Ik verliet Moab en dacht dat tanken niet nodig was met een halfvolle bak en een autosnelweg binnen 40 kilometer maar ik had beter eerst eens op de kaart gekeken.
Door de meest verlaten streken ging het waar enkel heel af en toe een afrit was die dan enkel naar een lokale mijn leidde.
Tergend langzaam zakte het benzinemetertje naar beneden en toen ook het alarmlichtje begon te branden, verlaagde ik mijn snelheid zodat ik onder de 2,000 toeren per minuut bleef en schakelde ik zelfs de airco uit.
Ondertussen had ook de GPS het opgegeven want er was geen netwerk in deze streek en elke keer ik een groen bord zag dat een afrit aangaf, slaakte ik een zucht van verlichting, enkel om vast te stellen dat er volstrekt niets te vinden was.
Ik had visioenen van uren strompelen door de verzengende hitte terwijl niemand stopte en toen zag ik dat het eerste stadje in meer dan 70 km aangegeven stond, zij het nog altijd 25 km ver.
Ik verlaagde mijn snelheid tot een slakkengangetje en haalde de benzinepomp met minder dan twee liter in de tank.
Er bleken ook douches aanwezig en ik trakteerde mezelf op een halfuurtje water na deze overwinning (en na een flink aantal dagen zonder wassen).
Ik vond een plaatsje in Bryce National Park zelf voor $20 per nacht wat ongeveer neerkwam op wat ik in de laatste tien dagen als totaal had betaald voor overnachting en ik zette de wekker op vijf uur in de ochtend.
Bryce Canyon is op zijn mooist tijdens 'the golden hour' in de ochtend en avond en toen ik aankwam bij Sunset Point waren er al heel wat mensen aanwezig.
Een bijna sacrale stilte was het tot een kluit luidruchtige Nederlanders aankwam die de meest diverse onderwerpen aanraakten op hoog volume.
Het is niet makkelijk om van een prachtige zonsopgang te genieten wanneer twee dames op leeftijd hun recepten voor gehaktballetjes uitwisselen.
Met de kaart naast me reed ik naar elk uitkijkpunt en Arches NP had duidelijk competitie van Bryce op het vlak van natuurschoonheid.
 |
| hoogte 2,780 meter |
Tegen een uur of elf had ik elke uithoek van het park gezien en ik besloot naar de Grand Canyon te rijden.
In december hadden we de zuidkant bezocht maar nu zou ik aankomen vanuit het noorden en onze avontuurlijke buurvrouw Laura had me verteld dat de noordkant nog spectaculairder was.
Ik kwam aan op het heetste moment van de dag, wandelde naar de rant van de enorme canyon en werd meegezogen in een trage processie van huffende en puffende, rood aangelopen toeristen.
Ik besefte ten volle dat ik een deel was van deze zielige vertoning en van het ene op het andere moment had ik schoon genoeg van al dat gezwoeg, gefotografeer en geslaap in de koffer van mijn auto...
Ik deed nog een halfslachtige poging om wat langer rond te hangen maar het was allemaal boter aan de galg want het enige waar ik aan kon denken was dat ik thuis in mijn eigen bed wou slapen.
Ik reed in iets meer dan acht uur non stop naar Albuquerque en ging onder zeil voor de volgende tien uur.
Een prachtige trip was het geweest maar volgende keer wat voorzichtig met het aantal gereden kilometers!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten