THE BONKIGE BROMPOT-BROMMER BROTHERS (DEEL II)

Om ons fysiek voor te bereiden op onze zware uitdaging, gingen we nog een paar baantjes trekken in het zwembad maar om tien uur hadden we niet veel meer woorden nodig om te vertrekken.
We namen afscheid van het gezinnetje dat dezelfde dag naar Taiwan vloog en we zadelden onze paarden. (enfin, we zetten ons koffertje tussen onze benen op het voetenplankje van de scootertjes maar dat bekt niet zo lekker).

Ik had er niet bij stilgestaan dat Harald nog nooit op zo'n onding had gereden en zoemde de ondergrondse parking uit.
In mijn spiegel zag ik mijn reisgezel volgen en ik wist dat ie de kneepjes van het vak wel zou uitvogelen tijdens het rijden.

Onze eerste halte was Ta Lai Longhouse net buiten Cat Tien National Park, een ritje van 150 km.
We slaagden erin om te verdwalen; een rondje van waarschijnlijk 50 kilometer te maken en uiteindelijk netjes terug op onze originele weg uit te komen (anders had niemand ooit nog iets van ons gehoord) en we reden dus uiteindelijk de - ondertussen - 200 km in iets van een vijf uur.

Op vier niet zo heel sociale Tjechische dames na was de Longhouse verlaten en we kozen de zetels op de veranda uit voor een biertje.
Het koelde snel af en er was wat wind; een voorbode van een storm die in deze periode van het jaar wel meer voorkomen.
Tien minuten later zaten we midden in een zelden geziene plensbui met als orgelpunt een boom die heel traagjes en heel galant slagzij maakte nadat ie ontworteld werd door de rukwinden.

De volgende ochtend kregen we twee te kleine mountainbikes onder de kont en fietsten we naar de hoofdkwartieren van het National Park.
Een mooi ritje was het maar als je twintig jaar niet meer gefietst hebt, krijg je algauw zadelpijn van je schouders tot je tenen.
Onderweg zagen we onder de noemer wilde dieren 1 pauw en in de rubriek natuurverschijnselen een perfecte halo rond de zon.
We aten in een oninspirerend restaurant behalve dat we, het was bijna een horrorfilm, in slow motion aangevallen werden door bloedzuigertjes die traag in onze richting tuimelden (een beetje zoals een Slinky de trap afkwam in de jaren '80), aangetrokken als ze waren door onze lichaamswarmte.

Harald had het niet meer en met een robuuste stoel ging ie de 2 cm lange creatuurtjes te lijf.
Het meisje achter de bar bekeek de actie met grote interesse...

We moesten ook nog een grote boom bezoeken (groot inderdaad, En hoog) en langs de rapids passeren (te ver. Opgegeven) en toen ging het terug naar Ta Lai Longhouse.
Te lam om het hele stuk te fietsen, wandelden we grote stukken en bij aankomst liet Harald me beloven dat we dit nooit meer zouden doen.
Iets waar ik absoluut geen moeite mee had...

Stefan Everts en ZZ Top samen op reis....

Rechts op de foto: back to the 70's (met Martin Sheen in Apocalypse Now)

Ta Lai Longhouse

Een perfecte halo rond de zon

Een grote boom inderdaad

THE BONKIGE BROMPOT-BROMMER BROTHERS (DEEL I)

Op 1 uitzondering na (in het Frans de 'herborene' genoemd), heb ik nog geen Vlaming ontmoet in dit laatste jaar in Vietnam die het leven net als ik niet de hele tijd door een roze bril wil bekijken.

Op geregelde tijdstippen een beetje stoom aflaten over de stupiditeit van het leven in het algemeen en de Homo Sapiens(?) in het bijzonder, is gegarandeerd een zeer vermakelijke bezigheid.

Noem ons grumpy, nors, ontevreden; het kan me niet schelen.

Er is niks mis met een gezonde portie kritiek nu en dan...

Een heel jaar lang heb ik daarin mijn sparringpartner Harald moeten missen maar in juli is ie dan toch op het vliegtuig gestapt voor een bezoekje.

De tussenlanding in Indonesie dacht nog even roet in het eten te gooien maar uiteindelijk kwam mijn companion uit Tanzania dan toch met 24 uur vertraging aan.

We hadden de kinderen bij vriendjes ondergebracht en namen Harald meteen mee voor wat Vietnamese specialiteiten naar het originele Ngon restaurant. Daarna nog een paar biertjes in wat meer Westerse bars en dan naar bed want een rijk gevuld programma wachtte onze bezoeker.

Op dag twee reden we naar de Cu Chi tunnels.

Een enorm netwerk van maar liefst 250 km was gegraven om het de vijand moeilijk te maken. Er waren ondergrondse hospitalen en vergaderzalen maar alles was helaas op mini-mensenmaat gemaakt.

Dat scheelde alvast op het uitgraven.

We liepen langs smalle paadjes achter de gids aan, zagen een wandelend blad (dat stilzat) en ik kon me levendig inbeelden hoe het kwam dat zoveel militairen mentaal geknakt terug in de Verenigde Staten waren geland.

Je bent 19 of 20; je bent nooit uit de prairies of de bergen waar je opgroeide geweest en plots word je zonder noemenswaardige opleiding in een hete en vochtige jungle gedropt. De tegenstander kent het land als zijn broekzak en daar loop je dan, met een veel te zware uitrusting, in de wetenschap dat je elk moment overhoop kan geknald worden...

We hielden halt bij een kleine verhoging met een gat in elke richting.

Voor de klantvriendelijkheid was de omgeving rond het heuveltje vrijgemaakt maar je kon je onmiddellijk voorstellen hoe de kogels je plots rond de oren konden fluiten zonder dat je de vijand zelfs maar opgemerkt had.

Onze gids vroeg ons hoe je nu in dat ding kon raken? We zochten tussen de rottende bladeren tot bleek dat de man zelf op het luikje stond.

We daalden af - zelfs ik werd er zonder schoenlepel ingeperst - en worstelden ons door de nauwe gangetjes. 

Het was ongelooflijk hoe hier oorlog gevoerd werd, 40 jaar geleden.

Na nog wat extra rondleidingen en de verplichte doortocht door de souvenirstalletjes - geen opdringerige verkopers en geen exorbitante prijzen - zetten we koers naar de Eeuwige Schietvelden.

Voor een paar dollar kon je vijf kogels kopen en een rondje afvuren met een Kalishnikov, een M10 of een M16.

We voelden ons even de hoofdrolspelers in Apocalypse Now, zeker toen we doel troffen en rode vonken in het rond schoten.

In een bijbelse zondvloed reden we met een slakkegangetje terug naar Sai Gon en we gingen vroeg slapen want ons wacht de heldentocht op zware motoren doorheen onontgonnen Vietnamees terrein...

Stilzittend wandelend blad

                                                                             

Moeder en dochter gaan ondergronds

... en een rondje afvuren met een Kalishnikov, een M10 of een M16.

RACISME ZONDER SLECHTE BEDOELINGEN IS OOK RACISME (DEEL III)

Begrijp me niet verkeerd, op vele vlakken staan we mijlenver voor en het is logisch dat we deze kennis ook delen met landen die hierin nog achterop hinken.
Of die aanpak altruistisch is of op winst is gebaseerd, doet er niet toe zolang zoveel mogelijk mensen maar kunnen genieten van die bepaalde vooruitgang.

Het is nog altijd schrijnend te zien hoe een ziekte waar je in Belgie niet van op kijkt, toch mensenlevens kan eisen in andere streken.
Ook ons onderwijs heeft een basis van eeuwen en staat ongetwijfeld mijlenver voor op wat ik zie in Tanzania en Vietnam.

Waar het mij om gaat in deze post, zijn onze normen en waarden die we willen gaan uitdragen.
Wie zijn wij dat we er zo zeker van zijn dat onze evolutie daarin de enige juiste is en dat die ook moet toegepast worden in andere streken?
Waarom hebben wij de arrogantie om mensen uit landen die ons met grote stappen inhalen te gaan vertellen hoe het nu allemaal precies moet?

Neem nu het homohuwelijk dat - eindelijk - ook gelegaliseerd is in de Verenigde Staten. Mooi voor landen die er klaar voor zijn maar moet dat dan ook gelijk bij iedereen op hetzelfde moment door de strot geduwd worden?
Oeganda met oude krokodil Museveni aan het roer heeft het er zo niet op begrepen en hopla, daar gaat het vermanende vingertje al in de lucht.
Dat onze ex-militair het niet zo erg nauw neemt met mensenrechten en nu ook homofielen in het vizier neemt, is verwerpelijk.
Dat de Westerse wereld Oeganda het mes op de keel zet en ze Het Licht wil laten zien door te dreigen met stopzetting van ontwikkelingssteun is al even onbegrijpelijk en heel erg paternalistisch.

We praten tenslotte over landen in ontwikkeling.
Gun ze dan ook de tijd om tot nieuw inzichten te komen zonder dat wij een tweede golf missionarissen willen zijn!

RACISME ZONDER SLECHTE BEDOELINGEN IS OOK RACISME (DEEL II)

Het hele eieren eten als je het over een andere cultuur hebt, is net dat ie vreemd is aan wat je zelf gewend bent.
Veel moeilijker dan dit kan het toch niet zijn?

Daarom dat ik met veel plezier in Tanzania gewoond heb en nu ook in Vietnam ben. Je leert net - door een andere aanpak te zien werken - dat niet alles moet lopen volgens onze Westerse normen.
Een mooi voorbeeld hiervan is het Vietnamese verkeer.
Het is een wespennest, een labyrinth, een gekkenhuis.
Maar belangrijker: het werkt en niemand die zich opjaagt.
Iedereen wurmt zich een beetje langs iedereen heen maar daar komt geen gescheld of geduw aan te pas. Je rijdt iemand klem maar die persoon denkt : "nu stop ik maar straks is hij het."
Veel boeddistischer kan het niet worden, lijkt me.
Naar het schijnt zijn er 17 miljoen scooters in Sai Gon alleen.
Laat die allemaal los op het asfalt volgens ons rigide Europese systeem en de boel staat binnen het eerste half uur hopeloos klem met nog wat vechtpartijen er boven op omdat onze persoonlijke Westerse vrijheid nu eenmaal dicteert dat we meer rechten dan plichten hebben en dat we bijgevolg ook het recht hebben om dat goedschiks kwaadschiks aan onze tegenstrever duidelijk te maken.

Onze bezoeker nu op het Belgische feest had het helemaal nog zo niet bekeken. Ik kon uit zijn verhalen opmaken dat hij trainingen gaf en ook in weeshuizen actief was maar het was duidelijk dat hij de Westerse stempel er hier met onverzettelijkheid zou indrukken.

"Vietnamezen kunnen niet nadenken," hoorde ik hem uitleggen terwijl schuin tegenover hem een Vietnamese vrouw beleefd zat te wezen.
Laat een buitenlander dat zeggen in een restaurant op de Grote Markt van Brussel over ons en het kot is te klein, was al wat ik kon denken...
"En dat is precies waarom wij hier zijn," ging De Leraar verder, hij zag er tenminste geen graten in.
"Als ik uitleg geef over hoe een familie moet samenleven, dan zie je plots een lichtje aangaan," zo ging Zijne Alwetendheid verder.
Ik viel zo ongeveer van mijn stoel.

Als er iets is wat ik leren inzien heb tijdens mijn verblijf in het buitenland, dan is het toch dat het familiale leven hier vele vele stappen hoger ingeschat wordt dan bij ons waar de individuele vrijheid en ontwikkeling op de eerste plaats komt.
Wat de beste manier van leven is, laat ik in het midden maar wie zijn wij om met onze visie hier een beetje te gaan verkondigen hoe het zo allemaal zou moeten lopen?

Het is arrogant, het is betweterig en het zal nog in geen duizend jaar aanvaard worden, zoveel is zeker.

Enfin, morgen verder...

RACISME ZONDER SLECHTE BEDOELINGEN IS OOK RACISME

Denk nu niet dat we - zo ver verwijderd van huis - moeten leven zonder onze Belgische specialiteiten.
Belgisch bier en chocolade zijn makkelijk te vinden; we hebben net speculoospasta ontdekt, zij het aan een belachelijk hoge prijs en sinds kort worden er ook Belgische frieten verkocht in Vietnam.

Daarvoor was in het begin van juli een meneer van Lutosa speciaal langsgekomen.
Hij gaf ons een presentatie over de groei en de verwachtingen van het bedrijf en trakteerde ons op echte puntzakken met friet en veel te veel Leffe, Hoegaarden en Stella.
De mayonaise was iemand vergeten helaas maar we genoten...

De andere Jan in Sai Gon - al even kaal

Twee weken later was het alweer van dat maar deze keer zouden we de Nationale Feestdag vieren met mosselen/friet en Belgisch bier.

De meeste koppen ken ik onderhand wel maar nieuw in het gezelschap was een missionaris-achtig type op hippie sandalen.

Een heel vriendelijke opa was het die ongetwijfeld met de beste bedoelingen in Vietnam was momenteel maar de kortzichtigheid waarmee alles van buiten zijn eigen leefwereld gecategoriseerd werd, was beangstigend voor een persoon met een duidelijk academische achtergrond.

Door een (on)gelukkig toeval zat ik aan de tafel naast de zijne vlak tegenover hem en heb ik dus twee uur de kans gehad om expose na verduidelijking te mogen horen van iemand die letterlijk alles afmeet aan de perfecte Vlaamse wereld die we allemaal zo goed kennen.

Daarna heb ik vrijwillig de handdoek in de ring gegooid.

Het feest was nog in volle gang en enige baldadigheid liet zich voelen onder de Belgische expats maar het gratis Belgische bier fluisterde me balorig in dat ik de - ongetwijfeld goedbedoelende - man van antwoord moest dienen.

Een feestje verknallen door gelijk te willen halen, was een beetje jammer dus ik ging in vrijwillige ballingschap terug naar huis.

Wat onze goeie vriend zo allemaal te vertellen had, daar hebben we het morgen over!

HET HUWELIJK VAN FIRMIN CRETS, DEEL III

Het hoogtepunt van de avond nog vergeten te vermelden. Excuses, vast teveel waterbier en limonade champagne gezien, die avond.

Hierbij onze kickbox master met zijn klasje:

HET HUWELIJK VAN FIRMIN CRETS, DEEL II

Om kwart na zeven werden de lichten gedempt en kwam een violist traag door de zaal gewandeld. Hij ging zitten op het podium en toen was het de beurt aan een gitarist.
Ondertussen was een jongedame bezig met het vullen van een champagnefontein met gekleurd water en brachten twee obers een enorme cake van piepschuim binnen.

Iedereen draaide zich om naar de dubbele deuren achterin de zaal en daar kwamen Ken en Kim voorafgegaan door zes meisjes die deel uitmaakten van het huurpakket van de zaal.
Ik werd enigszins verdrietig toen ik zag dat onmiddellijk na het bruidspaar een technieker de schuinaflopende brug waarop het bruidspaar naar het podium schreed, al uit elkaar aan het halen was.
Time is money in deze contreien...

De jonggehuwden kregen een oorkonde, moesten de ouders en schoonouders een glas champagne overhandigen en gingen naarna aan het werk met de namaak-bruidstaart,
Piepschuim snijdt niet zo makkelijk, dat was al snel duidelijk.

Toen moesten ze nog een slok van die knalroze champagne nemen van elkaars glas en werd het feest voor geopend verklaard.
Onmiddellijk stroomde een groep ongeinteresseerde jongelingen binnen - ik herkende de bruidsmeisjes van vijf minuten geleden - en werd de eerste gang van het menu op onze borden gegooid.
Er was geen tijd te verliezen.
Als je iets wilde eten, moesten je schransen want daar was de tweede schotel al.

Ondertussen gingen Ken en Kim van tafel naar tafel en overal werd getoost op het paar, Na twee tafelbezoeken was Ken al zo rood als een pioen; ongetwijfeld een combinatie van zijn non-alcoholische gewoontes met het feit dat Aziaten nu eenmaal niet zo goed overweg kunnen met drank.

De jongeman werd een beetje luid en een beetje ruw maar toen ie aan onze tafel kwam, kalmeerde hij onmiddellijk.
Het is de bedoeling, zo vertelde hij ons, dat hij zich zo gedroeg; dan kon ie tenminste algauw stoppen met dat drinken.

In hoog tempo volgden de schotels elkaar op - het westerse gerecht was een rondje kalfsworst op een blad sla - en toen begon iedereen zakjes te vragen om wat van de restjes mee naar huis te nemen.

Om vijf voor negen stonden de eerste gast op en om vijf na negen waren wij de laatsten die buiten wandelden.

Ik wens Kim en Ken hierbij dan ook toe dat hun huwelijk langer duurt dan het feest....