Het moet een hele eer zijn om de regenboogfamilie bij je onderdanen te mogen rekenen.
Eens het nieuws de ronde deed dat onze Vlaams-Taiwanees-Amerikaans-Rwandees gezin zou verkassen, stroomden de aanvragen binnen.
We hebben lang gewikt en ook wat gewogen maar op 1 augustus vliegen we naar Taiwan....
.... alwaar we een weekje blijven om dan onze nieuwe stek te kiezen in Vietnam!
Land van het meest verse, lichte en gevarieerde eten ter wereld. Land met een verleden van een wrede en brutale oorlog, land met een eindeloze kustlijn en met prachtige plekjes om te ontdekken.
Ho Chi Minh City - het voormalige Saigon - wordt onze uitvalsbasis. Een stad van zeven millioen inwoners die allemaal vier brommertjes schijnen te hebben. De boda boda's van Arusha verdwijnen erbij in het niet.
Wat het allemaal zal geven, daar hebben we geen idee van maar dat behoorlijk uitdagend zal worden, daar zijn we nu al zeker van.
Twee dingen houden me nu al uit mijn slaap:
Het zeeklimaat dat schommelt tussen enerzijds warm en vochtig en anderzijds bloedheet en zweterig drijfnat is net dat ietsje anders dan de koele droogte van Arusha.
Daarnaast wordt ook de taal een serieus struikelblok. Het Chinees heeft vier toonhoogten in de gesproken taal en als Mimi dat uitlegt aan me, hoor ik meestal geen verschil.
Vietnamees nu heeft er zes.
Ik ben nu al zeker dat mijn zinnen meestal totaal geen zin zullen hebben voor mijn toehoorders, ook al gebruik ik het correcte woord...
Soep is Pho maar wordt dan weer zo uitgesproken.
Ik sterf vast van de honger!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten