We namen afscheid van het gezinnetje dat dezelfde dag naar Taiwan vloog en we zadelden onze paarden. (enfin, we zetten ons koffertje tussen onze benen op het voetenplankje van de scootertjes maar dat bekt niet zo lekker).
Ik had er niet bij stilgestaan dat Harald nog nooit op zo'n onding had gereden en zoemde de ondergrondse parking uit.
In mijn spiegel zag ik mijn reisgezel volgen en ik wist dat ie de kneepjes van het vak wel zou uitvogelen tijdens het rijden.
Onze eerste halte was Ta Lai Longhouse net buiten Cat Tien National Park, een ritje van 150 km.
We slaagden erin om te verdwalen; een rondje van waarschijnlijk 50 kilometer te maken en uiteindelijk netjes terug op onze originele weg uit te komen (anders had niemand ooit nog iets van ons gehoord) en we reden dus uiteindelijk de - ondertussen - 200 km in iets van een vijf uur.
Op vier niet zo heel sociale Tjechische dames na was de Longhouse verlaten en we kozen de zetels op de veranda uit voor een biertje.
Het koelde snel af en er was wat wind; een voorbode van een storm die in deze periode van het jaar wel meer voorkomen.
Tien minuten later zaten we midden in een zelden geziene plensbui met als orgelpunt een boom die heel traagjes en heel galant slagzij maakte nadat ie ontworteld werd door de rukwinden.
De volgende ochtend kregen we twee te kleine mountainbikes onder de kont en fietsten we naar de hoofdkwartieren van het National Park.
Een mooi ritje was het maar als je twintig jaar niet meer gefietst hebt, krijg je algauw zadelpijn van je schouders tot je tenen.
Onderweg zagen we onder de noemer wilde dieren 1 pauw en in de rubriek natuurverschijnselen een perfecte halo rond de zon.
We aten in een oninspirerend restaurant behalve dat we, het was bijna een horrorfilm, in slow motion aangevallen werden door bloedzuigertjes die traag in onze richting tuimelden (een beetje zoals een Slinky de trap afkwam in de jaren '80), aangetrokken als ze waren door onze lichaamswarmte.
Harald had het niet meer en met een robuuste stoel ging ie de 2 cm lange creatuurtjes te lijf.
Het meisje achter de bar bekeek de actie met grote interesse...
We moesten ook nog een grote boom bezoeken (groot inderdaad, En hoog) en langs de rapids passeren (te ver. Opgegeven) en toen ging het terug naar Ta Lai Longhouse.
Te lam om het hele stuk te fietsen, wandelden we grote stukken en bij aankomst liet Harald me beloven dat we dit nooit meer zouden doen.
Iets waar ik absoluut geen moeite mee had...
 |
| Stefan Everts en ZZ Top samen op reis.... |
 |
| Rechts op de foto: back to the 70's (met Martin Sheen in Apocalypse Now) |
 |
| Ta Lai Longhouse |
 |
| Een perfecte halo rond de zon |
 |
| Een grote boom inderdaad |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten