Het hele eieren eten als je het over een andere cultuur hebt, is net dat ie vreemd is aan wat je zelf gewend bent.
Veel moeilijker dan dit kan het toch niet zijn?
Daarom dat ik met veel plezier in Tanzania gewoond heb en nu ook in Vietnam ben. Je leert net - door een andere aanpak te zien werken - dat niet alles moet lopen volgens onze Westerse normen.
Een mooi voorbeeld hiervan is het Vietnamese verkeer.
Het is een wespennest, een labyrinth, een gekkenhuis.
Maar belangrijker: het werkt en niemand die zich opjaagt.
Iedereen wurmt zich een beetje langs iedereen heen maar daar komt geen gescheld of geduw aan te pas. Je rijdt iemand klem maar die persoon denkt : "nu stop ik maar straks is hij het."
Veel boeddistischer kan het niet worden, lijkt me.
Naar het schijnt zijn er 17 miljoen scooters in Sai Gon alleen.
Laat die allemaal los op het asfalt volgens ons rigide Europese systeem en de boel staat binnen het eerste half uur hopeloos klem met nog wat vechtpartijen er boven op omdat onze persoonlijke Westerse vrijheid nu eenmaal dicteert dat we meer rechten dan plichten hebben en dat we bijgevolg ook het recht hebben om dat goedschiks kwaadschiks aan onze tegenstrever duidelijk te maken.
Onze bezoeker nu op het Belgische feest had het helemaal nog zo niet bekeken. Ik kon uit zijn verhalen opmaken dat hij trainingen gaf en ook in weeshuizen actief was maar het was duidelijk dat hij de Westerse stempel er hier met onverzettelijkheid zou indrukken.
"Vietnamezen kunnen niet nadenken," hoorde ik hem uitleggen terwijl schuin tegenover hem een Vietnamese vrouw beleefd zat te wezen.
Laat een buitenlander dat zeggen in een restaurant op de Grote Markt van Brussel over ons en het kot is te klein, was al wat ik kon denken...
"En dat is precies waarom wij hier zijn," ging De Leraar verder, hij zag er tenminste geen graten in.
"Als ik uitleg geef over hoe een familie moet samenleven, dan zie je plots een lichtje aangaan," zo ging Zijne Alwetendheid verder.
Ik viel zo ongeveer van mijn stoel.
Als er iets is wat ik leren inzien heb tijdens mijn verblijf in het buitenland, dan is het toch dat het familiale leven hier vele vele stappen hoger ingeschat wordt dan bij ons waar de individuele vrijheid en ontwikkeling op de eerste plaats komt.
Wat de beste manier van leven is, laat ik in het midden maar wie zijn wij om met onze visie hier een beetje te gaan verkondigen hoe het zo allemaal zou moeten lopen?
Het is arrogant, het is betweterig en het zal nog in geen duizend jaar aanvaard worden, zoveel is zeker.
Enfin, morgen verder...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten