Op 1 uitzondering na (in het Frans de 'herborene' genoemd), heb ik nog geen Vlaming ontmoet in dit laatste jaar in Vietnam die het leven net als ik niet de hele tijd door een roze bril wil bekijken.
Op geregelde tijdstippen een beetje stoom aflaten over de stupiditeit van het leven in het algemeen en de Homo Sapiens(?) in het bijzonder, is gegarandeerd een zeer vermakelijke bezigheid.
Noem ons grumpy, nors, ontevreden; het kan me niet schelen.
Er is niks mis met een gezonde portie kritiek nu en dan...
Een heel jaar lang heb ik daarin mijn sparringpartner Harald moeten missen maar in juli is ie dan toch op het vliegtuig gestapt voor een bezoekje.
De tussenlanding in Indonesie dacht nog even roet in het eten te gooien maar uiteindelijk kwam mijn companion uit Tanzania dan toch met 24 uur vertraging aan.
We hadden de kinderen bij vriendjes ondergebracht en namen Harald meteen mee voor wat Vietnamese specialiteiten naar het originele Ngon restaurant. Daarna nog een paar biertjes in wat meer Westerse bars en dan naar bed want een rijk gevuld programma wachtte onze bezoeker.
Op dag twee reden we naar de Cu Chi tunnels.
Een enorm netwerk van maar liefst 250 km was gegraven om het de vijand moeilijk te maken. Er waren ondergrondse hospitalen en vergaderzalen maar alles was helaas op mini-mensenmaat gemaakt.
Dat scheelde alvast op het uitgraven.
We liepen langs smalle paadjes achter de gids aan, zagen een wandelend blad (dat stilzat) en ik kon me levendig inbeelden hoe het kwam dat zoveel militairen mentaal geknakt terug in de Verenigde Staten waren geland.
Je bent 19 of 20; je bent nooit uit de prairies of de bergen waar je opgroeide geweest en plots word je zonder noemenswaardige opleiding in een hete en vochtige jungle gedropt. De tegenstander kent het land als zijn broekzak en daar loop je dan, met een veel te zware uitrusting, in de wetenschap dat je elk moment overhoop kan geknald worden...
We hielden halt bij een kleine verhoging met een gat in elke richting.
Voor de klantvriendelijkheid was de omgeving rond het heuveltje vrijgemaakt maar je kon je onmiddellijk voorstellen hoe de kogels je plots rond de oren konden fluiten zonder dat je de vijand zelfs maar opgemerkt had.
Onze gids vroeg ons hoe je nu in dat ding kon raken? We zochten tussen de rottende bladeren tot bleek dat de man zelf op het luikje stond.
We daalden af - zelfs ik werd er zonder schoenlepel ingeperst - en worstelden ons door de nauwe gangetjes.
Het was ongelooflijk hoe hier oorlog gevoerd werd, 40 jaar geleden.
Na nog wat extra rondleidingen en de verplichte doortocht door de souvenirstalletjes - geen opdringerige verkopers en geen exorbitante prijzen - zetten we koers naar de Eeuwige Schietvelden.
Voor een paar dollar kon je vijf kogels kopen en een rondje afvuren met een Kalishnikov, een M10 of een M16.
We voelden ons even de hoofdrolspelers in Apocalypse Now, zeker toen we doel troffen en rode vonken in het rond schoten.
In een bijbelse zondvloed reden we met een slakkegangetje terug naar Sai Gon en we gingen vroeg slapen want ons wacht de heldentocht op zware motoren doorheen onontgonnen Vietnamees terrein...
 |
| Stilzittend wandelend blad |
 |
| Moeder en dochter gaan ondergronds |
 |
| ... en een rondje afvuren met een Kalishnikov, een M10 of een M16. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten