Om kwart na zeven werden de lichten gedempt en kwam een violist traag door de zaal gewandeld. Hij ging zitten op het podium en toen was het de beurt aan een gitarist.
Ondertussen was een jongedame bezig met het vullen van een champagnefontein met gekleurd water en brachten twee obers een enorme cake van piepschuim binnen.
Iedereen draaide zich om naar de dubbele deuren achterin de zaal en daar kwamen Ken en Kim voorafgegaan door zes meisjes die deel uitmaakten van het huurpakket van de zaal.
Ik werd enigszins verdrietig toen ik zag dat onmiddellijk na het bruidspaar een technieker de schuinaflopende brug waarop het bruidspaar naar het podium schreed, al uit elkaar aan het halen was.
Time is money in deze contreien...
De jonggehuwden kregen een oorkonde, moesten de ouders en schoonouders een glas champagne overhandigen en gingen naarna aan het werk met de namaak-bruidstaart,
Piepschuim snijdt niet zo makkelijk, dat was al snel duidelijk.
Toen moesten ze nog een slok van die knalroze champagne nemen van elkaars glas en werd het feest voor geopend verklaard.
Onmiddellijk stroomde een groep ongeinteresseerde jongelingen binnen - ik herkende de bruidsmeisjes van vijf minuten geleden - en werd de eerste gang van het menu op onze borden gegooid.
Er was geen tijd te verliezen.
Als je iets wilde eten, moesten je schransen want daar was de tweede schotel al.
Ondertussen gingen Ken en Kim van tafel naar tafel en overal werd getoost op het paar, Na twee tafelbezoeken was Ken al zo rood als een pioen; ongetwijfeld een combinatie van zijn non-alcoholische gewoontes met het feit dat Aziaten nu eenmaal niet zo goed overweg kunnen met drank.
De jongeman werd een beetje luid en een beetje ruw maar toen ie aan onze tafel kwam, kalmeerde hij onmiddellijk.
Het is de bedoeling, zo vertelde hij ons, dat hij zich zo gedroeg; dan kon ie tenminste algauw stoppen met dat drinken.
In hoog tempo volgden de schotels elkaar op - het westerse gerecht was een rondje kalfsworst op een blad sla - en toen begon iedereen zakjes te vragen om wat van de restjes mee naar huis te nemen.
Om vijf voor negen stonden de eerste gast op en om vijf na negen waren wij de laatsten die buiten wandelden.
Ik wens Kim en Ken hierbij dan ook toe dat hun huwelijk langer duurt dan het feest....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten