Aangezien het volgend land op ons lijstje een heftige taks tot 70% toepast op huishoudapparaten, besloten we om het 1 en ander van de hand te doen om de container wat lichter en de portefeuille dan weet wat voller te maken.
Ik zwoegde een email in elkaar met links naar dropbox - waar is de tijd van camera's met filmrolletjes en een enveloppe met Boudewijn in de rechterbovenhoek? (netjes recht in de hoek plakken anders weigert die norse postbode het te bezorgen) - en zond dat uit naar Arusha Mailing List.
De gevolgen waren niet te overzien.
In geen tijd had ik tien emails van ontgoochelde kopers die de links niet konden openen. Terdege bewust van mijn schamele kwaliteiten als IT-professioneel, flanste ik een nieuwe advertentie in elkaar die beter werkte.
Opnieuw waren de gevolgen niet te overzien.
De hele Arusha-bevolking (blanken, Indiers, middenklasse Tanzanianen) viel over elkaar heen zoals Amerikanen op Black Friday en het was interessant te zien hoe de diverse bevolkingsgroepen verschillend reageerden op de koopjes.
De blanken kwamen binnen met een doel voor ogen; bekeken het product en betaalden. Basta.
De Indiers stuurden tien emails waarin ze al begonnen te sjacheren over de prijs, noemden me hun beste vriend - maar vergaten naam en gezicht op het moment dat ze terug buitenstapten - en bleven eindeloos dooremmeren over een halve euro.
De Tanzanianen tenslotte maakten er een gezellig uitje van (voor hen dan toch). Ze verschenen in groepjes van drie of vier en bekeken gelijk het hele interieur. Ook de dingen die niet te koop stonden, werden aan een grondige inspectie onderworpen.
De onderhandelingen gingen van start met pijnlijke grimassen alsof ik net gevraagd had een nier af te staan in ruil voor een fruitpers.
De portefeuille werd bovengehaald en weer weggestopt. Het was duidelijk dat het de eigenaar teveel leed deed om afstand te doen van die rode briefjes,
"Als ik er nu gewoon een paar kon houden als aandenken aan hun vrienden die gevallen zijn in de strijd van de verkoop", schenen ze te denken....
Na eindeloze onderhandelingen over twee keer niks werd de deal gesloten en behoorden beide partijen daar uitermate blij en opgewonden over te doen.
Tegen acht uur 's avonds waren de laatste kopers buitengewerkt.
Doodmoe maakte ik de rekening en vooral het feit dat sommige museumstukken uit de 1992-beginperiode van De Kokodril een nieuw leven begonnen op het Afrikaanse continent, maakten me tevreden.
Vandaag alweer 34 emails en veel is er niet meer te verkopen.
Tweede Ronde!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten