EEN VALSE START

Voor de laatste keer stapte ik de hotelshuttle naar de luchthaven op, deze keer in het gezelschap van drie zware koffers waar mijn hele leven inzat want ik was niet van plan om voor langere tijd terug te komen naar de US, tenzij dan om de kinderen te bezoeken en, hopelijk, ook soms op te halen.

Het vliegtuig was volzet zo werd ons aangekondigd maar toch had ik drie zitjes voor mezelf terwijl de rest van de passagiers op een kluitje zat. Ik sliep prinsheerlijk en zeven uur later stond ik al in de luchthaven van Brussel waar het meisje B. me ophaalde en me naar mijn familie bracht.

Ik bezocht Knesselare (lekkere lasagne) en Oud Heverlee (duivelse dahl); ik zag Brussel (perfecte Phó) en Roeselare (ideale Irish Coffee) en ook nog Torhout (prachtige pizza) en Gent (machtige Mezze).
Het was heerlijk om zoveel mensen terug te zien en alles was zo vertrouwd alsof er nooit x jaren tussen hadden gezeten.

Maar na een dag of tien in België was het ook weer tijd om te vertrekken.
Dus zeulde ik de drie zware koffers naar het station van Torhout en kachelde in twee en een half uur naar Zaventem.
Alles verliep vlot en ik was klaar om naar mijn nieuwe huis te vliegen.

Tot ik een mannetje aan de incheckbalie vond die alle i's met een puntje wilde en alle t's met een net streepje.
Ik had mijn transitvisa aangevraagd maar blijkbaar nooit betaald. Ik wist nochtans zeker dat ik de bankkaart ingegeven had; dat er genoeg geld op die kaart stond ($23 is niet het eind van de wereld) en dat ik het scherm niet verlaten had zolang de betaling niet voltooid was.
En toch, toch was er ergens iets fout gegaan en was het document dat ik trots toonde geen transitvisa maar een samenvatting van wat ik in het systeem had ingegeven; inclusief naam van vader en moeder plus hun telefoonnummer.

"Als ik jou was", zei het heerschap, "zou ik die hele handel opnieuw opstarten. Misschien krijg je dat visa nog op tijd."
Zwetend van de stress zocht ik nodeloze informatie op in de diepste krochten van mijn laptop en verkleinde ik paspoortfoto's tot 300kB terwijl kostbare tijd weg- en de batterij leegliep.
Ik haalde het met een half uur te gaan tot boarding maar een antwoord van de transitvisamensen kwam er niet en dus mocht ik ook het vliegtuig niet op.
Ik herboekte mijn vlucht naar twee dagen later - gratis en bij een meiske met een heerlijk mooi lispeltje - en nam opnieuw de trein om twee en een half uur later uitgedroogd bij mijn zus aan te spoelen alwaar ik de mislukte start van mijn nieuw leven wegspoelde met een paar Rocheforts 8.

Overmorgen beter!!

Update

Mijn vlucht was gratis herboekt tot maandagochtend.

Om 6.30 op maandagochtend kreeg ik het nieuws dat ik mijn transitvisa had. 
De eerste trein was om 7.21 en zou in Zaventem aankomen om 10.00.|
De vlucht was om 11.15; te dichtbij de aankomst per trein om haalbaar te zijn.

Het zit me niet mee...

IF YOU CAN MAKE IT THERE (DEEL V)

Dag drie in New York en het anderhalf uur heen en twee uur terug begon een beetje te wegen.
Niet helemaal goed uitgedokterd, Jan!

Ik besliste nog een flinke wandeling te maken voor mijn laatste dag en startte op Times Square.
Niet helemaal zeker waarom het is wat het is want behalve heel veel billboards en een paar zielig verklede idioten (een te dikke spiderman en een gorilla van drie meter), viel er niet zo heel veel te beleven...

Ietsje verder vond ik het Empire State Building. 

102 verdiepingen hoog en gebouwd in de Art Deco-stijl van de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw, was het het hoogste gebouw in de wereld tot het World Trade Center werd gebouwd in 1970.
Toen die torens dan weer instorten in 2001, werd het Empire State Building opnieuw nummer één tot 2012. 

Ietsje verder vond ik het Flat Iron building.

Gebouwd in 1902 en toen één van de hoogste gebouwen van New York en een typisch voorbeeld van de 'Chicago School' wat inhield dat er een dragende staalstructuur gebouwd  werd waarna de muren in een neorenaissancestijl afgewerkt werden.

Door de driehoekige vorm van het strijkijzergebouw werden er onbedoeld sterke valwinden gecreeërd en dachten de bewoners dat het gebouw wel eens zou kunnen instorten.

Gelukkig gebeurde dat niet maar een ander neveneffect was dat de rokken van de passerende dames omhoog werden geblazen.
De plaats werd al gauw berucht om zijn gluurders en politie moest ingezet worden om de orde te herstellen.
Male chauvinist pigs zijn duidelijk van alle tijden...

Niet gepland belandde ik aan de Hudson River waar ik Little Island vond.
Het Engelse woord 'whimsical' is volgens mij speciaal uitgevonden om dit leuke plekje te definiëren.

En verder ging het, straatje in en straatje uit tot ik uiteindelijk in SoHo belandde.

En verder ging het, straatje in en straatje uit...

SoHo (ofte South of Houston street) was de wijk waar de rijke aristocratie woonde.
Elegante gevels en kasseitjes gaven het zijn originele uitzicht waardoor het beetje bij beetje evolueerde tot een buurt waar je enkel duur gerief kunt kopen.
Van high end fashion tot de beste schoenen tot chocolade. Belgische chocolade!!

Voor zij die nog een filmpje nodig hebben tijdens de lange winteravonden, Last Night in Soho (2021) vond ik wel de moeite.
Alleen al omwille van Thomasin McKenzie uit Nieuw Zeeland.

Het was tijd om iets te eten dus ik wandelde naar China Town en waande me onmiddellijk in een andere wereld.

De voetpaden waren ingenomen door groenteverkopers, er werd geroepen en gerocheld en het leek alsof het typische Manhattan plotseling niet meer bestond.

Ik at nog een zeer ongeinspireerd bordje dumplings en zette dan mijn weg verder door het aanpalende Little Italy waar de kelners op de terrassen zich een dusdanig Italiaans macho imago hadden aagemeten dat het haast lachwekkend werd.
De vrouwen werden op een overgalante manier overtuigd om het restaurant met hun schoonheid te vereren terwijl de mannen broederlijk werden aangemaand om de wereld te tonen dat ze succesvol waren en geld hadden. Geld dat in hun zaak moest rollen.

Voor de laatste keer zette ik het hele transportsysteem in gang. Ik spendeerde de laatste voormiddag in de rust van mijn hotelkamer en vloog dan in zeven uur naar België vanwaar ik dit allemaal schrijf.
België dat ik trouwens binnen twee dagen verlaat voor een nieuw avontuur.

Daarover later meer...

IF YOU CAN MAKE IT THERE (DEEL IV)

 Ik wandelde een uur naar Battery Park waar drie boten klaarlagen om je voor een flinke prijs naar The Statue of Liberty te brengen.
Ik kreeg folders toegestopt, verkopers sneden me de weg af maar niets hielp want een New Yorker die ik eerder ontmoette, had me verteld over the Staten Island Ferry.

Helemaal gratis en om het half uur vaart deze ferry van Manhattan naar Staten Island en terug.
En belangrijker: er wordt langs het vrijheidsbeeld gevaren...

Samen met achthonderd andere passagiers stapte ik de dubbele deuren door en vol verbazing keek de achrerhoede hoe de eerste honderd idioten een sprintje trokken voor het beste plekje op het dek.
Waar ze niet bij stil stonden, was dat niet iedereen een toerist was en dat de inwoners van New York geen zin hadden om buiten in de kou te gaan staan. Die gingen lekker binnen zitten.

Er was dus plaats zat en we voeren langs the Statue of Liberty waarna iedereen moest ontschepen in Staten Island en de helft, ikzelf incluis, gewoon weer binnen wandelde en opnieuw op dezelfde ferry naar Manhattan terugvoer.

Ook dit steampunk mannetje had de ferry genomen...

Ik had eventjes pauze gehad tussen al het wandelen door maar nu begon het echte werk.
Aan de overkant van de Brooklyn Bridge lag - niet geheel een verrassing - Brooklyn en daar zou ik King's County Distillery vinden, de eerste producent van whiskey en bourbon in New York sinds de prohibitie, ook al waren ze pas sinds 2010 open.

Ik bleef langs het water verder lopen en merkte al snel dat de brug heel wat verder lag dan ze zelf liet uitschijnen.
Aangezien ik een whiskeytour geboekt had, moest ik die verduivelde brug op tijd over en het was een stuk harder en verder dan ik dacht.
Nog altijd een prachtige brug al bij al.

De brug was geopend in 1883 en was op dat moment de langste ophangbrug met een spanwijdte van bijna vijfhonderd meter.
Prachtig stuk architectuur met heel veel toeristen erop...

 Samen met zeven jonge wilden die op vrijgezellenweekend waren, luisterden we naar gids Ethan die het allemaal ook niet zo goed wist tijdens zijn introductie en helemaal de mist inging terwijl we allemaal proestend naar elkander stonden te kijken.

Gelukkig kwam hij daarna op dreef en we hadden een goeie tijd die uitliep in een proeverij van hun producten, vooral Chris en ik die met zijn tweetjes aan een tafel belandden waar er ook proevertjes stonden voor de drie personen die niet waren komen opdagen.
Lichtjes bestoven wandelde ik de zeven kilometer terug naar Penn Station alwaar ik geheel ontnuchterd aankwam.

vooral Chris en ik die met zijn tweetjes aan een tafel belandden...

 ...waar er ook proevertjes stonden voor de drie personen die niet waren komen opdagen.

IF YOU CAN MAKE IT THERE (DEEL III)

 ... wat voorafging: dag één in de boiling pot was voorbij. Een vrijdag.

Alles zou nu rustiger zijn want het was weekend. En opnieuw was ik fout. 
Een stad zoals New York slaapt nooit en dus wurmde ik me opnieuw op overvolle treinen, werd ik uitgescholden omdat ik klem geraakte in een poortje om de metro binnen te raken en liep ik in mijn boertigheid tegen driehonderd New Yorkers aan die geen minuut te verliezen hadden.

Het metropoortje wankelde, mijn zelfvertrouwen wankelde en ik draaide me om om nooit nog de ondergrondse te gebruiken.
Wandelen zou het worden want dat was gezond en dan zag ik nog eens wat.
Wist ik veel dat ik de nacht ochtend erop bijna niet uit bed zou kunnen na 18 kilometer door New York.

Over smaak valt niet te twisten maar het leuke koffieplaatsje waar ik een dubbele espresso dronk om de dag goed te beginnen, kon wel wat aan het toilet verbeteren, vond ik...

Mijn eerste stop was het Oculus Center.
Gebouwd waar de Twin Towers neergehaald werden in 2001, was het een organische vorm die betekende dat we elke tragische gebeurtenis konden doorkomen.

Althans volgens de architect.
Eens te meer begreep ik er geen zak van maar goed, ik was er nu en ik zou het bekijken, dat hele skelet uit de tijden van het mesozoïcum.

Vlakbij was het herdenkingsmuseum van 9/11 en voor één keer konden alle luidruchtige Amerikanen hun bek houden.
In een haast devote stilte wandelde ik door een erg confronterend gebouw waar audio speelde van passagiers die vanuit het vliegtuig aan het thuisfront lieten weten dat ze elkaar niet meer zouden zien.
Er waren foto's van mensen die - allemaal met een hand voor hun mond - naar de rokende toren stonden te kijken terwijl ze niet wisten dat er even later een tweede vliegtuig in de andere toren zou crashen.

Een volledige ruimte was gewijd aan de foto's van alle 2.753 slachtoffers.
Wanneer een gezicht gelinkt wordt aan een tragedie, komt de waarheid dubbel zo hard aan.

Terug buiten stond een stel toeristen lachend selfies te nemen met de herdenkingsfontein op de achtergrond.
Zij hadden het nog niet door....

Kapitein Patrick Brown kwam aan bij de eerste toren en leidde zijn team van twaalf binnen. Ze raakten tot de veertigste verdieping voor de toren instortte. Geen enkele brandweerman overleefde.

Ik wandelde verder door New York en zag de typische gebouwen die we altijd in films zien en waar een achtervolging ingezet wordt over de brandladders.

Gelukkig was de politie altijd in de buurt...

En verder ging het, door Wall Street - verrassend stil op een zaterdag - op weg naar Battery Park.