EEN STUKKIE RIJDEN (DEEL VIII)

(Salem, OR - Coeur d'Alene, ID - 800 km)

Eergisteravond verliet ik California en reed Oregon in waar ik sliep. De volgende ochtend had ik koffie in Washington en sliep ik in Idaho en nu, vroeg in de ochtend, ben ik dit aan het typen in Montana.
De uitgestrekt staten van de South West zijn achter de rug.

Er gebeurde niks noemenswaardig onderweg behalve dat de 1,600 km op twee dagen zijn tol begon te eisen ergens halverwege de namiddag.
Ik kon mijn ogen niet meer open houden en dagen na elkaar leven op proteineshakes, energy bars en een occasionele hotdog van Costco ( = supermarktketen waar je een grote hotdog met een refill soda koopt voor $1,50) was het hoog tijd voor een meer kwalitatieve maaltijd.
Ik reed van de autosnelweg af en kwam terecht in een allerschattigst dorpje aan een meer.
Er was een pizzarestaurant en ik laadde de batterijen weer op.

Glacier National Park was mijn doel van de dag geweest maar dat was wat te hoog gegrepen en ik verlaagde de lat naar Coeur d' Alene in Idaho, enkel en alleen voor de naam.
Benieuwd hoe de lokale bevolking dat uitspreekt...

Er bestaat een website voor gratis campsites en ik kwam terecht bij Bull Frog Lake tegen een uurtje of zes.
Er was niemand in de buurt en ik besloot mijn tent op te zetten op de pier.
Dit was een paradijsje. Prachtige omgeving en heerlijk rustig.

des 's avonds

onchristelijk vroeg in de morgen

En dan nu de realiteit:
Een half uurtje later kwamen twee mannen vissen met hun peuter-zonen. Daarna werd een boot het water ingegleden vanop een aanhangwagen.
Een tweede, een derde en een vierde volgde en toen kwamen er nog wat lokale hillbillies vissen.
De pier was aardig vol en niemand scheen me zelfs maar op te merken. Tot zover de alom geroemde vriendelijkheid van de Amerikanen.
Mannen met afgezakte broeken en allemaal met een petje. Kauwen van tabak.
Mislukte tattoos. Mouwloze T-shirts.
Vrouwen met een uitgroei halverwege hun schouderlange haar.
Leggings in zwart en roze.
Iedereen miste een paar tanden.

een Hillbilly auto aan Bull Frog Lake

doet me hier een beetje aan denken. Die goeie, ouwe Mater van Cars

of anders deze kerels. Steengoed maar wel uit Finland..

Toen de zon onderging, werd het weer rustig en ging ik naar bed,
Een half uurtje later kwam de eerste boot terug binnen.
In boeken worden vissers getypeerd als stugge, zwijgzame mannen maar de Idaho hillbilly is daar een tegenpool van.
Dat praatte en kwekte en rochelde en hoestte maar door en ik hoopte dat ze snel hun boot op die verdomde trailer kregen.
Alsof er een tijdsrooster voor inkomende boten bestond, wachtte nummer twee tot ik net weer in slaap dommelde om aan te meren en de wereld te verblijden met non-nieuws op volume tien.
Dit spelletje ging verder tot een uur of elf want nu begreep ik ook waarom er een paar auto's met aanhangwagens op het parkeerterrein stonden. Zij waren al op het meer toen ik aankwam.

Uiteindelijk werd het stil in het paradijs.
Tot vier uur dertig in de ochtend.
Want dan ging de ochtendploeg vissen.
Ik stommelde uit mijn bed op de pier, volgde de lokale sociale verplichtingen en groette niemand en vouwde een tent op die kletsnat was van de dauw.

Glacier National Park zou vroeg bereikt worden vandaag....

Bij het herlezen toch beter deze post wat verzachten, vind ik.
Met het laatste clubje dat op de pier achterbleef, had ik een heel aangename babbel nadat het ijs gebroken werd door het aanbieden van mijn muggenspray.
De tongen kwamen onmiddellijk los en we praatten over jacht en visvangst; over wolven en herten en het was duidelijk dat niemand van de vier ooit over New Mexico had gehoord, laat staan Belgie....