goud en mirre bij....
Abonneren op:
Posts (Atom)