In een land waar alles nieuw is, is het natuurlijk altijd moeilijk in te schatten wat correct en gangbaar is en waar je getild wordt.
Een tweedehands 4X4 kost je makkelijk $50,000 of 60% meer dan wat je er in Belgie zou voor betalen.
De eerste keer dat iemand een dergelijk bedrag noemt, haal je je schouders op, wandel je weg en neem je je voor nooit zaken te doen met die kerel.
Als na een eindje blijkt dat zijn prijs nog zo gek niet was, voel je je een beetje opgelaten en besluit je de volgende keer wat vriendelijker afscheid te nemen.
Referenties zijn nodig om een kader te scheppen waarbinnen je kan functioneren maar je eerste opdracht is natuurlijk al om in te schatten of die referentie wel een correct gegeven is.
Ik was in gesprek met een advocatenkantoor voor de aankoop van een stuk land en kreeg vanuit een andere hoek een email dat men een copie van mijn paspoort nodig had, 'voor waar en echt verklaard', zoals dat heet.
Dus stuurde ik een email naar de advocaat om na te kijken of zij ook bevoegd waren voor dit soort zaken.
"Helaas kunnen wij dit zelf niet aftekenen, maar we kunnen je daar wel bij assisteren voor de ronde som van $500," zo luidde het antwoord.
Ik vond het allemaal een beetje veel en stapte in de auto op weg naar het oude stadscentrum waar een paar 'notariaten' waren gevestigd.
In het kluwen waar we meer stil stonden dan vooruit gingen, haalde ik de lijst boven en belde alle kantoren.
Uiteindelijk was er eentje die wat Engels praatte en die me de prijs van MMK5,000 gaf.
Ik vond $4 wel een beetje heel goedkoop en bleef maar herhalen dat ie wellicht 50,000 bedoelde.
$40 leek me nog altijd redelijk als je het vergeleek met het aanbod van $500.
Ik stapte binnen in een bijenkorf van activiteiten...
Midden een ongeloolflijke rommel liepen meisjes heen en weer met papieren en stempels; zaten jongens bedragen in te tikken op archaische computers en stapten kopers binnen om wat school- of kantoorgerief in te slaan.
Middenin dat tumult stond de tijd stil rondom een oude man op sokken.
Hij was het centrum van de tent en tegelijk leek het of ie er niet was.
Elk document dat door 1 van de werkster-bijen voor zijn neus werd gelegd, werd aan een nauwgezet onderzoek onderworpen.
Hij keek het jonge meisje van dienst aan, stelde haar - waarschijnlijk - een volstrekt irrelevante vraag en staarde weer naar het papier.
Dan sloot ie even de ogen, alsof ie vocht met een moreel dilemma, opende de gordijntjes weer heel langzaam en zuchtte diep.
"Vooruit dan maar; als het echt moet," mimiekte hij en met een vlotte zwaai verscheen zijn handtekening op het papier.
Ik had het geluk het ritueel een keer of tien te kunnen aanschouwen want er was iets mis met mijn papier en daar moest even heel hard over nagedacht worden.
De ouwe had zijn saaie job van handtekeningen zetten tot ware kunst verheven door de jaren heen en het was mooi om het toneelstukje keer op keer te zien.
Toen viel het luik over het doordeweekse theaterstukje en werd een nieuw act aangesneden.
Een man van mid veertig werd ontboden alsook het hoofd van de bijen.
De oude man gooide mijn papier op tafel tussen hun drietjes en keek zijn medewerkers aan met een diep-bedroefd gezicht.
"Dit, mijn waarde collega's, hebben we nog nooit meegemaakt maar het is eigen aan onze kwaliteitsvolle service dat we hier een oplossing voor bedenken,' murmelde hij in perfect Burmees.
Iedereen staarde naar mijn copie.
Niemand durfde zijn mond open te doen vooraleer de chef zijn idee gaf.
"Als we nu eens stempel 1 hierzo zetten," zie de baas, "en dan komt die rechthoekige hier aan de zijkant..."
Hij pauzeerde zoals alleen een president-fondateur kan.
Tenslotte had hij de aanzet gegeven en moest nummer twee in rang nu ook met een deel van de pluimen gaan lopen.
"En dan komt hier de rode stempel," vulde die aan; trots dat ie meegewerkt had aan een oplossing maar tegelijker tijd wiste ie het angstweet van zijn bovenlip af.
Hij had maar eens niet op tijd met een sluitend voorstel kunnen komen, stel je voor.
Opgewekt met de uitkomst nam het meisje het papier over en deed ze de nodige aanpassingen.
Nog 1 keer - en nu voor mijn eigen kopij - kon ik het toneeltje aanschouwen en toen kreeg ik plechtstatig mijn 'voor waar en echt verklaarde' copie in handen.
De rekening bedroeg inderdaad $4 en zeg nu zelf: op de eerste rij van hoogstaand volkstheater zitten voor $4 of iemand anders laten genieten voor $500?
De keuze is snel gemaakt...
maandag 28 maart 2016
zondag 27 maart 2016
DE WEG NAAR DEMOCRATIE (DEEL III)
Aung San Suu Kyi is een vrouw naar mijn hart, zeker weten...
Ze is erin geslaagd om vier ministerposten op haar bordje te schuiven en het zijn, mijns inziens, net die plekjes die het land voorwaarts kunnen stuwen.
The Lady staat aan het roer van Onderwijs, van Energie, van 'the President's office en van Buitenlands Zaken.
Daar kom je al een heel eind mee, lijkt me en het zou hier wel eens heel erg hard kunnen gaan eens de macht officieel is overgedragen eind april.
Een ervaren strateeg - en de dochter zijnde van - zorgt Aung San Suu Kyi ongetwijfeld voor een nieuwe wind in dit land.
Ik zie het al voor me: foreign direct investment wordt aangetrokken, daarvoor moet er meer ingezet worden op educatie en moet de energietoevoer een beetje stabieler en het hele land gaat in reuzesprongen vooruit.
Toch eens uitzoeken wie Transport Infrastructure en Logistics Development doet want dat vind ik zo gauw niet.
Hopen maar dat ze daar een gelijkgestemde ziel zitten heeft...
Naschrift
En wat lees ik een dag na deze post in de krant?
Volgens mij heeft die journalist mijn blog gelezen.
Ze is erin geslaagd om vier ministerposten op haar bordje te schuiven en het zijn, mijns inziens, net die plekjes die het land voorwaarts kunnen stuwen.
The Lady staat aan het roer van Onderwijs, van Energie, van 'the President's office en van Buitenlands Zaken.
Daar kom je al een heel eind mee, lijkt me en het zou hier wel eens heel erg hard kunnen gaan eens de macht officieel is overgedragen eind april.
Een ervaren strateeg - en de dochter zijnde van - zorgt Aung San Suu Kyi ongetwijfeld voor een nieuwe wind in dit land.
Ik zie het al voor me: foreign direct investment wordt aangetrokken, daarvoor moet er meer ingezet worden op educatie en moet de energietoevoer een beetje stabieler en het hele land gaat in reuzesprongen vooruit.
Toch eens uitzoeken wie Transport Infrastructure en Logistics Development doet want dat vind ik zo gauw niet.
Hopen maar dat ze daar een gelijkgestemde ziel zitten heeft...
Naschrift
En wat lees ik een dag na deze post in de krant?
Vrij vertaald: doe iets aan de economie, de infrastructuur, de elektriciteitsproblemen en de educatie....In the way is a weak kyat currency, decrepit infrastructure, patchy electricity and an urgent need to improve skills in a nation whose education system withered with neglect under the junta.
Volgens mij heeft die journalist mijn blog gelezen.
vrijdag 25 maart 2016
DE WEG NAAR DEMOCRATIE (DEEL II)
The Lady had ondertussen tal van prijzen ontvangen voor haar geweldloos verzet, waaronder ook de Nobelprijs voor de Vrede in '91 en het leek er een beetje op dat de militaire bewindsvoerders niet meer om haar heen konden.
Aung San Suu Kyi werd dus vrijgelaten maar ondertussen werd de grondwet snel een beetje aangepast in die zin dat iemand die nakomelingen had die niet de Burmese nationaliteit hadden, nooit president kon worden.
En laat Tante Suu Kyi nou toch net twee Britse zonen hebben. Wat een toeval.
Verder werd ook een decreet uitgevaardigd dat er maximaal 75% van de politieke zitjes te verdelen waren. De rest bleef - ongeacht de verkiezingsuitslag - in handen van het leger; alsook drie belangrijke ministerposten.
Tenslotte werd er ook al op voorhand beslist dat het leger vetorecht had (en zou houden) in aanpassingen van de grondwet.
In november 2015 werden er verkiezingen gehouden en ging de National League for Democracy lopen met 90% van de stemmen.
Vorige week dan werden een presidentskandidaat en twee vice-prseidenten verkozen door de Hluttaw, wat zo een beetje neerkomt op het parlement plus de kamer van volksvertegenwoordigers.
The Lady kon niet verkozen worden maar had al aangegeven 'dat zij boven de president' zou staan.
Zoals verwacht won haar kandidaat en vertrouweling met duidelijke meerderheid het presidentschap.
Htin Kyaw, 69, is een jeugdvriend van onze vrijheidsstrijder, is de zoon van een gevierd poeet en de schoonzoon van een man die mee aan de wieg stond van de pro-democratie beweging.
Het leger had ook iemand voorgedragen natuurlijk.
Deze man is dan - waarschijnlijk doordat die hele club voor hem stemde - eerste vicepresident geworden.
Het betreft hier een dichte vriend van de generaal die jaren het land leidde en daarenboven staat ie op de zwarte lijst van de Verenigde Staten en is het bijgevolg verboden om zaakjes te doen met dit individu.
Nummer drie tenslotte werd de running partner van de president...
Op deze manier heeft Aung San Suu Kyi zich verzekerd van loyaliteit en bestuurt zij eigenlijk het land.
Er werd ook hardop gefluisterd dat er voor het eerst een eerste minister zou komen in Myanmar die dan op staatsbezoeken zou kunnen gaan terwijl de president een meer protocolaire rol zou spelen, maar daar steken die camouflagepakjes wellicht een stokje voor met hun vetorecht...
Aung San Suu Kyi werd dus vrijgelaten maar ondertussen werd de grondwet snel een beetje aangepast in die zin dat iemand die nakomelingen had die niet de Burmese nationaliteit hadden, nooit president kon worden.
En laat Tante Suu Kyi nou toch net twee Britse zonen hebben. Wat een toeval.
Verder werd ook een decreet uitgevaardigd dat er maximaal 75% van de politieke zitjes te verdelen waren. De rest bleef - ongeacht de verkiezingsuitslag - in handen van het leger; alsook drie belangrijke ministerposten.
Tenslotte werd er ook al op voorhand beslist dat het leger vetorecht had (en zou houden) in aanpassingen van de grondwet.
In november 2015 werden er verkiezingen gehouden en ging de National League for Democracy lopen met 90% van de stemmen.
Vorige week dan werden een presidentskandidaat en twee vice-prseidenten verkozen door de Hluttaw, wat zo een beetje neerkomt op het parlement plus de kamer van volksvertegenwoordigers.
The Lady kon niet verkozen worden maar had al aangegeven 'dat zij boven de president' zou staan.
Zoals verwacht won haar kandidaat en vertrouweling met duidelijke meerderheid het presidentschap.
Htin Kyaw, 69, is een jeugdvriend van onze vrijheidsstrijder, is de zoon van een gevierd poeet en de schoonzoon van een man die mee aan de wieg stond van de pro-democratie beweging.
Het leger had ook iemand voorgedragen natuurlijk.
Deze man is dan - waarschijnlijk doordat die hele club voor hem stemde - eerste vicepresident geworden.
Het betreft hier een dichte vriend van de generaal die jaren het land leidde en daarenboven staat ie op de zwarte lijst van de Verenigde Staten en is het bijgevolg verboden om zaakjes te doen met dit individu.
Nummer drie tenslotte werd de running partner van de president...
Op deze manier heeft Aung San Suu Kyi zich verzekerd van loyaliteit en bestuurt zij eigenlijk het land.
Er werd ook hardop gefluisterd dat er voor het eerst een eerste minister zou komen in Myanmar die dan op staatsbezoeken zou kunnen gaan terwijl de president een meer protocolaire rol zou spelen, maar daar steken die camouflagepakjes wellicht een stokje voor met hun vetorecht...
donderdag 24 maart 2016
DE WEG NAAR DEMOCRATIE
Vorige week werd de nieuwe president van Myanmar verkozen.
Het hele proces dat eigenlijk een toonbeeld van democratie zou moeten zijn, hangt nog altijd met wat haken en ogen aan elkaar maar het is tenminste al een stap vooruit.
Om het hele verhaal in een iets wijder perspectief te zien, moeten we eerst terug naar 1947 toen Aung San, een man met een sterke wil en een nogal explosief karakter, onderhandelde met de Britten over de onafhankelijkheid van Burma en uiteindelijk zijn slag thuis haalde.
De groepering die hij voordien oprichtte werd de basis van het huidige leger.
In datzelfde rampzalige 1947 was het verhaal van Aung San alweer uit want hij werd vermoord door zijn rivalen.
Exit papa maar entry van de dochter die op dat moment amper twee was. De moeder werd ambassadrice in India en Nepal en dochter Aung San Suu Kyi genoot een goede opleiding, had een talent voor talen en ontmoette mensen van allerlei slag en soort.
Ondertussen had het Burmese leger besloten dat zijzelf de beste partij waren om het land te leiden en Burma werd een geisoleerd land op de wereldkaart en werd met ijzeren hand geregeerd.
Daar was Aung San Suu Kyi dan weer niet mee akkoord en zij besloot onder andere tot de oprichting van de National League for Democracy, een partij die het volk een stem wilde geven.
In 1988 ging The Lady zoals Aung San Suu Kyi hier zo respectvol wordt genoemd, terug naar Burma om voor haar zieke moeder te zorgen.
In 1989 werd ze omwille van haar politieke activiteiten onder huisarrest geplaatst.
Haar Britse echtgenoot kon zo nu en dan eens op bezoek komen en toen hij in 1995 Burma verliet, was dat de laatste keer dat man en vrouw elkaar zouden zien.
De echtgenoot stierf twee jaar later aan kanker en, ondanks smeekbedes van Koffi Annan en Paus Johannes-Paulus II, werd hem geen toelating gegeven om naar Burma af te reizen aangezien het leger aangaf niet de faciliteiten te bezitten om in te staan voor zijn medische conditie.
In plaats daarvan spoorden ze The Lady aan om naar de UK te vertrekken.
Waren ze in 1 keer van die luis in de pels af.
Aung San Suu Kyi weigerde echter omdat ze wist dat ze nooit het land opnieuw zou inraken.
Van de 21 jaren na 1989 tot haar volledige vrijlating in 2010, verbleef The Lady er 16 onder huisarrest en toen een cycloon het dak van haar huis afblies, leefde ze de laatste twee en een half jaar zonder elektriciteit want een generator stond niet op het militaire budget in die jaren....
Het hele proces dat eigenlijk een toonbeeld van democratie zou moeten zijn, hangt nog altijd met wat haken en ogen aan elkaar maar het is tenminste al een stap vooruit.
Om het hele verhaal in een iets wijder perspectief te zien, moeten we eerst terug naar 1947 toen Aung San, een man met een sterke wil en een nogal explosief karakter, onderhandelde met de Britten over de onafhankelijkheid van Burma en uiteindelijk zijn slag thuis haalde.
De groepering die hij voordien oprichtte werd de basis van het huidige leger.
In datzelfde rampzalige 1947 was het verhaal van Aung San alweer uit want hij werd vermoord door zijn rivalen.
Exit papa maar entry van de dochter die op dat moment amper twee was. De moeder werd ambassadrice in India en Nepal en dochter Aung San Suu Kyi genoot een goede opleiding, had een talent voor talen en ontmoette mensen van allerlei slag en soort.
Ondertussen had het Burmese leger besloten dat zijzelf de beste partij waren om het land te leiden en Burma werd een geisoleerd land op de wereldkaart en werd met ijzeren hand geregeerd.
Daar was Aung San Suu Kyi dan weer niet mee akkoord en zij besloot onder andere tot de oprichting van de National League for Democracy, een partij die het volk een stem wilde geven.
In 1988 ging The Lady zoals Aung San Suu Kyi hier zo respectvol wordt genoemd, terug naar Burma om voor haar zieke moeder te zorgen.
In 1989 werd ze omwille van haar politieke activiteiten onder huisarrest geplaatst.
Haar Britse echtgenoot kon zo nu en dan eens op bezoek komen en toen hij in 1995 Burma verliet, was dat de laatste keer dat man en vrouw elkaar zouden zien.
De echtgenoot stierf twee jaar later aan kanker en, ondanks smeekbedes van Koffi Annan en Paus Johannes-Paulus II, werd hem geen toelating gegeven om naar Burma af te reizen aangezien het leger aangaf niet de faciliteiten te bezitten om in te staan voor zijn medische conditie.
In plaats daarvan spoorden ze The Lady aan om naar de UK te vertrekken.
Waren ze in 1 keer van die luis in de pels af.
Aung San Suu Kyi weigerde echter omdat ze wist dat ze nooit het land opnieuw zou inraken.
Van de 21 jaren na 1989 tot haar volledige vrijlating in 2010, verbleef The Lady er 16 onder huisarrest en toen een cycloon het dak van haar huis afblies, leefde ze de laatste twee en een half jaar zonder elektriciteit want een generator stond niet op het militaire budget in die jaren....
maandag 21 maart 2016
MYANMAR GEWOONTES
We hebben het al over de ijdele mannen van Myanmar gehad maar ook vrouwen letten natuurlijk op hun uiterlijk
Zoals perfect te zien op de foto hieronder, de drie meest duidelijke verfraaiingstechnieken van de gemiddelde Burmese vrouw.
's Ochtends zie ik onze huismeisjes regelmatig op zoek gaan naar - meestal witte - bloemen. Die worden dan netjes achterin het haar opgespeld.
Een tweede schoonheidstip voor wie Burmese wil worden, is het gebruik van thanaka.
Thanaka is gemaakt van de de schors van bepaalde soorten bomen. Er wordt een soort pasta van geplet die dan in de ochtend aangebracht wordt op wangen, neus en voorhoofd.
Het is een schoonheidsritueel dat tot meer dan 2,000 jaar terug gaat en zou ook helpen tegen verbranden door de zon en acne en zou een zachtere huid geven.
Punt drie tenslotte is dat korte haren voor meisjes en vrouwen hier niet erg in de mode zijn.
De weinige korte coupes die ik tot hiertoe al kunnen aanschouwen heb, behoorden toe aan de sportieve types (scheelt alvast wat tijd in de douche) of het eerder mannelijke soort waarbij ik spontaan aan het mooie Gentse woord nen dokweirker moet denken.
En zoals altijd heb je dames die het tot in het extreme moeten drijven.
Foto nummer twee is ons huismeisje Zen May.
Op zondag laat ze haar haar uit en kon ik deze foto nemen....
Zoals perfect te zien op de foto hieronder, de drie meest duidelijke verfraaiingstechnieken van de gemiddelde Burmese vrouw.
's Ochtends zie ik onze huismeisjes regelmatig op zoek gaan naar - meestal witte - bloemen. Die worden dan netjes achterin het haar opgespeld.
Een tweede schoonheidstip voor wie Burmese wil worden, is het gebruik van thanaka.
Thanaka is gemaakt van de de schors van bepaalde soorten bomen. Er wordt een soort pasta van geplet die dan in de ochtend aangebracht wordt op wangen, neus en voorhoofd.
Het is een schoonheidsritueel dat tot meer dan 2,000 jaar terug gaat en zou ook helpen tegen verbranden door de zon en acne en zou een zachtere huid geven.
Punt drie tenslotte is dat korte haren voor meisjes en vrouwen hier niet erg in de mode zijn.
De weinige korte coupes die ik tot hiertoe al kunnen aanschouwen heb, behoorden toe aan de sportieve types (scheelt alvast wat tijd in de douche) of het eerder mannelijke soort waarbij ik spontaan aan het mooie Gentse woord nen dokweirker moet denken.
En zoals altijd heb je dames die het tot in het extreme moeten drijven.
Foto nummer twee is ons huismeisje Zen May.
Op zondag laat ze haar haar uit en kon ik deze foto nemen....
woensdag 16 maart 2016
LENTESCHOONMAAK
Lente wordt het wellicht nooit in Myanmar.
De temperatuur gaat zo een beetje heen en weer tussen een overmaatse pizzaoven en een sauna op volle kracht, dus de lenteschoonmaak dient te gebeuren onder moordende temperaturen.
Het stoorde me al eventjes dat we sinds Tanzania meer dan 100 kartonnen dozen verzameld hebben met allemaal min of meer onnodige rommel en ik achtte de tijd dan ook rijp om schoon schip te maken toen onze woonkamer overspoeld wordt met een containervracht vol stoffige onzin.
Een slankere en veel jongere Jan ging jaren aan een stuk op zaterdagochtend met de bus naar Brugge om te schaatsen en als getuigenis daarvan zeulde ik in de tropische klimaten van Tanzania, Vietnam en Myanmar een paar kunstschaatsen en een paar ijshockey's mee.
Ze zijn na 32 jaar vandaag officieel bij het vuilnis gezet en ik vraag me af wat de ophalers morgen zullen denken.
Traditiegetrouw snuisteren ze net ietsje meer door het afval van een expat -je weet nooit dat er iets te halen valt - maar wat ze met die schaatsen aanmoeten, zal wellicht hun petje te boven gaan...
Waar ik dan weer geen afscheid kon van nemen, zijn honderden kilo's boeken en CD's terwijl we toch allemaal aan Kindle verslingerd zijn (behalve ik dan) en al mijn CD's op mijn laptop staan.
Maar wat doe ik er hier mee? In een stad die zo ver verwijderd is van de cultuur die ik ken?
Gooi ik die tallloze uren lees- en luisterplezier achteloos weg? Maak ik er nog een paar dollar van bij een leesverslaafde Nederlander?
Ik weet het niet dus ik heb alles maar weer netjes ingepakt voor een volgende verhuis.
Ik pakte ondertussen ook heel wat nostalgie uit.
In 1992 startte ik De Kokodril op in Gent en in 2014 liet ik de originele verlichting van de zaak achter, ergens in een plafond in Njiro, Arusha.
Wat elke verhuis overleefd heeft, en waar we nog elke dag gebruik van maken, zijn spaghettikommen, bestek en lasagneborden.
Daar horen dan - je bent wat autistisch of je bent het niet - ook de traditionele gerechten in.
Gisteren nog naar de lokale markt geweest om een heerlijk stuk rundsschouder en vandaag rook het hele huis naar stoverij (stoofvlees, stoofsel, draadjesvlees, je kent het wel).
Helaas niet met Leffe en Rodenbach maar wel met de even gebruiksvriendelijke en lokale ABC Stout.
Zaterdag wordt er dan lasagne klaargemaakt op speciale aanvraag van de kinderen die vriendjes op bezoek hebben.
Alles wat materieel is, kan eigenlijk weg, maar die oude gewoontes; die houd ik toch nog even bij...
De temperatuur gaat zo een beetje heen en weer tussen een overmaatse pizzaoven en een sauna op volle kracht, dus de lenteschoonmaak dient te gebeuren onder moordende temperaturen.
Het stoorde me al eventjes dat we sinds Tanzania meer dan 100 kartonnen dozen verzameld hebben met allemaal min of meer onnodige rommel en ik achtte de tijd dan ook rijp om schoon schip te maken toen onze woonkamer overspoeld wordt met een containervracht vol stoffige onzin.
Een slankere en veel jongere Jan ging jaren aan een stuk op zaterdagochtend met de bus naar Brugge om te schaatsen en als getuigenis daarvan zeulde ik in de tropische klimaten van Tanzania, Vietnam en Myanmar een paar kunstschaatsen en een paar ijshockey's mee.
Ze zijn na 32 jaar vandaag officieel bij het vuilnis gezet en ik vraag me af wat de ophalers morgen zullen denken.
Traditiegetrouw snuisteren ze net ietsje meer door het afval van een expat -je weet nooit dat er iets te halen valt - maar wat ze met die schaatsen aanmoeten, zal wellicht hun petje te boven gaan...
Waar ik dan weer geen afscheid kon van nemen, zijn honderden kilo's boeken en CD's terwijl we toch allemaal aan Kindle verslingerd zijn (behalve ik dan) en al mijn CD's op mijn laptop staan.
Maar wat doe ik er hier mee? In een stad die zo ver verwijderd is van de cultuur die ik ken?
Gooi ik die tallloze uren lees- en luisterplezier achteloos weg? Maak ik er nog een paar dollar van bij een leesverslaafde Nederlander?
Ik weet het niet dus ik heb alles maar weer netjes ingepakt voor een volgende verhuis.
Ik pakte ondertussen ook heel wat nostalgie uit.
In 1992 startte ik De Kokodril op in Gent en in 2014 liet ik de originele verlichting van de zaak achter, ergens in een plafond in Njiro, Arusha.
Wat elke verhuis overleefd heeft, en waar we nog elke dag gebruik van maken, zijn spaghettikommen, bestek en lasagneborden.
Daar horen dan - je bent wat autistisch of je bent het niet - ook de traditionele gerechten in.
Gisteren nog naar de lokale markt geweest om een heerlijk stuk rundsschouder en vandaag rook het hele huis naar stoverij (stoofvlees, stoofsel, draadjesvlees, je kent het wel).
Helaas niet met Leffe en Rodenbach maar wel met de even gebruiksvriendelijke en lokale ABC Stout.
Zaterdag wordt er dan lasagne klaargemaakt op speciale aanvraag van de kinderen die vriendjes op bezoek hebben.
Alles wat materieel is, kan eigenlijk weg, maar die oude gewoontes; die houd ik toch nog even bij...
zondag 13 maart 2016
EEN EIGEN WILLETJE, NU AL
De dokters in Vietnam bereikten in samenspraak met Mimi een overeenkomst over de geboorte van baby Z.
Die memorabele dag zou namelijk samenvallen met het feit dat zijn vader een halve eeuw oud werd, zo werd me bevestigd.
Het leek me allemaal goed en gezellig maar ik vroeg me ook af in hoeverre de natuur zich liet dwingen.
Daarnaast zat ik ook een beetje klem met het feit dat veel van mijn leeftijdsgenoten uitkeken naar het grootvaderschap terwijl ik door de luiers en de papflessen moest....
Mimi vloog op 8 februari - ongeveer de laatste dag dat haar aanwezigheid op een vliegtuig gewenst was - naar Taiwan terwijl Maya, Enzi en ikzelf in Yangon achterbleven.
Baby Z groeide als kool in het niet erg omvangrijke lichaam van een Aziatische mama en de dokter in Taipei had zijn twijfels over de geboortedatum.
"Als die kleine absoluut geen plaats meer heeft," zo klonk het, "dan duwt ie wel op wat knopjes en draait aan wat hendeltjes en dan is er geen houden meer aan."
En zo kwam het dat ik Mimi belde op 3 maart om een gelukkige verjaardag te wensen. We raakten niet erg ver want Mimi had belangrijker nieuws. De weeen waren begonnen en ze was volop aan het pakken om naar het hospitaal te vertrekken.
We bleven in contact en ik racete naar China Airlines om te zien of ik onze vlucht kon vervroegen.
Het was allemaal moeilijk en onmogelijk en sorry en helaas maar in de namiddag kregen we dan toch het goeie nieuws dat we de dag erop konden vertrekken in een vliegtuig dat verder helemaal vol zat.
Nog een halfuurtje later kregen we telefoon uit Taiwan.
Zane (Maya en Enzi hadden vanaf dag 1 beslist dat het Zane of Zoe zou worden en wie zijn wij om dat tegen te spreken) kwam gezond en wel op de wereld, woog 3.9 kg en mat 54 cm.
Voorlopig slaapt en drinkt ie alleen maar ik hou mijn hart al vast voor de toekomst, met dat eigen willetje van hem...
Die memorabele dag zou namelijk samenvallen met het feit dat zijn vader een halve eeuw oud werd, zo werd me bevestigd.
Het leek me allemaal goed en gezellig maar ik vroeg me ook af in hoeverre de natuur zich liet dwingen.
Daarnaast zat ik ook een beetje klem met het feit dat veel van mijn leeftijdsgenoten uitkeken naar het grootvaderschap terwijl ik door de luiers en de papflessen moest....
Mimi vloog op 8 februari - ongeveer de laatste dag dat haar aanwezigheid op een vliegtuig gewenst was - naar Taiwan terwijl Maya, Enzi en ikzelf in Yangon achterbleven.
Baby Z groeide als kool in het niet erg omvangrijke lichaam van een Aziatische mama en de dokter in Taipei had zijn twijfels over de geboortedatum.
"Als die kleine absoluut geen plaats meer heeft," zo klonk het, "dan duwt ie wel op wat knopjes en draait aan wat hendeltjes en dan is er geen houden meer aan."
En zo kwam het dat ik Mimi belde op 3 maart om een gelukkige verjaardag te wensen. We raakten niet erg ver want Mimi had belangrijker nieuws. De weeen waren begonnen en ze was volop aan het pakken om naar het hospitaal te vertrekken.
We bleven in contact en ik racete naar China Airlines om te zien of ik onze vlucht kon vervroegen.
Het was allemaal moeilijk en onmogelijk en sorry en helaas maar in de namiddag kregen we dan toch het goeie nieuws dat we de dag erop konden vertrekken in een vliegtuig dat verder helemaal vol zat.
Nog een halfuurtje later kregen we telefoon uit Taiwan.
Zane (Maya en Enzi hadden vanaf dag 1 beslist dat het Zane of Zoe zou worden en wie zijn wij om dat tegen te spreken) kwam gezond en wel op de wereld, woog 3.9 kg en mat 54 cm.
Voorlopig slaapt en drinkt ie alleen maar ik hou mijn hart al vast voor de toekomst, met dat eigen willetje van hem...
Abonneren op:
Posts (Atom)