GET YOUR KICKS... (DEEL II)

We maakten een ontmoetingsruimte klaar voor een korte meeting met onze gasten, zagen dat de gemiddelde leeftijd waarschijnlijk 55 was en probeerden mensen in hun EagleRider-jassen te wurmen terwijl we duidelijk zagen dat ze hun omvang flink onderschat hadden.

Daarna gingen we vier blokken verder naar een Italiaans restaurant voor een welkomstdinner, iets wat heel veel momenten van onbehaaglijke stiltes inhield en de dag erop laadden we alle bagage in mijn bus en alle gasten in een andere bus en reden we naar het lokale kantoor van het bedrijf waar iedereen een flinke Harley toegewezen kreeg.
Er werd nog een onsuccesvolle poging ondernomen om een niet-zo-grote dame op een iets grotere motor te krijgen omdat we dan wat minder snel moesten stoppen voor benzine maar ons verhaal sloeg niet aan.

Kevin, de gids die voorop reed met zijn Harley, vertelde de club dat we gelijk de snelweg opgingen om Chicago op een vlotte manier te verlaten in plaats van elkaar kwijt te raken aan de talrijke stoplichten en je voelde een golf van nervositeit door de groep gaan terwijl we met zijn allen keken naar de gigantische trucks die naast het bedrijf passeerden.

Iedereen haalde het en na een paar kilometer gingen we van de autosnelweg af en kozen we voor de rustige wegen van Illinois.

Om het uur of zo was er een stop ingelast waar ik opgedragen werd om iedereen van water te voorzien. We reden in een heet en vochtig klimaat en toen de helmen afgingen, zag ik enkel rode en verhitte koppen.
In de late namiddag kwamen we aan in Springfield, de hoofdstad van Illinois en tijdens het binnenrijden van de parking liet er eentje tergend langzaam zijn motor op de grond vallen.
Er werd vooraf aangegeven dat mensen goed uitgerust aan de start moesten verschijnen maar deze rijder had gewerkt tot de laatste dag en was dan van het vliegtuig ongeveer rechtstreeks zijn bed ingestapt voor een korte nacht, jetlag incluis.

Op dag twee reden we Kansas binnen voor een heel korte passage en daarna ging het naar Missouri waar we in een zweterige hitte aankwamen in het centrum van een drukke stad.
Onze groep was in twee gesplitst en tussen de hoge gebouwen kon mijn GPS geen signalen opvangen maar na wat improviseren met mijn smartphone kreeg ik gelukkig mijn kleine team weer op koers naar het hotel.

Wie denkt dat kleine en rommelige steegjes enkel ontworpen worden voor Amerikaanse misdaadfilms heeft het mis.
De bestelwagen met reservemotor moest achteraan het hotel geparkeerd worden en erg veilig leek het me allemaal niet maar er was geen alternatief.

Ik vulde de koelbox bij met flesjes water en toen ik een nieuw pak openscheurde, rolden er een paar weg onder de aanhangwagen.

Toen trilde de hele bestelwagen van de diepste bas die ik ooit gehoord gehad (maar misschien had mijn ongerustheid er heel veel mee te maken).
"HEY BRO", klonk het in onmiskenbaar Afro-Amerikaans.
Ik draaide me om en zag de breedste man die ik ooit gezien had (maar misschien had mijn ongerustheid er heel veel mee te maken).
Ik heb mijn lesje ondertussen al geleerd in overvallen en accepteerde dat mijn portefueille en smartphone van eigenaar zou veranderen toen de man zijn hand uitstak.
Ik zag geen wapen maar wel een flesje dat weggerold was.
"HIER BRO, DAT ZAG IK DAARNET WEGROLLEN."
Ik plaste een heel klein beetje in mijn broek en bedankte de man met een bevend stemmetje.

Op de derde dag ging het naar Joplin, nog altijd in Missouri en van achteraan de hele groep zag ik het vertrouwen toenemen.
Iedereen had zijn zware machine onder controle en het was een waar plezier de grote kolonne voor me te zien rijden.

we bezochten de plaats waar de eerste corndog geboren was (een hotdog in een deegjasje)

de originele R66 in bakstenen, voor een groot deel betaald door Al Capone die in ruil voor zijn centen onschendbaarheid eiste

een enorm reclame-mannetje uit de jaren '50

klaar om te vertrekken

de grootste schommelstoel ter wereld.
Schommelt niet.